Κάπου που θα μπορούσε να προφυλαχθεί από την βροχή και τον αέρα και που ο χειμώνας δεν θα ήταν τόσο κρύος.
Όταν πέρασε την εφηβεία του και άρχισε πιο καλά να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του , βάλθηκε να ψάχνει τα κατάλληλα υλικά για να χτίσει το σπίτι που πάντα ονειρευόταν. Το τσιμέντο του φάνηκε πολύ συνηθισμένο και τα τούβλα υπερβολικά συμβατικά. Χάλυβα δεν μπορούσε εύκολα να αποκτήσει, πέρα του ότι ήταν απρόσωπος και ψυχρός. Το ξύλο γοητευτικό αλλά και ιδιαίτερα φθαρτό. Η αναζήτηση υλικών δεν πήγαινε και πολύ καλά , μέχρι που του ήρθε μια φαεινή ιδέα. Θα έχτιζε το σπίτι του από βιβλία.
Πλέον δεν είχε καιρό για χάσιμο. Κατέστρωσε το σχέδιο και άρχισε να μαζεύει βιβλία. Κατάλληλα σε ποιότητα και επαρκή σε αριθμό, ώστε τοποθετώντας τα με τον σωστό τρόπο να κατασκευάσει ένα άρτιο οικοδόμημα. Σύντομα κατάλαβε πως αν ήθελε να μην βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις και για να είναι το σπίτι γερό έπρεπε να χρησιμοποιήσει κάθε βιβλίο που είχε διαβάσει.
Σύμφωνα με το σχέδιο, τα θεμέλια θα αποτελούνταν από χοντρούς τόμους αρχαίων τραγωδιών και φιλοσοφίας πάνω στους οποίους θα μπορούσε να στηριχτεί το μετέπειτα οικοδόμημα. Έτσι άρχισε να χτίζει τους περιμετρικούς τοίχους, χρησιμοποιώντας διπλές και τριπλές σειρές βιβλίων. Στο νότιο τμήμα του σπιτιού, η προοπτική να επεκταθεί το σπίτι κάποτε από εκεί, τον οδήγησε να βάλει τόμους φυσικής και μαθηματικών. Έργα του Αιστάιν, Φουριέ και άλλων γνωστών αλλά και όχι μόνο γνωστών επιστημόνων. Ικανοποιήθηκε προς το παρόν η ανάγκη του για στατικότητα, χωρίς όμως να κλείσει τα παράθυρα για μελλοντική αναθεώρηση και αντικατάσταση.
Στον ανατολικό τοίχο, εκεί που υπολόγιζε να χτίσει την κρεβατοκάμαρα του, στήριξε τους τοίχους σε βιβλία του Σαίξπηρ, Όσκαρ Ουάιλντ και του Μαρκέζ. Στόχος του ήταν να επιτρέψει σε όσο το δυνατό περισσότερο από το πρώτο πρωινό φως του ήλιου να μπει στο δωμάτιο και να τον κάνει όσο το δυνατόν πιο αισιόδοξο, δίνοντας ταυτόχρονα και μια αύρα ερωτικού μυστηρίου στο δωμάτιο. Ο βορεινός τοίχος, το κύριο μέσο προστασίας από τον άνεμο, χτίστηκε από έργα του Νίτσε, του Φρόυντ, του Γουίνικοτ, της Κλάιν και του Σάρτρ. Μετά από αρκετό προβληματισμό, ο δυτικός τοίχος χτίστηκε με έργα του Κάφκα, Μπωντλαίρ και Καμύ. Με την ελπίδα μέσω αυτών, το τελευταίο φως της μέρας να διαδεχόταν αρμονικά το σκοτάδι της νύχτας που μοιάζει τόσο πολύ με την ψυχή του ανθρώπου, κάνονατς τα έτσι πολύ πιο υποφερτά. Την σκεπή την κατασκεύασε από τόμους λεξικών, εγκυκλοπαιδιών και ιστορίας. Το σπίτι χτίστηκε, η ζωή του επίσης. Τώρα ήταν ο καιρός της επαλήθευσης των προσδοκιών.
Είχε επιτέλους το σπίτι που χρόνια ποθούσε . Όμως σε καμιά περίπτωση αυτό το σπίτι δεν κατόρθωσε να τον θωρακήσει από όλες τις απειλές. Με την πάροδο του χρόνου, τα βιβλία έφευγαν από την θέση τους και οι όποιες επισκευές και επανατοποθετήσεις δεν επαρκούσαν να καλύψουν τις αστοχίες.
Για μήνες έψαχνε την λύση. Να βρει ένα υλικό να συνδέσει τα βιβλία μεταξύ τους σ΄ένα στέρεο σώμα. Μετά από διάφορα πειράματα έφθασε στην λύση. Αυτό που έλειπε ανάμεσα στα βιβλία ήταν η απαραίτητη βιωματική εμπειρία των απολύτως δικών του συναισθημάτων. Μια εμπειρία που για άγνωστους σ΄αυτόν λόγους του είχε απαγορευθεί. Χωρίς κανείς να τον ενημερώσει ούτε για τις συνέπειες , ούτε για τους λόγους της απαγόρευσης. Λες και το δικό του παρελθόν ήταν ιδιοκτησία άλλου. Κάτι σαν ακρωτηρισμός των άγνωστων και εντελώς δικών του πτυχών. Τα συναισθήματα του κρύφθηκαν σε καλά φτιαγμένες κρυψώνες που αγνοούσε την ύπαρξη τους.
Μια αλυσίδα βιωματικών εμπειριών χωρίς την οποία, με απόλυτη σιγουριά δεν υπάρχει η δυνατότητα να χτίσει κάτι αποτελούμενο από βιβλία. Όταν το συνειδητοποίησε του απόμεινε η μοναδική διέξοδος που δεν ήταν άλλη από το να πάρει την ζωή του στα χέρια του.