Μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Μια Νέα Δημοκρατία; Ένα ΠΑΣΟΚ;
Τι είναι, τελικά, αυτό που θα μας ξεκολλήσει από το τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει ως χώρα, ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία και θα μας οδηγήσει στα ασφαλή μονοπάτια της δημιουργίας και αναδιανομής του νέου εθνικού πλούτου, καθώς και στις ενδεδειγμένες λύσεις του θεσμικού και κοινωνικού μας εκσυγχρονισμού;
Μας αρέσει ο χαβαλές, δεν αντιλέγω. Kαι στα ψάθινα τραπεζάκια του ελληνικού καφενείου παιδιόθεν έχουμε εξασκηθεί στο να λύνουμε τα δικά μας προβλήματα και άμα λάχει να διευθετούμε και τις κρίσεις όλου του ντουνιά. Εξ’ ου και η γαλαντομία μας σε κόμματα και κομματίδια, σωτήρες και λυτρωτές, προστάτες και προστατευόμενους, πολύφερνους Σαρδανάπαλους και φτωχομπινέδες υπηκόους, ψιλικατζήδες και δολοπλόκους Ταρτούφους. Είναι, όμως, αυτή η λύση των προβλημάτων μας; Με αυτά θα πορευτούμε πάλι; Νέους επιχειρηματίες χρειαζόμαστε και εμείς φτιάχνουμε νέους πολιτικούς σχηματισμούς. Νέες εξαγωγικές επιχειρήσεις έχουμε ανάγκη και εμείς στήνουμε νέα κομματικά ακροατήρια . Νέες πολιτικές επιτάσσουν οι καιροί και εμείς αφηγούμαστε απλά την κρίση. Πολλαπλασιάζουμε τα λόγια σε μια εποχή που διψάει για πράξεις και για έργα. Σε μια εποχή στην οποία το μεταξύ μας καταπίστευμα έχει εξαντληθεί και κανείς δεν προτείνει τρόπους για να φτιαχτεί πάλι από την αρχή!
Δεν ξέρω αν το Ποτάμι ή οι 58 ή ο Αλή Μπαμπά με τους 40 κλέφτες του είναι η λύση στα προβλήματά μας! Διαισθάνομαι, όμως, πως και στα εγχειρήματα αυτά, ελπιδοφόρα κατά τα άλλα, εμφιλοχωρούν οι ίδιες κακοδαιμονίες. Όχι για τους λόγους που επικαλούνται τα παραδοσιακά κόμματα και μέρος του δημοσιογραφικού κόσμου: έλλειψη, δηλαδή, πολιτικού αναστήματος εκ μέρους των πρωτεργατών τους και απουσία κοινωνικών αναφορών, επεξεργασμένων θέσεων και ιδεολογικού βάθους.
Το πρώτο επιχείρημα δεν χρειάζεται καν να απαντηθεί. Μια ματιά στα περιφερειακά στελέχη που αναδεικνύονται μέσα από τους κομματικούς σωλήνες και μια δεύτερη ματιά στην βουλευτική και υπουργική σύνθεση των υπαρχόντων κομμάτων αρκούν για να καταδείξουν το έωλο του ισχυρισμού.
Αλλά και το δεύτερο επιχείρημα αδυνατεί να αντέξει σε σοβαρή κριτική. Σε μια τριτοκοσμική χώρα πασπαλισμένη με ιδέες δυτικού μεγαλείου, στην οποία τα πάντα κινούνται γύρω από ένα υπερτροφικό και δυσλειτουργικό κράτος και στην οποία ο καπιταλιστικός μετασχηματισμός σταμάτησε στο μεταπρατιλίκι και στο εμπορικό δαιμόνιο του Έλληνα, είναι τουλάχιστον γελοίο να προσεγγίζεις την πολιτική πραγματικότητα με παρελθοντικούς όρους Δεξιάς ή Αριστεράς καθώς και με σύγχρονους όρους Κοινοτισμού, Ρωλσιανού Φιλελευθερισμού και πολιτικού Ελευθερισμού.
Εν ολίγοις, οι όροι πολιτικής αντιπαράθεσης που επιλέγουν οι πολιτικές και δημοσιογραφικές ελίτ για να περιγράψουν τον κόσμο και να αφηγηθούν την κρίση δεν ταιριάζουν στα δικά μας.
