Σύμφωνα με τις προσωπικές τους εμπειρίες, μαρτυρίες και ανακοινώσεις, διωγμένοι εξ'αρχής από τις χώρες τους και κατατρεγμένοι από την φτώχεια, την ανέχεια και την ανεργία εξαιτίας πολέμων και δικτατοριών, ρίσκαραν τις ζωές τους αρκετές φορές μέχρι να καταφέρουν να φτάσουν στην πόρτα της Ευρώπης, αναζητώντας τη «γη της επαγγελίας», το μέρος όπου θα μπορούσαν να ζήσουν με ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Στην Ελλάδα όμως αντιμετώπισαν μια εντελώς διαφορετική κατάσταση από αυτήν που ήλπιζαν. Υποχρεώθηκαν να ζουν στο σκοτάδι της παρανομίας με αναξιοπρέπεια, δουλεύοντας εδώ και χρόνια ανασφάλιστοι, με χαμηλούς μισθούς, μένοντας σε τρώγλες ή και στον δρόμο και πολλές φορές χωρίς να είναι σε θέση να φροντίσουν, να θρέψουν τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους.

Αυτοί που κυρίως επωφελούνται από τη μεθοδευμένη και συστηματική εκμετάλλευση των μεταναστών ως αναλώσιμο και φθηνό εργατικό δυναμικό και την απάνθρωπη πολιτική που ασκείται εναντίον αυτών είναι οι εργοδότες και υπηρεσίες του κράτους.

Μην έχοντας διέξοδο για να ακουστούν και να εκφράσουν την αδικία που διαπράττεται εις βάρος τους, την κόλαση που βιώνουν καθημερινά, οι 300 αυτοί μετανάστες αποφάσισαν να θυσιάσουν τις ζωές τους, ξεκινώντας Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις 25 του Γενάρη, ζητώντας από κάθε άνθρωπο που υποφέρει από την εκμετάλλευση του σύγχρονου καπιταλιστικού μοντέλου, να σταθεί στο πλάι τους. Να συναντηθούν στον δρόμο σ' έναν αγώνα ενάντια στην «επονομαζόμενη» δημοκρατία, ενάντια στο μεθοδευμένο πλάνο εξόντωσής τους, ενάντια στο ψέμα και την αδικία, το φασισμό και την απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ.

Οι απεργοί πείνας δεν είναι ούτε ικέτες, ούτε ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Είναι σκεπτόμενα πολιτικά όντα με πλήρη επίγνωση του αγώνα τους και των επιπτώσεων που αυτός θα έχει στα σώματά τους, στις ζωές αυτών και των οικογενειών τους. Με περίσσια ειλικρίνεια, αποφασιστικότητα και περηφάνια δηλώνουν: «Βάζουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για έναν αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμάμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς».