έρχεται προκειμένου να ξεκαθαρίσει τη θέση μου, κυρίως απέναντί σας. Εξ αιτίας διαφόρων γεγονότων, που θα παραθέσω συνοπτικά παρακάτω, παραιτήθηκα πριν από ένα μήνα από τη Δημοκρατική Αριστερά με την οποία είχα κατέβει υποψήφιος βουλευτής στην Π.Ε. Κοζάνης στις εκλογές του 2012. Σε κάθε περίπτωση οι λόγοι συνοψίζονται ως εξής:
Από τον Ιούνιο του 2013 ξεκίνησε έντονα να διαφαίνεται η ολοένα και μειούμενη επιθυμία των ανθρώπων που αποφάσιζαν και αποφασίζουν σε ανώτατο επίπεδο στο κόμμα, να διαχειριστούν την πολιτική πραγματικότητα. Αυτό αποδείχθηκε από μια σειρά πράξεων, με τελευταία την αποχώρηση από την κυβέρνηση άνευ στρατηγικής. Εδώ χωρούν πολλές πολιτικές αναγνώσεις που εκκινούν από την αρχική διαφωνία κάποιων να στηριχθεί η κυβέρνηση του Ιουνίου του 2012 έως το σημείο του ότι ήταν μοιραίο λάθος η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από αυτή. Δεν θα αναλύσω εδώ τους λόγους αυτούς, απλά επισημαίνω πως ένα κόμμα έχει ευθύνη απέναντι στην κοινωνία. Αυτή είναι που το αναδεικνύει και το στηρίζει. Και η ιστορία κρίνει πρόθυμα την απόσταση μεταξύ αυτών που λέμε και αυτών που κάνουμε. Παρόλα αυτά, το φύλλο πορείας ενός κράτους, δεν το βγάζει πάντα η κοινωνία δια μέσου της κυβέρνησης. Ενίοτε το υπαγορεύει η ιστορία.
Προσωπικά εκτιμώ πως κακώς η ΔΗΜΑΡ δεν συμμετείχε από τις πρώτες εκλογές σε ένα κυβερνητικό σχήμα. Το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις ήταν καταστροφικό για τη χώρα. Όσοι γνωρίζουν, ξέρουν πως δεν επιτρέπεται να παίζει κανείς μ' αυτά τα τόσο σοβαρά θέματα. Η μετέπειτα συνεργασία της κόστισε μια κατά πολύ μειονεκτικότερη θέση μιας και οι υπόλοιποι «εταίροι» ήλεγχαν το παίγνιο της συνεργασίας. Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν πολύ σκληροί για το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο δεν ευθυνόταν για την κατάντια στην οποία περιήλθε η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Στο πλαίσιο αυτό υιοθετήθηκαν πολλά άδικα μέτρα, μιας και η τακτική των δανειστών ήταν η εξής: «Ή παίρνετε αυτά τα μέτρα που ενδείκνυνται (κυρίως επέμεναν για διαρθρωτικές αλλαγές) ή βρείτε χρήματα από τους συνήθεις- μισθωτούς, συνταξιούχους, φορολογία».
Η δυσκολία του κυβερνητικού μηχανισμού (ο οποίος λειτουργούσε και εξακολουθεί να λειτουργεί δυσκίνητα και με την παλαιά νοοτροπία), άφηνε απ' έξω τις στοχευμένες διαρθρωτικές αλλαγές και με έναν όχι οικονομικά και κοινωνικά δίκαιο τρόπο, έριχνε το βάρος της εξόδου από την κρίση στις πλάτες κυρίως όσων δεν ευθυνόταν για την κρίση αυτή. Το αποτέλεσμα ήταν να σακατευτεί και ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος δεν είχε συμβάλλει στον εκτροχιασμό των δημοσιονομικών όσο είχε συμβάλλει η διαχείριση του δημοσίου τομέα από τις κυβερνήσεις και το προσωπικό της επιλογής τους. Η ΔΗΜΑΡ δεν τόλμησε να το πολεμήσει αυτό μέχρι τέλους, ενώ είχε κάθε προϋπόθεση και δυναμική. Είχε τότε τη στήριξη τότε κόσμου της. Όταν λοιπόν αποφάσισε δίχως στρατηγική να αποχωρήσει από την κυβέρνηση για ένα ζήτημα που ενώ έχει πολιτικές αναγνώσεις, δεν έχει νομικές, μιας και δεν ήταν διόλου παράνομο το κλείσιμο της ΕΡΤ (και έχω γράψει γι' αυτό τότε), ο κόσμος της που πίστεψε σ' αυτή άρχισε να την εγκαταλείπει. Εκεί ήταν λοιπόν που χάθηκε το όραμα. Το καθήκον των πολιτικών είναι να διαπαιδαγωγήσουν την κοινωνία σχετικά με σύνθετα ζητήματα που η τελευταία λόγω ιδιότητας δυσκολεύεται στο μεγαλύτερο μέρος της να κατανοήσει. Όχι πως αδυνατεί. Αλλοίμονο. Απλά ο καταμερισμός εργασίας στον καπιταλισμό και η ποσότητα των διαθέσιμων πληροφοριών, ενίοτε εμποδίζουν την ορθή πληροφόρηση για σύνθετα ζητήματα ειδικού ενδιαφέροντος, όπως ήταν π.