στην καθημερινότητα και τις συνήθειες τους ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι. Στην συγγραφή του ημερολογίου συμμετέχουν παιδιά από την Α έως την Γ Λυκείου και όπως αναφέρει ο Γιώργος Τριανταφύλλου μαθητής του 1ου Λυκείου Κοζάνης «δεν γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, αλλά βρεθήκαμε σε αυτόν το κύκλο μέσω κοινών γνωστών η φίλων».
Όλα ξεκίνησαν τις πρώτες ημέρες της καραντίνας όταν μικροί και μεγάλοι αμήχανοι και φοβισμένοι προσπαθούσαν να προσαρμοστούν στην νέα κατάσταση. Ο Γιώργος θυμάται ότι εκείνες τις πρώτες ημέρες του εγκλεισμού που ο χρόνος δεν κυλούσε με τίποτα, γεννήθηκε η ιδέα «να συγκεντρωθούμε μια παρέα και ο καθένας να γράψει, πως νοιώθει, τι σκέφτεται για τον εαυτό του τις ημέρες του αποκλεισμού στο σπίτι». Την ιδέα του μοιράστηκε με την Μαρία Ιωακειμίδου από την Θεσσαλονίκη την οποία είχε γνωρίσει το καλοκαίρι σε κατασκήνωση της Χαλκιδικής. «Η Μαρία ενθουσιάστηκε από την πρόταση και αμέσως αρχίσαμε να μιλάμε στο messenger για το πώς θα την κάνουμε καλύτερη και φυσικά πως να την κάνουμε πράξη».
Η Μαρία Ιωακειμίδου είναι μαθήτρια της Α Λυκείου στο Ελληνικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης, εξηγεί ότι στις συζητήσεις που ακολούθησαν «εμπλουτίσαμε την αρχική ιδέα του Γιώργου, προσθέσαμε στοιχεία όπως η γνώμη της γενιάς μας για θέματα της υγείας, η σχέση μας με τον ελεύθερο χρόνο, άλλα και θέματα που σχετίζονται με τους συμμαθητές μας που ετοιμάζονται για τις πανελλαδικές εξετάσεις».
Η συμμετοχή στην πραγμάτωση της ιδέας είχε ταυτόχρονα και χαρακτηριστικά άσκησης. Το κείμενο δεν έπρεπε να υπερβαίνει τις πενήντα λέξεις ενώ θα μπορούσε κάποιος η κάποια να συμμετέχει στο πρότζεκτ με φωτογραφία, ζωγραφιά η κάποιο σκίτσο πάντα δικής του δημιουργίας.
To messeger και το Instagram πήραν φωτιά, η ιδέα άρχισε να διαδίδεται σε γνωστούς και φίλους σε όλη την Ελλάδα. Τα πρώτα κείμενα από διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας άρχισαν να φτάνουν στο messenger.
Από μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται μ’ένα διαφορετικό τρόπο τον χρόνο που έχουν πια στην διάθεση τους απ’ότι στο παρελθόν. «Το μυαλό μου έχει καθαρίσει, ξεχνάω το αίσθημα της πίεσης και του άγχους. Κάνω πράγματα με τα οποία δεν περίμενα να ασχοληθώ υπό φυσιολογικές συνθήκες, τόσο λόγω φόρτου εργασίας, όσο και λόγω απροθυμίας από μέρους μου» γραφεί ο 16χρονος Αλέξανδρος από το Κιλκίς.
«Είναι ένα καλό διάλειμμα, το οποίο φαίνεται ότι χρειαζόμουνα, έχοντας αποβάλει κάθε μορφή πίεσης, κατάφερα να δεθώ περισσότερο με την οικογένεια μου», σημειώνει η 15άχρονη Στέλλα απ’ τη Λευκάδα. Η Μελίνα από τα Ιωάννινα λέει ότι, «είναι ωραία αυτή η αίσθηση του άπλετου ελεύθερου χρόνου. Το έντονο αίσθημα οκνηρίας που σε καταβάλει σε οδηγεί έτσι ώστε τελικά να διαβάσεις εκείνο το ‘’βιβλίο’’ να φτιάξεις τη βιβλιοθήκη, ή τη ντουλάπα σου. Όσο πιο πολύ βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο άλλα τόσα πράγματα μπορείς να κάνεις, αρκεί να προσπαθείς».
