κουτσομπολιά της πλάκας, φτωχά δολώματα μήπως και πιάσουμε κανα λαβράκι και τα συνήθη ύποπτα μιας ακόμα εκλογικής διαδικασίας. Και φυσικά τσιμουδιά για τα μείζoνα και τα ωφέλιμα. Τοπική ανάπτυξη, καταπολέμηση ανεργίας, μεταλιγνιτική εποχή, προοπτικές πολιτισμού, αστικό περιβάλλον . Το αφήγημα πλέον γνωστό σε όλους.

Μια στρεβλή ανάπτυξη, η οποία οργανώθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια γύρω από τους παχυλούς μισθούς των υπαλλήλων μιας ΔΕΚΟ και τους λοιπούς μισθούς της κραταιάς δημοσιουπαλληλίας.  Οι μόνιμοι και αμετακίνητοι έπαιρναν τα φράγκα και τάιζαν στη συνέχεια γιατρούς, δικηγόρους, ψυκτικούς, εμπόρους, γυψοσανιδάδες, καταστηματάρχες, εργολάβους και όλους αυτούς τελοσπάντων τους «μεροκαματιάρηδες» του Τριτογενή Τομέα. Το να καταλογίσεις ευθύνες στους εργαζόμενους δεν έχει καμία σημασία πλέον. Αυτό ήταν το παραγωγικό μοντέλο που φτιάξανε οι από πάνω και αυτό ακολουθούσαμε όλοι μας πιστά. Ορισμένοι καταφύγαμε στο πανεπιστημιακό πτυχίο για να βολευτούμε κατόπιν σε καμια δημόσια υπηρεσία ή να ανοίξουμε κανα μαγαζάκι γωνία και να αποσπάσουμε και εμείς το κατιτις μας από τα εισοδήματα της δημοσιουπαλληλίας και οι υπόλοιποι λιανικό εμπόριο, φρέντο καπουτσίνο, γκαρσονιέρα και ντελίβερι . Μοντέλο απλό στη σύλληψη και βολικό στην εφαρμογή. Το μόνο που απαιτούσε ήταν η ύπαρξη ενός γαλαντόμου κράτους και μιας ισχυρής συντεχνίας που θα εξασφάλιζαν στους εργαζόμενους μεγάλους μισθούς για να μπορούν να συντηρούν την τοπική οικονομία. Το αποτέλεσμα; Γεμίσαμε εμπόρους και μεταπράτες, κάπηλους όπως τους ονόμαζε ο Πλάτωνας για να υπογραμμίσει το δευτερεύον του ρόλου τους στην παραγωγική διαδικασία, και χάσαμε τους επιχειρηματίες. Τους πραγματικούς παραγωγούς. Με φωτεινές εξαιρέσεις πάντα!