χ. η ανάγνωση της διαχείρισης της ελληνικής κρίσης χρέους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Παρά λοιπόν, τις όποιες προσωπικές μου προτάσεις στα κεντρικά όργανα του κόμματος, δεν εισακούστηκε καμία. Για παράδειγμα το φθινόπωρο του 2012 είχα προτείνει, όταν ξεκινούσαν οι διαδικασίες αλλαγής διοικητών στις ΔΕΚΟ, αυτές να γίνουν με έναν τρόπο που να προσιδιάζει στα Ευρωπαϊκά πρότυπα επιλογής προσωπικού. Δεν είχε σημασία αν ο διοικητής μιας επιχείρησης ή υπηρεσίας ήταν ή όχι κομματικοποιημένος ή εάν πρόσκειτο ή όχι στη ΔΗΜΑΡ. Σημασία είχε να προτείνουμε σε νομοθετικό επίπεδο μια στελέχωση με βάση τις αποδεδειγμένες ικανότητες. Αντί αυτού επιλέχθηκε, όπως όλοι γνωρίζουμε η στελέχωση του 4-2-1 με αποτέλεσμα ούτε αυτό το 1 να μη γίνει με κριτήρια αξιοκρατίας.
Οι μήνες που ακολούθησαν χαρακτηρίστηκαν από μια επιλεκτική διάλυση των εργασιακών μέτρων με αποτέλεσμα να υπάρχουν περισσότερες στρεβλώσεις στην οικονομία από πριν. Αυτές οι στρεβλώσεις όξυναν την ανεργία του ιδιωτικού τομέα και λόγω του αντι- επενδυτικού περιβάλλοντος που επικρατούσε και εξακολουθεί να επικρατεί στη χώρα μας, εκτόξευσε μόνιμα, όπως φαίνεται, την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη. Σήμερα, αντί να δημιουργηθούν προϋποθέσεις στην ελληνική οικονομία για εργασιακές ευκαιρίες σε όλους, διακηρύσσονται θέσεις εργασίας και πάλι στον μεγάλο εργοδότη που και αδυνατεί να μανατζάρει, και αδυνατεί να ανταγωνιστεί, το Δημόσιο.
Σε κάθε περίπτωση και επειδή φαίνεται να έχω απομακρυνθεί από την επεξήγηση των λόγων, αναφέρω πως το όραμα που συμμερίστηκα από το κόμμα αυτό της ανανεωτικής αριστεράς και υποστήριξα ήταν το όραμα ΑΛΛΑΓΗΣ. Ένα όραμα που έβλεπα πως δεν υπήρχε στα λοιπά κόμματα της πολιτικής αγοράς. Μιας αλλαγής προς την κατεύθυνσης του λεγόμενου Τρίτου Δρόμου. Ο δρόμος αυτός όμως μόνο διακηρυκτικά εκφράστηκε από τη ΔΗΜΑΡ. Δεν ακολουθήθηκε ποτέ ουσιαστικά στην πράξη. Το τραγικό ήταν πως κάποιοι από αυτούς που προτάθηκαν από το κόμμα για τη στελέχωση διαφόρων θέσεων (και σε υπουργικό επίπεδο) αποδείχθηκαν πιο συντηρητικοί σε αλλαγές και από τους.. «νέο-συντηρητικούς» της κυβέρνησης! Το αποτέλεσμα ήταν, ο απολογισμός της διετίας να μοιάζει αρνητικός.
Γνωρίζουμε πως τις εξελίξεις στο ευρωπαϊκό (πόσο μάλλον στο διεθνές) επίπεδο, δεν κατέστη εφικτό να τις επηρεάσουμε. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε αφού εκεί είναι θέμα άλλων δυνάμεων, θέμα Realpolitik. Όμως τις εξελίξεις στο εσωτερικό επίπεδο που μπορούσαμε να τις επηρεάσουμε (στο μέτρο που μπορούσαμε ως συγκυβέρνηση) δεν το κάναμε. Συνεπώς τώρα βιώνουμε τη συλλογική μας παρακμιακή πορεία. Έξοδος στις αγορές σημαίνει συνεχής πρόσβαση σ' αυτές, κατάσταση βιώσιμου χρέους, αναβάθμιση αξιοπιστίας του δημοσίου. Όταν συμβούν αυτά, που για να συμβούν απαιτούνται όσες αλλαγές υπονομεύτηκαν τα τελευταία 4 χρόνια, τότε μπορούμε να ξεκινήσουμε να μιλούμε για έξοδο από την κρίση.
