αλάθητο του Πάπα, καθώς και η αρτηριοσκληρωτική άρνηση να αλλάξει το οτιδήποτε σ' έναν κόσμο που μεταβάλλεται με απίστευτη ταχύτητα, αποτελεί βαθιά συντηρητική επιλογή που οδηγεί στην απόλυτη κατάρρευση.

Η επιστροφή στην αγροτική παραγωγή -με νέους όμως όρους- είναι στις παρούσες συνθήκες μια επιλογή επιβίωσης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Η αγροτική παραγωγή μπορεί να δώσει άμεσα χιλιάδες θέσεις εργασίας και να βελτιώσει σημαντικούς δείκτες της οικονομίας, όπως το εμπορικό έλλειμμα. Οπως όμως γίνεται σε πολλά θέματα, έτσι και στο θέμα της αγροτικής οικονομίας κυριαρχούν οι απλουστεύσεις και οι λαϊκίστικες κραυγές. Καταρχήν λοιπόν πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιες βασικές διαπιστώσεις, για να μπορέσουμε να δούμε τι θα κάνουμε παρακάτω: Από την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μέσω επιδοτήσεων και διαφόρων άλλων προγραμμάτων, αλλά κυρίως μέσα από το άνοιγμα των αγορών για τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα, το εισόδημα των αγροτών αυξήθηκε. Οποιος έχει εικόνα για το εισόδημα και το επίπεδο διαβίωσης του αγρότη πριν το 1980 και τη συγκρίνει με το σήμερα, μπορεί αβίαστα να καταλήξει σε ορθά συμπεράσματα.

Η αγροτική παραγωγή ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε. Απλώς άλλαξε προσανατολισμό• στράφηκε δηλαδή σε προϊόντα που μπορούσαν να καλλιεργηθούν από απόσταση... και με τη χρήση φτηνών εργατικών χεριών. Επεκτάθηκε, για παράδειγμα, σταδιακά τα τελευταία χρόνια η καλλιέργεια της ελιάς με αποτέλεσμα η παραγωγή ελαιόλαδου κάθε χρόνο να αυξάνεται, ενώ αντίστοιχα άλλα προϊόντα -όπως η σταφίδα και τα σύκα- να μειώνονται. Η εξήγηση προφανής: Η ελιά θέλει ελάχιστη φροντίδα κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ενώ η συγκομιδή γίνεται με τη «βοήθεια» των πρώην «συντρόφων» της Ανατολικής Ευρώπης. Η πραγματικότητα αυτή οδήγησε στην εγκατάλειψη της υπαίθρου από τους ιδιοκτήτες γης, οι οποίοι αναζήτησαν μια συμπληρωματική δουλειά αλλά και την άνεση του αστικού κέντρου. Την περίοδο της δανεικής ευμάρειας και του καταναλωτισμού αυτό δεν ενοχλούσε, κι έτσι μαζί με το χρέος αυξανόταν και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, λόγω της εισαγωγής τροφίμων, κυρίως ζωικής προέλευσης. Ανακάλυψε ο Ελληνας το μπέικον και τη μοτσαρέλα κι εγκατέλειψε τα παραδοσιακά του διατροφικά προϊόντα. Ακόμα και σε τομείς που υπάρχουν κολοσσιαίες ελληνικές επιχειρήσεις, όπως οι γαλακτοβιομηχανίες, το ελληνικό γάλα ήταν ελάχιστο και λιγότερο ανταγωνιστικό από το ολλανδικό, με αποτέλεσμα να συμφέρει την επιχείρηση να φέρνει γάλα από την Κεντρική Ευρώπη κι όχι από τη διπλανή στάνη.

Η κατάσταση αυτή προφανώς και πρέπει να αλλάξει, όχι όμως με ευχολόγια και καλαμπούρια κατά της Ε.Ε., του κεφαλαίου και της διεθνούς συνωμοσίας... αλλά με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες στην πραγματική οικονομία.

Αυτό που καταρχήν χρειάζεται είναι η αλλαγή της κοινωνικής αφήγησης, για να γίνει η ενασχόληση με την αγροτική παραγωγή ελκυστική. Να πάψει δηλαδή να θεωρείται ο αγρότης «κακομοίρης», αλλά σύγχρονος επαγγελματίας που παράγει για την αγορά και τους καταναλωτές. Στη συνέχεια απαιτούνται στοχευμένες κινήσεις, όπως αυτή που παρουσιάστηκε προσφατα από τον υπουργό Γεωργίας με τις 3 ειδικές ζώνες πανελλαδικά για την κτηνοτροφία, τα θερμοκήπια και τις ιχθυοκαλλιέργειες, στις οποίες θα μπορούν να φιλοξενηθούν επενδύσεις στον αγροτικό τομέα με γρήγορες αδειοδοτικές διαδικασίες, διάρκειας το πολύ 6-8 μηνών.

Το μεγάλο στοίχημα για τη χώρα σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο είναι να συνδεθεί άμεσα ο αγροτικός τομέα με τις πολιτικές καταπολέμησης της ανεργίας, ιδίως των νέων, γιατί στον πρωτογενή τομέα υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα απασχόλησης - κι αυτό αφορά όχι μόνο νέους σε ηλικία αγρότες, αλλά και ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών που θέλουν να γυρίσουν στην ύπαιθρο. Για να επιτευχθεί αυτό, προφανώς και απαιτούνται κίνητρα μετεγκατάστασης, με παραχώρηση ή εκμίσθωση αγροτικής γης, με φορολογικά κίνητρα για νέους αγρότες και συλλογικές παραγωγικές πρωτοβουλίες.

Οι διαχειριστικές λογικές του παρελθόντος, με άμεσες και έμμεσες ενισχύσεις του λαϊκισμού «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά», αποδείχθηκε ότι δεν λύνουν τα προβλήματα. Η χώρα χρειάζεται μια ποιοτική αγροτική παραγωγή, με αξιώσεις στην Ευρώπη και θέση στον κόσμο. Οι λαϊκίστικες και φοβικές προσεγγίσεις της απομόνωσης αποτελούν συνταγή ολοκληρωτικής καταστροφής του παρόντος αλλά και του μέλλοντος πολλών επόμενων γενιών.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.