την πρώην Γιουγκοσλαβία. Μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα εντός των συνόρων πνέει εθνικιστικός οίστρος με διαδηλώσεις και ογκώδη συλλαλητήρια στην Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και σε πολλές πόλεις του βορρά  που έχουν ως κυρίαρχο σύνθημα ότι «η Μακεδονία είναι Ελληνική». Είναι η περίοδος που  στην χώρα αρχίζει να απλώνεται  η αλληλεγγύη για τους «αδελφούς» Ορθόδοξους Σέρβους ενώ νεαροί Έλληνες συμμετέχουν ως εθελοντές στα τάγματα που έχουν συστήσει οι Σέρβοι και που οι φήμες ακόμη και εκείνης της εποχής μιλούν για συμμετοχή τους σε αγριότητες εις βάρος μουσουλμάνων της Βοσνίας.

 Κι ενώ οι σειρήνες και τα σύννεφα του πολέμου έχουν καθίσει για καλά πάνω από τα νότια βαλκάνια ο Νίκος Κούνδουρος με τον θίασό του φτάνουν στα σύνορα της Νίκης και περνούν στην νεκρή ζώνη όπου στήνουν τα σκηνικά της παράστασής τους.  Εδώ στα σύνορα ανάμεσα στα στρατιωτικά φυλάκια των δύο χωρών θα ζωντανέψει μια από τις  σφοδρότερες συγκρούσεις που αφορούν το πεπρωμένο του ανθρώπου. Η σκληρή  διαμάχη ανάμεσα την πίστη των  θείων νόμων   και από την άλλη, την υποταγή στους νόμους των ανθρώπων.

Ο Νίκος Κούνδουρος επέλεξε τον μύθο της Αντιγόνης, την τραγωδία με το μεγαλύτερο πολιτικό βάθος για να στείλει το μήνυμα του όχι μόνο στους λαούς  αλληλοσπαρασσόμενης Γιουγκοσλαβίας αλλά και στους άλλους, τους ισχυρούς που λάμβαναν αποφάσεις, «ότι υπάρχει  ανάγκη να ακούει ο ένας τον άλλο, να μελετά την άλλη άποψη, γιατί κανείς δεν έχει ποτέ δίκαιο από μόνος του».

Τα γυρίσματα της Αντιγόνης στην Γραμμή των συνόρων διήρκεσαν δύο μέρες και στην συνέχεια ταξίδεψαν σε κινηματογραφικές σκηνές, και  σε φεστιβάλ της Ευρώπης.

Ένας παλιός φίλος εργαζόταν στο συνεργείο του Κούνδουρου ως βοηθός σκηνοθέτη και αυτό βοήθησε όχι μόνο να γνωριστούμε αμέσως αλλά όσο διήρκεσαν τα γυρίσματα με την κάμερά του συνεργείου μου (West Channel) να είμαστε στην 

πρώτη σειρά. Τον θυμάμαι με το γούνινο ρωσικό σκούφο του, άλλοτε με την ντουντούκα στο χέρι, να δίνει τα παραγγέλματα στο συνεργείο και τους ηθοποιούς και άλλοτε μπροστά από το μόνιτορ να ελέγχει το γύρισμα.

Λίγο πριν το σούρουπο αναχωρήσαμε μαζί με το δικό μας αυτοκίνητο για  το ξενοδοχείο  "Κινγκ Αλεξάντερ" οπού είχε καθοριστεί η προγραμματισμένη συνέντευξη του στα ΜΜΕ της Φλώρινας.  Στο διαδρομή  ρώτησε  να μάθει για την Φλώρινα, τους ανθρώπους, τις πληγές του εμφυλίου και πόσο έντονα είναι ακόμη όλα αυτά στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Ρώτησε επίσης εάν έχουν επιστρέψει όλοι οι πρόσφυγες στην πάτρια γη. Πάνω στην συζήτηση ανέφερε δικές του εμπειρίες από τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου, και εκεί άκουσα για πρώτη φορά την ιστορία για ότι έζησε ως εξόριστος στη Μακρόνησο και την γνωριμία ταυ με τον αείμνηστο Θανάση Βέγγο. Είχα κοκκινίσει από την αμηχανία  μου γιατί γνώριζα την ιστορία ένα σωρό ανθρώπων από το χώρο της τέχνης και της πολιτικής που είχαν περάσει δύσκολα χρόνια  σε τόπους εξορίας  αλλά για τον Κούνδουρο δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτα.

Στο ξενοδοχείο συγκεντρωμένες όλες οι τοπικές αρχές, η διορισμένη νομάρχης της εποχής, ο δήμαρχος της Φλώρινας, εκπρόσωποι φορέων της πόλης και φυσικά ο οικοδεσπότης ο βουλευτής Φλώρινας Γιώργος Λιανής. Η συνέντευξη τελείωσε γρήγορα και η βραδιά ολοκληρώθηκε  με τις τοπικές ορχήστρες χάλκινων να παίζουν μουσικές  και τον Κούνδουρο να χορεύει αγκαλιά με τους ηθοποιούς και τα παιδιά του συνεργείου του.  Ήρθαν στο μυαλό μου οι λεπτομέρειες κοιτώντας τις φωτογραφίες της εποχής από την παράσταση  «Αντιγόνη στην γραμμή των συνόρων».