Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Λειτουργώντας με απόλυτη «δημοκρατία», κυβέρνηση, εργοδοσία και Ε.Ε., είχαν και έχουν ως στόχο να αποδομήσουν την κοινωνική ασφάλιση, να μας βάλουν να δουλεύουμε μια ζωή, να πληρώνουμε μεγαλύτερες εισφορές και να παίρνουμε, μετά από μισό αιώνα δουλειάς, συντάξεις – φιλοδωρήματα. Και όλα αυτά πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι των προεκλογικών δηλώσεων ότι δε θα θιχτούν όρια ηλικίας, συντάξιμες αποδοχές και εισφορές, φτάνοντας στις μέρες μας οπότε και η κυβέρνηση σήμανε ολοκληρωτική επίθεση απέναντι στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Πολλοί υποστηρίζουν ότι τα μέτρα αυτά ήταν απαραίτητα.
Διερωτώμαι όμως, μέτρα σε τι; Στο γεγονός ότι το 70% των συνταξιούχων παίρνει σύνταξη έως 600 ευρώ, ένας στους πέντε εργάτες είναι ανασφάλιστος, ενώ η ιατρική και φαρμακευτική μας περίθαλψη είναι για γέλια και για κλάματα; Στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι, πληρώνουν υψηλότατες εισφορές, τις έκτες υψηλότερες μεταξύ των χωρών της Ευρώπης, ενώ ο μέσος όρος συνταξιοδότησης στην Ελλάδα, είναι ο τέταρτος υψηλότερος στην Ευρώπη (62,5 στους άντρες και 61 στις γυναίκες).
Δεν είμαστε εμείς που δημιουργήσαμε τα ελλείμματα και την κρίση. Και όμως, εμείς καλούμαστε να θυσιάσουμε δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων, λες και οι μισθοί ή οι συντάξεις μας κάνουν τον πληθωρισμό να τρέχει, τα ελλείμματα να αυξάνουν και τα αδιέξοδα της οικονομίας να μας πνίγουν όλους μαζί. Και πολύ περισσότερο οι γυναίκες, πρωταθλήτριες Ευρώπης στην ανεργία, να τελούν υπό εκβιασμό, μητρότητα ή εργασία. Τι έχει να πει η Τρόικα και η κυβέρνηση στις γυναίκες – τα μεγαλύτερα θύματα του νέου ασφαλιστικού;
Δεν γνωρίζουν ότι η ανεργία τους ξεπερνά το 20%;Πώς θα ανταποκριθούν οι γυναίκες στους πολλαπλούς ρόλους που η πραγματικότητα τους επιβάλλει όταν αναγκάζονται να εργαστούν μέχρι και 15 χρόνια περισσότερο χωρίς να τους προσφέρονται οι αυτονόητες προνομιακές δομές; Και οι συνταξιούχοι, που βλέπουν τους κόπους τους στον Καιάδα των περικοπών. Στέρεψαν πια τα επιχειρήματα απέναντι στους νέους και στις νέες που ζουν τον καθημερινό εφιάλτη της ανεργίας και της ανασφάλιστης εργασίας. Κανείς δεν δικαιούται να τους στερεί το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά, στην οικογένεια και σε μια ανθρώπινη και αξιοπρεπή ζωή.
Πόσο επίκαιρος είναι ο Πλάτωνας λοιπόν για όλους τους εφήμερους πολιτικούς που καθορίζουν την τύχη αυτού του τόπου: “Κανένας άρχοντας, σε καμιά εξουσία, εφόσον είναι πραγματικός άρχοντας, δεν επιδιώκει ούτε επιβάλλει το δικό του συμφέρον, αλλά το συμφέρον του κυβερνώμενου και εκείνου για τον οποίο πράττει το έργο του, και σε εκείνο αποβλέπει και σε ό,τι συμφέρει και ταιριάζει σε αυτόν, και λέει όλα όσα λέει και κάνει όλα όσα κάνει”.
ΝΟ.Δ.Ε Ν.Δ Κοζάνης
Τσιάμη Σούζη