έχει δημιουργήσει ένα απολύτως φαντασιακό περιβάλλον. Άλλοι πουλάνε ιστορίες συνωμοσίας και εθνικοπατριωτισμό εκ του προχείρου και άλλοι επαναστατικό τσαμπουκά βγαλμένο από τα μπαούλα του περασμένου αιώνα. Οι θεωρίες αυτές μπορεί να απολαμβάνουν ευκαιριακής επιδοκιμασίας αλλά αποδεικνύεται το αδιέξοδό τους μόλις πάνε να εφαρμοστούν ακόμα και επιδερμικά στην πράξη.
Η θεωρία της στάσης πληρωμών και της εθνικής λεβεντιάς με επιστροφή στη δραχμή μπορεί να μην αποδοκιμάζεται ως απολύτως καταστροφική, όπως είναι στην πραγματικότητα, γιατί κυριαρχεί ο θυμός και η απόγνωση σε μεγάλη μερίδα πολιτών. Στην πράξη όμως κανένας δεν δείχνει διατεθειμένος να θυσιάσει ούτε τους μισθούς 5 ημερών για να αναζητήσει την ανατροπή που θα φέρει την ευτυχία! Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών μπορεί να είναι θυμωμένη, δεν είναι είναι όμως ηλίθια ώστε να πιστεύει παραμύθια. Είναι, λοιπόν, καιρός να αντιληφθούν όλοι τι θα συμβεί σε όποιον επιλέξει ή αναγκαστεί να κάνει έστω και μερική στάση πληρωμών -καλά δεν συζητάμε αν αναγκαστεί να βγει εκτός του παρόντος νομισματικού και τραπεζικού συστήματος. Με ποιους θα πάτε λοιπόν, σύντροφοι, στον πόλεμο; Με τις κουβέντες στο σύγχρονο καφενείο του διαδικτύου και με τους επαναστάτες του πληκτρολογίου δεν γίνεται δουλειά.
Η συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών, χαρακτηριστικό παράδειγμα, είχε χάσει το μέτρο από τον περασμένο Μάιο και οδήγησε αφενός τον κλάδο σε απαξίωση στα μάτια της κοινής γνώμης και αφετέρου στη νομιμοποίηση του κυβερνητικού αυταρχισμού. Η λάθος εκτίμηση της κατάστασης που επικρατεί στην κοινωνία, αλλά ακόμα και στο εσωτερικό του κλάδου – απεργία διαρκείας χωρίς καν αποφάσεις σε συνελεύσεις με απαρτία – οδήγησε όπως ήταν απολύτως φυσιολογικό σε ήττα. Ηταν φανερό ότι η κυβέρνηση και το μνημόνιο δεν θα ανατρέπονταν με απεργία διαρκείας των καθηγητών, όπως φαντασιώνονται διάφοροι κομματικοί συνδικαλιστές. Η επιβεβαίωση από τα γεγονότα είναι πλέον πανηγυρική αλλά ταυτόχρονα και πένθιμη.
Η εικονική πραγματικότητα του διαδικτυακού κόσμου απέχει πολύ από τον πραγματικό κόσμο των προβλημάτων αλλά και των εφικτών λύσεων. Το κλαψούρισμα της οργής και η μίζερη αποτίμηση της πραγματικότητας είναι πολύ εύκολο. Η επιδίωξη βιώσιμων λύσεων στο παρόν και στο μέλλον είναι μια πολύ σύνθετη διαδικασία που δεν μπορεί να γίνει ούτε με ευχές ούτε με βερμπαλιστικές ρητορείες και ψευτομαγκιές, αλλά με συγκεκριμένα μέτρα που θα παράγουν χειροπιαστά αποτελέσματα. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, ο λαός θέλει να επιστρέψει στο βιοτικό επίπεδο τουλάχιστον του 2009, κάτι που δεν μπορεί να γίνει ποτέ αν η χώρα βρεθεί εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου. Για όσους εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν, «μαύρο φίδι που τον έφαγε» όποιον μέσα στη θολούρα του αντί να προχωρήσει σε βελτίωση της θέσης των πολιτών, τους αφαιρέσει έστω και ένα σεντς από αυτά που έχουν διατηρήσει στην παρούσα φάση.
Η αποτυχία των τελευταίων απεργιακών κινητοποιήσεων, και ειδικότερα αυτής των καθηγητών, έστειλε διπλό μήνυμα. Στην κυβέρνηση, ότι τα πράγματα είναι οριακά, ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα και ανοχή αλλά η υπομονή εξαντλείται, και αυτό κατέδειξε η αυξημένη συμμετοχή των πρώτων ημερών. Στην αντιπολίτευση και κυρίως στην αξιωματική, ότι δεν πρόκειται να ξεσηκωθεί κανένας για να ανατρέψει ένα άσχημο παρόν για ένα αβέβαιο, αν όχι καταστροφικό, μέλλον. Όσο τα πράγματα παραμένουν θολά και αβέβαια, με υψηλό καταγγελτικό λόγο και προγραμματική πρόταση το κούνημα του δαχτύλου στους ισχυρούς, δεν δημιουργείται θετικό ρεύμα προσδοκίας που οδηγεί στην εξουσία. Κανένας δεν θα θυσιάσει ένα μισθό σήμερα για να χάσει πολύ περισσότερους αύριο.
Η ηγεσία των καθηγητών αλλά και συνολικότερα οι συνδικαλιστές θα πρέπει να αντιληφθούν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει σε όλα τα επίπεδα. Οι τακτικές του παρελθόντος όχι απλώς δεν αποδίδουν αλλά απομονώνουν ολόκληρους κλάδους από την υπόλοιπή κοινωνία. Δεν μπορείς να εκβιάζεις με απεργίες μέσα στις εξετάσεις, διότι δικαιώνεις την καταστολή ως μια απολύτως θεμιτή πρακτική. Σα να μην σου έφτανε αυτό, μιας και δεν έμαθες τίποτα από την πρώτη ήττα, επανέρχεσαι για τη ρεβάνς και πας σε μια τυφλή σύγκρουση με απεργία διαρκείας με το καλημέρα, αγνοώντας τις πραγματικές αντοχές αλλά και τα θέλω των συναδέλφων σου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι απολύτως φανερό ότι ο εικονικός κόσμος του διαδικτύου, μέσα από το αναμάσημα τσιτάτων και της πραγματικότητας 2-3 ιστοσελίδων, οδηγεί σε απανωτές κατραπακιές. Οι περιγραφές της άσχημης κατάστασης μπορεί να αποτελούν κοινό τόπο όλων, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο όταν φτάνουμε στο τι κάνουμε. Και αν αυτό μέχρι πρότινος ήταν λεπτομέρεια, δεν είναι πια. Για όσους δε ακόμα δεν έχουν καταλάβει, κανένας δεν θα θυσιάσει ακόμα και τα λίγα που έχει όταν βλέπει ότι θα χάσει τα πάντα.
panagopg@gmail.com
