ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.
Κάποτε
της Ευγενίας Ηλιοπούλου
Κάποτε μωρό μου υπήρχε κι η δραχμή κάποτε υπήρχε κι η Ολυμπιακή
το να βγάλεις διαβατήριο ήταν υπόθεση απλή κι η βενζίνη ήταν πολύ πιο φτηνή
Κάποτε οι άνθρωποι δούλευαν οκτάωρο κάποτε υπήρχε χρόνος και για φλερτ (Ευσταθία)
Τι θα φάω σήμερα;
της Ευγενίοας Ηλιοπούλου
Διανύουμε την περίοδο της Σαρακοστής και πολλοί από μας ακολουθούμε ένα αυστηρό διατροφικό πρόγραμμα νηστείας,
Μικρές χαρές
Της Ευγενίας Ηλιοπούλου
Είναι οι στιγμές που ξυπνάς με το χαμόγελο στα χείλη την χαρά κανείς δεν μπορεί στην ψυχή σου να σβήσει
Οι ημέρες μας περνάνε μονότονα και άχαρα.
Η μεθυσμένη γυναίκα η αλλιώς Le buveuse d'absinth
της Ευγενίας Ηλιοπούλου
Η κατανάλωση αποκλειστικά από γυναίκες ενός απαγορευμένου αλκοολούχου ποτού (γίνεται με αψίνθιο (αρτεμισία) και άλλα βότανα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλά χρόνια για τους ζωγράφους.
Τα παπούτσια του
της Ευγενίας Ηλιοπούλου
Μόνο οι ανόητοι πιστεύουν στο πεπρωμένο. Μόνο οι ηλίθιοι εναποθέτουν την ζωή τους στα χέρια άλλων.(Λ. Πέρσον- Ελεύθερη πτώση σαν σε όνειρο)
Είναι ένας μικρός και ασήμαντος άνθρωπος. Έχει επίγνωση της ανώδυνης και άοσμης ύπαρξης του. Ξέρει ότι το πέρασμα του ,στον μάταιο τούτο κόσμο, θα περάσει εντελώς απαρατήρητη και το έχει αποδεχτεί. Δεν είναι ηλίθιος ,συνειδητά δεν τρέφει φιλοδοξίες. Δεν έχει όνειρα ,θέλει απλώς να ζήσει ήσυχα και ήρεμα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ξέρει ότι το σκυμμένο κεφάλι δεν προκαλεί.
Ενώ έχει δεχτεί την ασημαντότητα του έχει αποδεχτεί και την μικρή του αδυναμία. Είναι το αποθεμένο του. Στην παιδική του ηλικία επειδή δεν είχαν πολλά λεφτά οι γονείς του φορούσε μόνιμα παπούτσια των τριών αδερφών του. Φορεμένα και σκισμένα. Άθλια και κακάσχημα. Ποτέ καινούργια. Ποτέ κομψά. Το κρυφό μυστικό του είναι ότι του αρέσουν τα καλά παπούτσια. Πάντα όταν κοιτάζει τους συνανθρώπους του καρφώνει την ματιά του στα υποδήματα τους. Πιστεύει ότι ο κάθε άνθρωπος ταιριάζει σε ένα στυλ παπουτσιών και ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μερικοί κυκλοφορούν με καθαρά και περιποιημένα παπούτσια ενώ άλλοι τα έχουν βρώμικα σκονισμένα και τρύπια.
Η επιλογή τους σχετίζεται με την στάση ζωής του καθενός και εκφράζουν μία ψυχολογία. Τα παπούτσια του είναι η σφραγίδα ποιότητάς του. Τα αγαπάει και τα κυνηγάει άσχετα αν του αδειάζουν το πορτοφόλι. Ξέρει τα υπέρ και τα κατά της κάθε επώνυμης μάρκας ,τιμές και προσφορές. Στην περίοδο των εκπτώσεων περιμένει ,πως και πώς, να πέσουν οι τιμές για να τσιμπήσει ένα ζευγάρι καινούργια παπούτσια. Όλα τα λεφτά του πάνε εκεί.
Τελευταία υποφέρει πολύ. Η οικονομική κρίση τα έκανε όλα χάλια. Η ζωή έχει χάσει το νόημα της. Ο μισθός του μειώθηκε πάρα πολύ ενώ οι ανάγκες του αυξήθηκαν τόσο πολύ. Περάσανε δύο χρόνια και η συλλογή του έμεινε στα ίδια επίπεδα. Γλυκοκοιτάζει τις βιτρίνες, ονειρεύεται καινούργια παπούτσια αλλά αντικρίζει μόνο τα καλογυαλισμένα και καλά διατηρημένα παλιά του παπούτσια. Η ζωή του άλλαξε τόσο πολύ που έχει καταντήσει μίζερος και παράξενος. Ζηλεύει τους πάντες και σχολιάζει πικρόχολα τους νέους συναδέλφους που αλλάζουν συχνά τα παπούτσια τους. Σήμερα η ψυχολογία του ήταν χάλια όταν κατέβηκε στην Αθήνα.
Σκυθρωπός έριξε μια ματιά στις βιτρίνες του Κολωνακίου και μετά απογοητευμένος έφτασε στην Ομόνοια όπου ανακατώθηκε με το πλήθος για να ξεχαστεί. Κοντά στις κυλιόμενες σκάλες του ηλεκτρικού αντίκρισε ένα ζητιάνο. Χωρίς πόδια ,στην αναπηρική του καρέκλα παρακαλούσε τους περαστικούς να του δώσουν κάτι για να φάει. Στο ένα χέρι είχε το πλαστικό ποτήρι για τα κέρματα και στο άλλο το μισοσβησμένο τσιγάρο. Μόλις τον είδε κατάλαβε πόσο ηλίθιος είναι. Ένοιωσε ότι ξύπνησε από ένα βαθύ ύπνο. Κατάλαβε πόσο τυχερός είναι. Τι να τα κάνεις τα παπούτσια αν δεν έχεις πόδια;
