και η διοίκηση αναγκάζεται να νοικιάζει σε δυο διαφορετικά σημεία αίθουσες διδασκαλίας.

Μια ομάδα φοιτητών θεωρώντας ότι η πόλη και οι φορείς «κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου» αποφασίζει και εισέρχεται απροειδοποίητα στην αίθουσα που συνεδρίαζε το δημοτικό συμβούλιο . Εκεί βρίσκεται τώρα το γραφείο του δήμαρχου Κοζάνης. Τότε Δήμαρχος ήταν ο Γ. Παγούνης και οπόσο θυμάμαι μερικά από τα  πρόσωπα της εποχής όπως τον Γ. Τσιμπέρη μάλλον τον Π. Αποστολίδη τον  Ν. Κοκκαλιάρη και κάποιους άλλους που στα μάτια μας έδειχναν εντελώς «αγριόφατσες». Δεν μας υποδέχθηκαν με ανοικτές αγκάλες,  μας άκουσαν όμως για λίγο και μας είπαν ότι πρέπει να περάσουμε έξω για να συνεχιστεί η διαδικασία. Φεύγοντας καταλάβαμε, ότι τους «τύπους»  το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα «φράγκα» από τα ενοίκια που αφήνουμε στην πόλη.

Ήταν τότε που η ΝΔ ήταν σε διαδικασία ανασύνταξης και το «Λαός Πασοκ στην εξουσία» κυριαρχούσε σε κάθε δημόσια κοινωνική δραστηριότητα. Πολλές φορές οι πρωτοβουλίες μας, φαίνοντας και ως ύποπτες στους πασοκοταλιμπάν της εποχής. Η πόλη ήταν ακόμη αρκετά εχθρική  προς τους 2.000 φοιτητές του ΤΕΙ. Το ένοιωσαν για τα καλά στο πετσί τους  και στα πλευρά τους όσοι απο τους φοιτητές  ερωτεύτηκαν νεαρές μαθητριούλες.

Και τότε στην διοίκηση του ιδρύματος ο πρόεδρος ήταν διορισμένος από το υπουργείο Παιδείας. Ηταν ένας σοφός άνθρωπος ένας δυνατός επιστήμονας δεν είχε πολλά χρόνια που είχε επιστρέψει από την Αγγλία ο καθηγητής Κ. Δελίδης  (ευτυχώς για το ΤΕΙ και την κοινωνία που ήταν στα ηνία του ιδρύματος για πάνω από 15 χρόνια). Θέλω να πω στους φοιτητές ότι οι διορισμένοι δεν είναι εξ ορισμού κακοί, ούτε αποτυχημένοι. Δεν μας έκανε τα χατίρια και προπαντός δεν ήθελε να ακούει για καταλήψεις. Και φυσικά δεν είχε καλές σχέσεις με τους καθηγητές εκείνης της εποχής. Από μπροστά τον έγλειφαν κανονικά και από πίσω, τι έλεγαν για την αφεντιά του; δεν μπορώ να το περιγράψω.

Ο Δελίδης συνέχεια ανέφερε δυο λέξεις,  έρευνα και καινοτομία. «Μόνο εάν καταφέρουμε να επιτύχουμε και τα δύο στο ίδρυμα τότε θα έχουμε τύχη και ως χώρα». Μας φαινόταν τότε ψιλά γράμματα, διανοουμενίστικες κουβέντες προς εντυπωσιασμό. Τό πόσο δίκιο είχε, το βλέπουμε σήμερα δια γυμνού οφθαλμού. Μας έλεγε τότε ότι δεν έχουμε λόγο να σπαταλάμε τις δυνάμεις μας με την τοπική κοινωνία και ότι πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας αλλού. 
Με επτά λεωφορεία βρεθήκαμε στην Αθήνα, έξω από το υπουργείο Παιδείας, σε μια διαδήλωση που για εκείνη την εποχή συζητήθηκε αρκετά.  Από την όλη ιστορία, το  αποτέλεσμα ήταν σε ενάμιση χρόνο να ολοκληρωθούν  οι εργασίες και να παραδοθούν οι καινούργιες εγκαταστάσεις του ιδρύματος.
Το ίδιο έργο επαναλαμβάνεται, το βλέπω να ξετυλίγεται σήμερα, με διαφορετικά πρόσωπα και με διαφορετικό ντεκόρ. Η πόλη έχει αλλάξει κα μαζί της οι άνθρωποι και η νοοτροπία που διαθέτουν. Μου έκανε εντύπωση που οι καθηγητές του Πολυτεχνείου δυο μήνες μετά τις κινητοποιήσεις αποφάσισαν να πούν κάτι δημόσια για τους φοιτητές και τα αιτήματα τους.

Εάν ήμουν φοιτητής θα ρωτούσα τους καθηγητές μου, τι χρήματα βάζουν ως αμοιβή στην τσέπη τους από ερευνητικά η ευρωπαϊκά προγράμματα που τρέχουν στο πανεπιστήμιο, σε πόσες εταιρίες δίνουν τεχνικές συμβουλές  με αμοιβή κάτω η πάνω από το τραπέζι, η είναι αφανείς εταίροι η μέλη των  διοικητικών τους συμβουλίων. Θα ρωτούσα πόσες ερευνητικές εργασίες έχουν κάνει από την στιγμή που «τσάκωσαν» την θέση στο πανεπιστήμιο και σε ποια έγκυρα επιστημονικά περιοδικά έχουν δημοσιευτεί και βέβαια θα τους ρωτούσα πόσες ώρες αφιερώνουν στους φοιτητές τους και την πρόοδο του πολυτεχνείου.

Τέλος σε μια εποχή που όλα μεταβάλλονται το ενδεχόμενο συγχώνευσης  των Πολυτεχνικών τμημάτων με τα αντίστοιχα του ΤΕΙ ίσως είναι πιθανό σενάριο για το μέλλον και την διάσωση των δυο ιδρυμάτων. Αλλά αυτό δεν αφορά τους παρόντες φοιτητές  του Πολυτεχνείου και του ΤΕΙ.
Αφορά όμως τους παρόντες καθηγητές και των δυο ιδρυμάτων που έχουν επενδύσει προσωπικά στην καρέκλα που κάθονται  και που το ενδεχόμενο συγχώνευσης θα ανατρέψει πολλά κατεστημένα  και από τις δυο πλευρές.
Είναι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και μεταξύ τους οι του ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν μιλιούνται η στην χειρότερη περίπτωση μιλούν υποτιμητικά ο ένας για τον άλλον. Από τέτοιου είδους φαινόμενα κοινωνικής κατάπτωσης πώς να ελπίζει κανείς στο μέλλον της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ;