Το πρόβλημα δεν είναι τα ελλείμματα ή τα χρέη κάποιων χωρών. Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας αντικρουόμενης και γεμάτης αντιφάσεις Ευρωπαϊκής πολιτικής, ιδίως τις τελευταίες 2 δεκαετίες. Απαιτούμε αυτιστικά σχεδόν κοινά δημοσιονομικά κριτήρια, κοινή αναπτυξιακή πολιτική, κοινή εργασιακή πολιτική, κοινό νόμισμα κι όλα με αύτα με ξεχωριστές οικονομίες, ξεχωριστά αποθεματικά και αντικρουόμενες οικονομικές, δανειακές, εμπορικές και συνεπαγωγικά κοινωνικές πολιτικές. Μια αντίφαση που προκαλέι σχεδόν σχιζοφρένεια. Εμμέσως πλην σαφώς αυτή την Ευρωπαϊκή σχιζοφρένεια πριν λίγο καιρό την παραδέχτηκε κι ο κ. Γιούνκερ ο οποίος λίγο πολύ μας είχε πει ότι “γνωρίζαμε σχεδόν δύο δεκαετίες πως υπήρχε πρόβλημα, αλλά επειδή οι δικοί σας ελλειματικοί προϋπολογισμοί, μεταφραζόταν σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς για την Γερμανία και την Γαλλία, γι αυτό και δεν λέγαμε τίποτα”.

“Να σε κάψω Γιάννη μου, να σ’ αλείψω μέλι” λέει σοφά ο λαός μας.

Όμως η συγκολιτική ουσία που βοήθησε το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα να πορευθεί εδώ και κάτι παραπάνω από μισό αιώνα, ήταν ο ξεκάθαρος κοινός σκοπός και στόχος της Ευρωπαϊκής κοινότητας. Μια ένωση αλληλέγγυων κρατών, των οποίων η ενοποίηση ήταν αυτοσκοπός, κι όχι κάποιο μέσο για την επίτευξη ενός άλλου στόχου. Ήταν η ρομαντική ιδέα της Ευρωπαϊκής ολοκήρωσης που διέπνεε την συνθήκη της Ρώμης όπως και η τόσο πλούσια σε πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό και κοινωνικό περιεχόμενο συνθήκης του Μάαστριχτ. Βήματα χαρακτηρισμένα από το “ισότιμον και αλληλέγγυον” που διασφάλιζαν οι συμφωνίες μας, προϋποθέσεις απαραίτητες για το ξεκίνημα των κοινών πορειών που αποφασίσαμε να κάνουμε.

Γι αυτό και η θεματολογία της επερχόμενης κρίσιμης συνόδου κορυφής, είναι μια πράξη ενός έργου που κινείται στα όρια του μέχρι τώρα χαρακτήρα της Ε.Ε. Η αλληλεγγύη από εννοούμενο έγινε ζητούμενο κι όταν η Ε.Ε. έπαψε να στέκεται αλληλέγγυα απέναντι στα κράτη-μέλη της, τότε κι οι κυβερνήσεις αυτών έπαψαν να στέκονται αλληλέγγυες απέναντι στους πολίτες τους. Το σταυροδρόμι είναι κρίσιμο, κι η Ευρώπη πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στην ακόμα μεγαλύτερη ενοποίηση ή την εξοντοτική, αναχρονιστική, αποδεδειγμένα αναποτελεσματική πολιτική στην οποία φαίνεται η ίδια από επιλογή τελικά να μπαίνει, με αποτελέσματα δυσβάσταχτα κι απρόβλεπτα για τους Ευρωπαίους πολίτες.

Το δίλημμα στο οποίο ουσιαστικά καλούνται να απαντήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, είναι σχεδόν εκνευριστικά απλό. Θέλουμε μία ομοσποδιακού τύπου Ευρώπη ενωμένη κι αλληλέγγυα ή θέλουμε μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων όπου κάποιοι θα πλουτίζουν σε βάρος κάποιων άλλων;

Το βάρος της απόφασης είναι ιστορικής ευθύνης. Οι τάσεις πολλές, κάτι που φαίνεται στην κουβέντα γύρω από ένα πιθανό ευρωομόλογο, τ’ αποτέλεσμα όμως θα κρίνει την πορεία αυτής, της προηγούμενης και των επόμενων ευρωπαϊκών γενεών. Πλέον έχουνε γνώση οι φύλακες. Το νου σας κύριοι...

ΥΓ: κι εδώ στο δικό μας το χωριό, τα θέματα δίνουν και παίρνουν. Εσχάτως έμαθα πως οι γιατροι του Μποδοσακείου Νοσοκομείου κάνουνε πλάκα στους συναδέλφους τους του Μαμάτσειου, να ετοιμάζονται σιγά σιγά να πηγαίνουν προς Πτολεμαϊδα. Ουαί κι αλίμονο! Ξαναλέω: Πλέον έχουνε γνώση οι φύλακες. Το νου σας κύριοι...

Περισσότερα άρθρα του Νικόλα Μάστορα Γκουλέμα μπορείτε να βρείτε στο http://www.elicas.gr