Όλα τα παραμύθια όμως  κάποτε τελειώνουν, μιας και ο  δράκος είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει από έναν φλούφλη Πριγκιπα, και η προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα μας αναγκάζει να αντικρίσουμε τα πραγματικά προβλήματα. Όπως αυτά που άπτονται της παραγωγικής ανασυγκρότησης της περιοχής μας και της αλλαγής του αναπτυξιακού μας μοντέλου. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Προγράμματα τρέχουν, ευρωπαικά κονδύλια είναι διαθέσιμα και περιμένουν τους υποψήφιους επενδυτές και υπουργικοί κολαούζοι ανακοινώνουν κάθε τόσο την δημιουργία μιας νέας δομής – με μόνιμους δημόσιους υπάλληλους βεβαίως βεβαίως- για την υποστήριξη της επιχειρηματικότητας. Νέοι άνθρωποι ξεκινάνε τον αγώνα ένταξης στα προγράμματα αυτά. Χαρτούρα και ξανά χαρτούρα, και άλλη χαρτούρα, και πήγαινε εκεί, και δώσε κανα φράγκο και εκεί, και άντε στον συμβολαιογράφο, και άντε στον μηχανικό, και άντε στον τοπογράφο, και άντε στον διάολο τον ίδιο και πάλι πίσω για έναν καινούριο κύκλο μοιράσματος του όποιου κεφαλαίου διαθέτεις στους μεσάζοντες του Τριτογενούς Τομέα. Και αφού συμπληρώσεις τον φάκελο μετα κόπων και βασάνων και καταφέρεις να εξασφαλίσεις την χρηματοδότηση από το πρόγραμμα σε στέλνουνε στην τράπεζα για να πάρεις επιχειρηματικό δάνειο. Και εκεί ακούς τον τραπεζίτη να σου ζητάει ακίνητα, χωράφια και πατρικά ισόποσης αξίας. Εγγύηση σου λέει. Έτσι του είπανε οι από πάνω διορισμένοι του δημόσιου υπαλλήλου και αυτά λέει. Εν έτει 2014 ακόμα και μια τράπεζα στο Ελλάντα, υποτίθεται μια από τις λίγες σοβαρές «επιχειρήσεις» στη χώρα μας, αδυνατεί να αξιολογήσει με αντικειμενικά κριτήρια την επενδυτική πρόταση που τους φέρνει ένας επενδυτής. Αν μπορεί δηλαδή η πρόταση αυτή να «περπατήσει» και να δημιουργήσει νέο πλούτο, με οφέλη τόσο για την τράπεζα όσο και για τον δανειολήπτη.Το μόνο που ενδιαφέρει τους επαρχιώτες μεγαλομπακάληδες είναι να διασφαλίσουν τα λεφτάκια τους. Κανα καταναλωτικό δανειάκι, κανα στεγαστικό, κανα ομόλογο και αν δεν πάει κάτι καλά να χουμε κανα πατρικό ή κανα ακίνητο να διασφαλιστούμε. Kαι αμα μαζευτούνε και πολλά να φωνάξουμε δυο τρεις μαυραγορίτες, από αυτούς της καλής ελληνικής κοινωνίας, να τα αγοράσουνε κοψοχρονιά, να τα προσθέσουνε στην μεγάλη τους περιουσία και αμα τύχει και πάθουνε κανα εγκεφαλικό και καταλήξουνε στα χέρια καμιά Βουλγάρας αποκλειστικιάς να τα κληροδοτήσουν στις κόρες τους και τους γαμπρούς τους. Της καλης κοινωνίας πάντα. Της ελληνικής.

Αυτό δυστυχώς είναι το αναπτυξιακό παράδειγμά μας. Μεταπρατιλίκι, φουλ μεσιτεία και καμιά υπερκοστολογημένη δουλειά με το Δημόσιο. Ακόμα και τα χρήματα που έχουμε εξασφαλίσει από τα ευρωπαικά προγράμματα στήριξης θα πάνε σε τίποτα αναπτυξιακά σεμινάρια της πλάκας, σε τίποτα παρτάλια της ανάπτυξης και σε τίποτα λαμόγια του κοινού ποινικού δικαίου. Από αυτά ζήτημα να φτάσει το 20% στην πραγματική παραγωγή. Στους πραγματικούς επιχειρηματίες, την συνδρομή των οποίων ζητάμε μετ΄ επιτάσεως για να ξεκολλήσουμε από τον βούρκο.

Η Περιφέρεια φυσικά απούσα από παντού. Όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε να φτιάξει μια οργανωμένη δομή διαχείρισης των κονδυλίων αυτών, συμβουλευτικής υποστήριξης των νέων ανθρώπων που θέλουν να επιχειρήσουν, οργάνωσης του προσωπικού τους φακέλλου και εγγύησης των δανείων στις επιχειρήσεις εκείνες που έχουν μια κάποια προοπτική . Ας ελπίσουμε τουλάχιστον οι νέοι υποψήφιοι να βγούν μπροστά και να μιλήσουν. Και να διεκδικήσουν τα ευρωπαικά πακέτα για τους νέους επιχειρηματίες της γενιάς μας. Μήπως και ζήσουνε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα….