της Αννίτας Λουδάρου
Ένας παππούς αφήνει το τόπο των καλοκαιρινών διακοπών του, το αγαπημένο του χωριό και επιστρέφει στην θορυβώδη Αθήνα.
Φροντίζει να βάλει στο πορτοφόλι του τη φετεινή φωτογραφία που τράβηξε με τα εγγονάκια του. Αυτή που τράβηξαν μια τυχαία μέρα μπροστά στην καρυδιά της αυλής για να θυμούνται άλλο ένα καλοκαίρι που πέρασαν μαζί. Το βλέμμα του ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη για τα δώρα της ζωής. Αυτός ο άνθρωπος γνωρίζει να ευγνωμονεί και αυτό τον οδηγεί να γνωρίζει ν΄αγαπά.
Μια μέρα πριν την αναχώρηση του πέρασε να προσκυνήσει όπως ο ίδιος είπε το Γυμνάσιο του χωριού του. Τα Ιερά και Όσια τα προσκυνάς. Απ΄αυτό το εξαθέσιο Γυμνάσιο αποφοίτησε και αμέσως δεκαοχτώ χρονών παιδί ,μπάρκαρε σε φορτηγό. Τα μπάρκα τότε ήταν από τρια ως πέντε χρόνια. Απ΄αυτό το εξαθέσιο Γυμνάσιο βρέθηκε να ταξιδεύει στους ανοικτούς ορίζοντες. Έφυγε παιδί και γύρισε νεαρός άντρας, Έφυγε από την αγκαλιά της μάνας του και μπήκε στην αγκαλιά της θάλασσας. Ταξίδεψε και στα ταξίδια του έμαθε και έφτιαξε πολλά για τη ζωή , γιατί η ζωή μοιάζει με θάλασσα. Πέρασε και από άλλες ακαδημίες και σχολές όμως δεν ξέχασε από που ξεκίνησε.
Γι' αυτό τώρα ευγνωμονεί το Γυμνάσιο του. Αυτό το απλό εξατάξιο Γυμνάσιο που διδάχθηκε Αχαία, Λατινικά, Ιστορία. Μαθηματικά, Φυσική, Γεωγραφία και τόσα άλλα. Αυτό το εξατάξιο Γυμνάσιο του χωριού του που τον έμαθε να κοιτά μακριά ακόμα και σε στόχους που δείχνουν απλησίαστοι χωρίς να τον σταματούν τα εμπόδια και οι φουρτούνες. Αυτό το απλό εξατάξιο Γυμνάσιο που του έδειξε τον τρόπο να εκτιμά τους ανθρώπους, τον τρόπο να σκέφτεται , να παίρνει αποφάσεις , να λύνει προβλήματα, να στηρίζει το διπλανό του, να θεμελιώνει την προκοπή του. Αυτό το εξατάξιο Γυμνάσιο που του έδειξε πως οι δρόμοι που ανοίγουν την ανθρώπινη σκέψη είναι δρόμοι δίκαιοι που αξίζει να τους διαβείς χωρίς να τους φοβάσαι ακόμα κι αν στην αρχή δεν έχεις το τρόπο γιατί παρακάτω θα τον βρεις. Δεν θα σου χαρισθεί . Θα βρεις τον τρόπο παρακάτω με τις δυνάμεις σου.
Μαζί με το Γυμνάσιο , ήταν και η οικογένεια του, η γειτονιά του, τα βιώματα του ,που χάραξαν μέσα του το στίγμα του. Αφού η Παιδεία είναι πρωτίστως θέμα ανατροφής
Σήμερα όλοι που μιλάμε για την βάση του 10 αν θέλουμε να κουβεντιάζουμε με σκοπό να συννενοηθούμε θα ήταν καλό να δούμε τα πρόσωπα μας στους καθρέφτες μας και να αρχίσουμε τη κουβέντα μας απ΄αυτό το σημείο που μας συμπεριλαμβάνει όλους . Για ποια βάση μιλάμε; Τη βάση της Παιδείας; Της ανατροφής; Tης επιτυχίας στο Πανεπιστήμιο; Τι σημαίνει πρώτα πρώτα για μας τους ίδιους η είσοδος των παιδιών μας στο Πανεπιστήμιο. Είμαστε ευτυχείς γιατί η επιτυχία τους ανοίγει δρόμους ; Είναι μια επιτυχία που μας εφησυχάζει γιατί μας δίνει κοινωνική κάλυψη; Κάλυψη όμως σε τι; Σε ό,τι δεν κάναμε ή σε ό,τι κάναμε ; Ποιά ανάγκη θέλουμε να καλύψουμε; Ποιος αλήθεια ενδιαφέρεται να μας παρέχει τέτοιου είδους καλύψεις; Mιλάμε για όλα τα παιδιά ή μόνο για τα παιδιά μας; Γιατί υπάρχουν παιδιά που απέχουν από την βάση;
Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να δώσουμε απάντηση . Θέλει δύναμη υπέρβασης. Ξέρω όμως πως την απάντηση την έχουν ήδη τα παιδιά. Την έχουν πάρει μέσα από το ψωμί και το γάλα τους. Κάποια στιγμή θα μας την δώσουν τα ίδια, με τα έργα , με τις πράξεις ή με ό,τι προσκυνήσουν.
