σε ανούσιες ενέργειες. Είναι μία μορφή πνευματικής ισορροπίας (Ε.Τ .Καζίνσκι -Ο τελευταίος καλός άνθρωπος)
Ελάχιστοι άνθρωποι μπαίνουν στην διαδικασία να κοιτάξουν τον εαυτό τους στο καθρέφτη της ψυχής και του μυαλού τους. Τον άλλον τον καθρέφτη τον επισκέπτονται καθημερινά αφού ελέγχουν την εξωτερική τους εμφάνιση και θέλουν και επιβεβαίωση της αυτοπεποίθησης τους. Είναι μία επώδυνη διαδικασία που απαιτεί αντικειμενικότητα και ψυχρή λογική. Είναι μία πνευματική γυμναστική που περισσότερα θυμίζει άρση βαρών παρά άλλο άθλημα. Σπάνια, μπροστά στην εικόνα σου, στο είδωλο σου έχεις το σθένος να ομολογήσεις τα λάθη σου. Συνήθως τον κανακεύεις και ΄΄ μελώνεις ΄΄ το χάπι της πραγματικότητας.
Εσύ και η εικόνα σου. Δεν είσαι ο Dorian Grey του Oscar Wilde που ξημεροβραδιάζεται, στο καθρέφτη, κοντά στο είδωλο του. Δεν πιστεύεις ότι είσαι όμορφος απλώς προτιμάς να καλοπιάσει ς τον εαυτό σου, την ψυχούλα σου. Έτσι θα αντέξεις καλύτερα στις κακουχίες της μονότονης ζωής σου. Πόσο ρεαλιστική είναι η ματιά σου; Πόσο πλησιάζεις την αλήθεια όταν αντικρίζεις τα γνώριμα ελαττώματα σου; για πόσα έχεις δικαιολογίες μέσα στο τσεπάκι σου; Όταν αντικρίζεις ,την εικόνα σου, με την συνήθεια του επικριτικού ματιού παρατηρείς ότι γέρασες, ότι οι αντιδράσεις σου είναι πεσμένες και κυρίως ότι η στιγμή της τελικής έκβασης πλησιάζει. Παρ όλα ταύτα χαμογελάς και το χειρίζεσαι με το μαλακό γάντι της κατανόησης και της στοργής. Τόσα χρόνια προσέχεις το σώμα και τις ανάγκες του θα κολλήσεις τώρα στην ψυχή; Μεθοδεύεις την θετική έκβαση και απαλύνεις τον πόνο της απογοήτευσης. Ο ασθενής θα ζήσει και το μέλλον του κρύβει μόνο αθεράπευτη αισιοδοξία! Αλλά πόσο πολύ διαφέρει το μάτι όταν εστιάζεται στα λάθη του διπλανού σου; Πόση απύθμενη πίκρα και κυρίως πόση αστείρευτη χολή χύνουμε όταν ασχολούμαστε με τον συνάνθρωπό μας;
Πράγματι κάποιες φορές όταν αισθανόμαστε πιεσμένοι από καταστάσεις, οι οποίες βρίσκονται πέρα από τον έλεγχό μας, και ήμαστε απογοητευμένοι διοχετεύουμε όλες μας τις δυνάμεις σε ανούσιες ενέργειες. Νοιώθουμε ότι ήμαστε ένα μεγάλο τίποτα και δεν μας αρέσει! Το κοίτασμα σε ένα καθρέφτη ψεύτη μας δελεάζει. Είναι μία μορφή πνευματικής ισορροπίας. Το να κοιτάμε την εικόνα μας καλό μας κάνει με την προϋπόθεση ότι θα πάρουμε τα μηνύματα μας και θα διορθώσουμε αυτά που πρέπει να διορθωθούν. Είναι μία ψευδαίσθηση που την θέλει λίγο η ψυχή μας. Αν όμως περιοριζόμαστε στον θαυμασμό είναι λάθος και είναι πράγματι ανούσιο όσο και να μας αρέσει. Ναι! Πάσχουμε από αθεράπευτη αυτοπεποίθηση. Αλλά όλα θα πάνε πρίμα όταν το θέλουμε πολύ; Όχι πάντα.!Για μας δεν ισχύουν οι κανόνες και ο αριθμός των ατυχημάτων που μας αναλογεί όσο ζούμε σε αυτό τον μάταιο κόσμο; Σίγουρα πρέπει να ήμαστε ρεαλιστές. Εμείς ήμαστε το κάτι άλλο και όλοι οφείλουν να το αναγνωρίσουν όση πίκρα να έχουμε συγκεντρώσει μέσα μας.