Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: ολγα ντελλα

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ανοίγω τα "Φύλλα Κατοχής" της Ιωάννας Τσάτσου (Εστία, 1991). Τα ξεφυλλίζω με την ίδια, αναλλοίωτη, συγκίνηση. Και με την ίδια διάθεση κοινωνίας, που μου την υπαγορεύουν μονάχα τα έργα που με λυγίζουν με την αλήθειά τους.

Πρώτη ημέρα προς το σχολείο. Προχωράς αλώβητος ακόμα από τις μεταμεσονύκτιες αποφάσεις των εντός της Βουλής. Εν μια νυκτί αποφασίζουν, διατάζουν, υπακούουμε. Εν μια νυκτί αλλάζουν συθέμελα εκπαιδευτικά συστήματα άκριτα και εγκληματικά,

Το θέμα είναι ότι τους συνηθίζεις. Την ανημπόρια των άλλων. Τη συνηθίζεις. Τους άστεγους, τους επαίτες. Τους συνηθίζεις. Προσπερνάς. Μαθαίνεις να προσπερνάς. Αποκτάς άμυνες. Δικαιολογίες προβάλλεις.

Γεώργιος. Φύλακας ακοίμητος του τάφου. Εν ταις οπαίς της γης. Απ' όλους απ' όλα ξεχασμένος. Εκείνος όμως να μη λησμονά. Να στέκεται εκεί. Λοξοδρομείς για να τον ανταμώσεις. Κάπου μεταξύ Φλώρινας και Καστοριάς στρίβεις στ' αριστερό σου χέρι. Επαρχία Κορεστείων.