Εργατοπατέρες του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικαλισμού που λυμαίνονται τις καρέκλες, τις αποζημιώσεις, τα οδοιπορικά τα τελευταία τριάντα χρόνια, που δεν ξέρουν τι σημαίνει μεροκάματο, ανασφάλιστη εργασία, απειλή απόλυσης η ανεργία. Που δεν ξέρουν και δεν διάβασαν ποτέ έστω για τους τύπους ούτε την ιστορία του Εργατικού κινήματος για να μάθουν ότι υπήρχαν συνάδελφοί τους που έδωσαν, έζησαν και πέθαναν προς χάριν του εργατικού κινήματος και δεν κράτησαν τίποτα για τον εαυτό τους, εν αντιθέσει με τους ιδίους που λαμβάνουν "δικαιωματικά" τα πάντα προς χάριν του εργατικού κινήματος. Είναι τέτοια η παραμόρφωση που έχει υποστεί, όχι μόνο το  βλέμμα τους αλλά και η κρίση τους, που θεωρούν κανονικότητα να γιορτάζουν τα 100 χρόνια της ΓΣΕΕ με συναυλία Σαββόπουλου –Φαραντούρη όχι σένα δημόσιο χώρο οπού οι προκάτοχοί τους με τους αγώνες τους -κάποιοι και με αίμα- ΕΓΡΑΨΑΝ τα δικαιώματα υπέρ των εργαζόμενων ακόμη και στο σύνταγμα της χώρας, αλλά σένα ιδιόκτητο κτήμα όπου τελούνται γάμοι, βαφτίσεις, και για οσους διαθέτουν χρήματα εκπληρώνονται κάθε είδους γκλάμουρ φαντασιώσεις. Και όλα αυτά που; στην εργατομάνα την Πτολεμαϊδα, με τα εργοστάσια κουφάρια, την ΑΕΒΑΛ τον ΑΗΣ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑΣ την Λιπτολ, με χώρους - γήπεδα εντός των ανενεργών εργοστασίων, που θα μπορούσαν να γίνουν εκθέσεις, φωτογραφικών ντοκουμέντων, εικαστικά, χορογραφικές παραστάσεις, ενημερώσεις. Βέβαια όλα τα παραπάνω αφορούν όχι μόνο τους εργατοπατέρες της Αθήνας αλλά και τους εδώ «μερσεντεδάκηδες», της Αγρωγής που ταυτίστηκαν χωρίς έστω κάποιες αντιρρήσεις.

Ούστ ρε κανάγιες, ντροπιάζετε μια πολύ σημαντική ιστορία που πρέπει να την ξέρουν τα παιδιά μας

Σπύρος Κουταβας