Το Ποτάμι είναι, σίγουρα, μια διαφορετική πολιτική πρόταση. Κινδυνεύει, όμως, να παραμείνει μια ακόμα πρόταση αν εγκλωβιστεί στην γκλαμουριά των συνοδοιπόρων του και στα τσιτάτα του κοινού νου. Τα προβλήματα της χώρας είναι συγκεκριμένα και επί αυτών πρέπει να δοθούν ξεκάθαρες απαντήσεις. Πελατειακά δίκτυα που εξαγοράζουν εκλογικές συνειδήσεις και διανέμουν μαύρα εισοδήματα.
Μετριότητα σε όλες τις διοικητικές θέσεις ευθύνης. Διαλυμένα Πανεπιστήμια με σπιθαμιαίες ηγεσίες και μηδαμινό ερευνητικό έργο, έρμαια στα χέρια των κομματικών κλωσσομηχανών. Και το κυριότερο. Ένας υπερτροφικός Τριτογενής Τομέας ο οποίος ανακυκλώνει εισαγόμενες υπηρεσίες και αγαθά, γεμάτος πτυχιούχους της Φιλοσοφικής, των Οικονομικών, της Ιατρικής και των λοιπών ευπαρουσίαστων επιστημών. Ο κοινός νους είναι καλός για τις συζητήσεις του καφενείου, ενίοτε καλύπτει και τα κενά στις χιλιοειπωμένες συζητήσεις μιας παρέας αλλά δεν μπορεί να αποτελεί την πανάκεια για όλα μας τα δεινά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα. Παραγωγική ανασυγκρότηση. Ο κοινός νους κραυγάζει πως η χώρα μας χρειάζεται ένα καινούριο παραγωγικό μοντέλο με ισόρροπη ανάπτυξη και των τριών τομέων της οικονομίας και με στοχευμένες επενδύσεις στις νέες τεχνολογίες αιχμής. Σταματάει, όμως, εκεί. Δεν δίνει περιεχόμενο στην ανασυγκρότηση αυτή και δεν προτείνει λύσεις. Αν ξεκινάς πάλι με το φαιδρό τσιτάτο πως οι νεολαίες και οι άφθαρτες κοινωνικές δυνάμεις θα πρωταγωνιστήσουν και θα αναλάβουν τα ηνία και δεν εξηγείς παράλληλα σε αυτόν, τον κατά τα άλλα αξιόλογο κόσμο, πως η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας επιτάσσει το ξαναμοίρασμα όλων μας μεταξύ των τριών τομέων της Οικονομίας, πράγμα που σημαίνει πως ορισμένοι από τους διαδικτυακούς σου χειροκροτητές θα πρέπει να ξεχάσουν δια παντός τον διορισμό στο Δημόσιο με μόνο τους προσόν το πανεπιστημιακό πτυχίο , δεν προσθέτεις τίποτα στην προοπτική αυτής της χώρας.
Με το «όλοι οι καλοί χωράνε», δεν φτιάχνεις νέα πράγματα και δεν αλλάζεις εμπεδωμένες συμπεριφορές του χθες. Η παραγωγική ανασυγκρότηση έχει περιεχόμενο, συγκεκριμένες κατευθύνσεις και βασικούς συντελεστές. Αν δεν μιλήσεις ξεκάθαρα για όλα αυτά και αναλώνεσαι μονάχα στο να φυσάς τη σκόνη από τις επιφάνειες, παραβλέποντας τη σαβούρα που έχει συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια κάτω από το χαλί της απαξιωμένης μας Δημοκρατίας δεν υπηρετείς με ευθυκρισία και γενναιότητα το δημόσιο συμφέρον. Θα μπορούσε να λεχθεί πως η πολιτική ενσωματώνει συγχρόνως τη μνήμη αλλά και την περιέργεια μιας κοινωνίας.
Αν ανακατεύεις, λοιπόν, μονάχα τη μνήμη προκειμένου να εξηγήσεις και να ερμηνεύσεις, αλλά συνάμα δεν εξάπτεις την περιέργεια του κόσμου για το ελπιδοφόρο νέο, τότε συγγνώμη αλλά το παπάκι δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ του στην ποταμιά για να πιεί νερό!
Aixmi.gr