Κάποιο προσπαθούν να ερμηνεύσουν την νέα πραγματικότητα υπό το πρίσμα ενός κοινού συμφέροντος, μιας παγκόσμιας οπτικής όπως ο Ανδρέας από την Κοζάνη που σημειώνει ότι «οι περισσότεροι νομίζω αναπολούμε εκείνες τις μέρες που όλα έρρεαν κανονικά. Ωστόσο μέσω αυτής της κατάστασης μας δίνεται η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι πράγματα που θεωρούμε δεδομένα τελικά δεν είναι».
Ο 17 χρονος Σπύρος από την Κέρκυρα διαπιστώνει ότι «ολοι οι άνθρωποι τόσο της διπλανής πόρτας και όχι μόνο, ανεξάρτητα από την πληθώρα διαφορών, έχουν δείξει αλληλεγγύη και ανθρωπιά, δίνοντας ένα κοινό αγώνα, ενώ ταυτόχρονα παρατηρείται εξάλειψη της περιβαλλοντικής ρύπανσης».
Οι μαθητές της Γ’ Λυκείου που σε λίγο θα δώσουν εξετάσεις για την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο, φαίνεται να δείχνουν ψυχραιμία και να αντιμετωπίζουν με θετικό τρόπο την δοκιμασία των ημερών. «Μπορώ και διαβάζω τις ώρες που χρειάζεται. Έχω λιγότερο ψυχολογικό στρες και περισσότερο ελεύθερο χρόνο, από όσο πριν. Ακούω περισσότερη μουσική, βλέπω τις αγαπημένες μου σειρές, κοιμάμαι πολύ, πράγματα που δε μπορούσα να κάνω τόσο καιρό πριν», γράφει ο 18 χρονος Κωνσταντίνος από την Θεσσαλονίκη.
Δεν λείπουν και οι προσεγγίσεις σε θέματα που αφορούν την αξία της δημόσιας Υγείας. Ο Ιάσονας από την Αθήνα εξηγεί ότι «ήρθε η ώρα τα δημόσια συστήματα Υγείας να δοκιμαστούν, ώστε να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν στο μέλλον, γνωρίζοντας τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μας», ενώ η Μαρία από το Ρέθυμνο σημειώνει ότι «Μπαίνουμε στη διαδικασία να τηρήσουμε κανόνες προσωπικής και δημόσιας υγιεινής, υιοθετώντας συνήθειες αυτοπροστασίας, που μέχρι τώρα αγνοούσαμε».
Τέλος, όλοι συμφωνούν ότι οι απλές στιγμές κάνουν τη διαφορά, και όπως γράφει η 20χρονη Άννα από την Αλεξανδρούπολη, «ο μήνας αυτός με άλλαξε προς το καλύτερο. Ιεράρχησα διαφορετικά τις ανάγκες μέσα μου, έγινα πιο δημιουργική και πιο αισιόδοξη. Αναθεώρησα αρκετά πράγματα και πλέον καταλήγω στο ότι, τα απλά είναι αυτά που μετράν στη ζωή μας».
Ο Γιώργος κλείνοντας την συζήτηση μας εξηγεί για τον τρόπο που εργάστηκαν «μόλις συλλέξαμε τα κείμενα και τις φωτογραφίες, τα σκίτσα κλπ έπρεπε να τα βάλουμε σε μια σειρά, να τα συνδυάσουμε με τέτοιο τρόπο που να δίνουν ένα είδος αφήγησης και ταυτόχρονα ένα μήνυμα στον αναγνώστη». Η Μαρία συμπληρώνει ότι άρχισαν να δουλεύουν με την εφαρμογή TeamViewer ώστε να επεξεργάζονται από κοινού με τον Γιώργο το ίδιο κείμενο. «Προσπαθήσαμε να μην κάνουμε κάτι τυποποιημένο, και νομίζω ότι ο τρόπος που μοντάραμε τις προσωπικές αφηγήσεις σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες και τα σκίτσα προσφέρουν ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα.
Ο Γιώργος Τριαντάφυλλου προετοιμάζεται συστηματικά για τις πανελλαδικές εξετάσεις, μας εξομολογείται ότι επιθυμεί να ασχοληθεί με το χώρο της δημοσιογραφίας και η Μαρία Ιωακειμίδου με την Παιδοψυχιατρική επιστήμη
