Ίσως η απάντηση είναι η ίδια μ' αυτό που μονολόγησα όταν είδα πριν λίγα χρόνια την ταινία του Haneke , Αmour. Που δείχνει την στοργική φροντίδα ενός ηλικιωμένου συζύγου που βοηθάει την γυναίκα του που υποφέρει , να πεθάνει. Είναι μια υπέροχη ταινία σκέφθηκα αλλά ευτυχώς την είδα πριν γίνω ογδόντα.
Σκέφτομαι πως θα πρέπει να υπάρχουν μάλλον δυο χρόνοι. Τουλάχιστον αυτό συνειδητοποίησα τα τελευταία χρόνια , που απομακρύνθηκα από την παντοδυναμία της νιότης. Είναι ένας χρόνος που τρέχει εκεί έξω μανιασμένος για να προλάβει υποχρεώσεις και ευθύνες. Κι ένας άλλος χρόνος που τρέχει μέσα μας.Ο χρόνος έξω είναι μετρήσιμο μέγεθος. Έχει ηλικίες, έχει διορίες, δόσεις, προκαταλαβολές, λήξεις. Ο χρόνος μέσα μας από την άλλη δεν είναι μετρίσιμο είδος, δεν γνωρίζει ηλικία, φυλή, κοινωνική τάξη, χρώμα. Γνωρίζει μόνο βιώματα, συναισθήματα, εννίοτε ξεχασμένα, απωθημένα , καλά κρυμμένα στο βαθύτερο κομμάτι του ασυνειδήτου μας. Αφού ο άνθρωπος επιλέγει επίμονα να ξεχνά αυτά που τον πονούν. Ο χρόνος μέσα μας είναι χαοτικός, δεν έχει αρχή , μέση και τέλος διατηρεί όλη την ενέργεια των βιωμάτων μας. Βλέπεις τα συναισθήματα είναι ενέργεια και όπως πολύ καλά γνμωρίζουμε από την Φυσική επιστήμη , η ενέργεια δεν χάνεται, μόνο μορφή αλλάζει.
Οι δυο αυτοί χρόνοι πολύ συχνά συγκρούονται. Τρέχεις να προλάβεις , να φθάσεις να πληρώσεις στη τράπεζα τη δόση σου και μόλις ακούσεις το μεντεσέ της πόρτας που θέλει λάδωμα , σταματάς για δευτερόλεπτα γιατί κάτι σου θύμησε. Μπαίνεις σε ένα πάρτυ (τότε που ακόμα γίνονταν πάρτυ) και μέσα στο χαμό εσύ κολλάς στα μάτια ενός εκεί πίσω που στέκεται μόνος του και δεν μιλάει σε κανένα. Κάτι άγνωστο, ακαθόριστο σε έλκει. Θυμώνεις με τον διπλανό σου οδηγό που δεν ακολουθεί τους κανόνες, αλλά δεν θυμώνεις μόνο, οργίζεσαι , θέλεις να κατέβεις να τον πιάσεις στα χέρια. Οι συγκρούσεις αυτών των δυο χρόνων φέρνουν τριγμούς, λυγμούς, νευρώσεις. Οι συγκρούσεις αυτές μας τρομοκρατούν τις πιο πολλές φορές αφού αγοούμε που μας οδηγούν. Μερική απώλεια του παρόντος αλλά και του παρελθόντος. Εμείς αγνοώντας τι στο καλό συμβαίνει μέσα στο ασυνείδητο μας, προσπαθούμε να βάλουμε τα συναισθήματα μας μέσα στο μαντρί. Κάποιες φορές αυτά ξεφεύγουν και είναι τότε δύσκολα τα πράγαματα. Αν μόνο ξέραμε τι στο καλό συμβαίνει με μας, γιατί επιλέγουμε ό,τι επιλέγουμε, γιατί δεν επιλέγουμε ό,τι δεν επιλέγουμε, γιατί αυτόν τον άνθρωπο και όχι έναν άλλο, γιατί αφού αυτή η απόφαση ,η στάση, το μοτίβο, η επιλογή δεν μας πάει πουθενά γιατί εμείς συνεχίζουμε να την επιλέγουμε.
Πόση μοίρα τελικά έχει ο άνθρωπος μέσα του , πόσο τον καθορίζει το πεπρωμένο του αν μπορεί να γνωρίζει τους μηχανισμούς του. Πολύ λιγότερο σίγουρα από όσο το σχολείο μας άφησε να πιστεύουμε, μην επιτρέποντας μας να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.
Στους ήρωες του λ , αυτό που τρεμοσβήνει δεν είναι το γράμμα αλλά η ελπίδα. Αφού είχαν οι περισσότεροι χάσει, ξεχάσει ή ποτέ δεν είχαν βρει τον τρόπο να ζήσουν μια ζωή χωρίς πικρίες.
Για ένα βιβλίο που με αφήνει να ευγνωμονώ την ζωή , με τις ομορφιές και τις εκπλήξεις που μας φέρνει, θέλω να σας ευχαριστήσω.
---------------------------
Η Αννίτα Λουδάρου (Ανν Λου) πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στο Τόκυο. Σπούδασε Γεωλογία, Χρηματοοικονομικά και Ψυχανάλυση στην Πάτρα, στο Λονδίνο και στην Αθήνα, όπου τώρα ζει και εργάζεται. Της αρέσει το λικεράκι μαστίχα γιατί της θυμίζει το νησί της. Από το 2012 διατηρεί την προσωπική της ιστοσελίδα Σκέψεις Ανν Λου και τα κείμενά της έχουν ταξιδέψει διαδικτυακά χωρίς διαβατήριο. Η συλλογή διηγημάτων Τη νύχτα που τρεμόσβηνε το λ είναι το τρίτο της βιβλίο. Έχουν προηγηθεί η συλλογή διηγημάτων Τράνζιτ (Απόπειρα, 2014) και η νουβέλα Ιώδιο (Απόπειρα, 2015). Το διήγημά της «70 τετραγωνικά» βραβεύτηκε το 2019 στο διαγωνισμό «Αντιθέσεις» του Ιανού και συμπεριλήφθηκε στην ομώνυμη συλλογή με τα βραβευμένα διηγήματα.