Κλείνοντας θέλω να πω πως, το έλλειμμα στρατηγικής που υπήρχε στο κεντρικό και ανώτατο επίπεδο στο κόμμα, αντανακλούσε και στις τοπικές οργανώσεις. Μάλιστα, πολλές φορές μεταξύ μας είχαμε διαφωνίες που όμως δεν μπορούσαν να εκφραστούν σε ουσιαστικό πολιτικό επίπεδο. Αυτό είχε και ως συνέπεια την αυξανόμενη απαξίωση του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ, λόγω προσωπικών διαφωνιών με στελέχη της περιοχής, της περιφέρειάς μας. Για πρώτη φορά η ανανεωτική αριστερά πέτυχε την εκλογή έδρας στην περιοχή αλλά ο Πρόεδρος του κόμματός της δεν πάτησε το πόδι του σ' αυτή τα τελευταία 3 χρόνια! Το όραμα χάθηκε λοιπόν για μένα. Στις αρχές του Μάρτη μου προτάθηκε (δεν το κυνηγούσα όπως άλλοι) να κατέβω ως υποψήφιος Περιφερειάρχης στο τότε υπό διαμόρφωση σχήμα. Δύο μέρες αργότερα, και αφού η άλλη πλευρά δεν αποδέχθηκε την πρόταση της ΔΗΜΑΡ, μέλη της τοπικής οργάνωσης της τελευταίας επέλεξαν πάση θυσία να συμπορευτούν όπως όπως με το κομμάτι του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ, πράγμα που φαίνεται σήμερα πόσο επιτυχία είχε. Μετά από όλα αυτά λοιπόν η συμμετοχή μου πλέον στο κόμμα κατέστη ανούσια. Πολλοί γνωρίζουν πως μου έγιναν πιεστικές προτάσεις (κι ας το διαψεύσουν οι φορείς των προτάσεων αυτών) από πολλούς συνδυασμούς είτε για το δημοτικό είτε για το περιφερειακό επίπεδο, να μπω σε ψηφοδέλτια και εγώ αρνήθηκα για τους δικούς μου λόγους κάθε φορά. Ένας από αυτούς ήταν να προστατεύσω την τοπική οργάνωση και τη ΔΗΜΑΡ (η οποία δεν μπορούσε λόγω εσωτερικών διαφωνιών να αποφασίσει) από μια υποψηφιότητά μου σε συνδυασμούς που υποστηριζόταν από μη συγγενείς πολιτικούς χώρους. Κάτι που όμως στο τέλος δεν έγινε σεβαστό από τα τοπικά όργανα.
Έχω τη συνείδησή μου καθαρή ως προς τη συμμετοχή μου στη ΔΗΜΑΡ και δεν εξαργύρωσα αυτή τη συμμετοχή. Μάλιστα τον Ιούλιο του 2012, κάτι που αγνοούν όλοι στην τοπική οργάνωση της ΔΗΜΑΡ και που λέω για πρώτη φορά, μου προτάθηκε όχι από τη ΔΗΜΑΡ, το τονίζω, αλλά από κάποιον ακαδημαϊκό εκτός κόμματος, να γίνω σύμβουλος του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και να αναλάβω το χαρτοφυλάκιο των συγχωνεύσεων των ΔΕΚΟ καθώς και την υποστήριξη της Επιτροπής του αρ. 35 του Ν. 4024/2011 στα πλαίσια της συνεργασίας με την Γαλλική Task Force. Εγώ αρνήθηκα την εν λόγω θέση για λόγους που μεταξύ άλλων είχαν να κάνουν με το γεγονός του ότι δεν ήθελα να παράσχω τις υπηρεσίες μου σε μια πολιτική διαδικασία που είχε προαποφασιστεί και που αφορούσε ένα πρόχειρο κλείσιμο οργανισμών, μεταξύ των οποίων, οργανισμών που ήταν απαραίτητοι για την υποστήριξη του κοινωνικού κράτους ενώ άφηνε άλλους αλώβητους που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να είναι προβληματικοί.
Συνεπώς η όποια απουσία μου από τη ΔΗΜΑΡ δεν σημαίνει απουσία από τον πολιτικό αγώνα που δίνουμε όλοι μας σαν πολίτες καθημερινά. Σημαίνει πως σταμάτησε να με εμπνέει πολιτικά.
Φιλικά,
Γιάννης Τζιουράς,
Διεθνολόγος- Πολιτικός Επιστήμον,
Υπ. Διδάκτωρ Διεθνούς Δικαίου, Νομική ΑΠΘ
