Μια διαδρομή βημάτων ανάμεσα στο   παιχνίδι  της αθωότητας και στο βάσανο της αστάθειας. Ξεφλουδίζεις τις μέρες σου σ΄ένα έναθρο αγκομαχητό.
Και είναι το ίδιο εδώ όπως και στους  ψαράδες της στιγμής, στις γέφυρες  του Βοσπόρου. Στους περαστικούς  που γυρνούν μετά από βραδιές που πέρασαν ακούγοντας  ηδονικούς  αμανέδες. Και είναι το ίδιο που οδηγεί γερμανόφωνους ή όχι να παγιδευόμαστε στην γοητεία των λέξεων του Gunter Grass όταν ''ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι'' αφήνει να πέσει  μπροστά μας  κομμάτια από το μίσος που σαν μολύβι  πότισε τα πόδια του και να πάρουμε όλοι μαζί βαθιές ανάσες.
Και είναι το ίδιο αυτό που αναπνέεις στα λιμάνια της Μασσαλίας και της Λισαβόνας, όταν περπατάς στα πλακόστρωτα , έχοντας ήδη πιει  porto , έχοντας ήδη καπνίσει, έχοντας ήδη γελάσει και κλάψει μέσα στην ίδια μια και μοναδική στιγμή γεμάτος  μέχρι σκασμού από το κακό του έρωτα.
Είναι το ίδιο αυτό αποτύπωμα που αφήνει μέσα σου η ποίηση. Σε όποια γλώσσα κι αν την διαβάσεις, σε όποια γλώσσα και αν την γράψεις, σε όποια  γλώσσα κι αν την εννοείς.
Αυτή την ποίηση που ξεφεύγει από την γραμματική και το συντακτικό  των ημερών, των βιβλίων, των περιοδικών. Μια ποίηση που βγαίνει από το αίμα, γίνεται λέξη , στίχος και ξαναγυρνά στο αίμα για να συνεχίσει το ταξίδι.
Το υπαρξιακό αυτό συναίσθημα που δεν γνωρίζει και αποφεύγει  την ερώτηση ''τι είναι ποίηση ''. Το αφηρημένο σκάλισμα της μνήμης. Το οικείο φορτίο τόσο στο παρόν όσο και στην προοπτική. Το νεράκι που πέφτει να σε δροσίσει την ώρα που καίγεσαι.
Οι ψυχές μας, η μοναξιά μας, τα σώματα μας.
Και πες μου τώρα εσύ αν ο αναστεναγμός στα ελληνικά διαφέρει από τα ισπανικά ή τα χιλιάνικα. Και αν τελικά παρ΄όλο που είναι ανθρώπινος ο πόνος, παραμένουμε άνθρωποι όχι μονάχα για να πονάμε. Κι αν είναι η ποίηση που μπορεί να απλωθεί πάνω από την κάθε  ρωγμή και να επουλώσει το κάθε τραύμα σε οποιαδήποτε γεωγραφική συντεταγμένη.