του Βασίλη Κούτσιανου*Συχνά γίνεται αναφορά, προφανώς για λόγους πολιτικής ορθότητας, για την κοινωνική ένταξη των ατόμων με αναπηρία, ποιες δράσεις και μέτρα εφαρμόζονται στην πράξη; Είμαι άτομο με αναπηρία και οφείλω να ομολογήσω πως η καθημερινότητα ενός ατόμου με κινητικές δυσκολίες πρέπει να διευκολύνεται με την εξασφάλιση της πρόσβασης αλλά και της αυτοεξυπηρέτησης σε δημόσιες υπηρεσίες αλλά και σε ιδιωτικούς χώρους.
Δεν αμφιβάλλω ότι έχουν γίνει αρκετά βήματα όσον αφορά την προσβασιμότητα, και αναφέρομαι κυρίως στην πόλη της Κοζάνης, τι γίνεται όμως με τις θέσεις παρκαρίσματος αναπηρικών αυτοκινήτων που συχνά είναι κατειλημμένες?
Πως εξασφαλίζεται το ύψιστο αγαθό της εργασίας, όταν ο νόμος 2643 που αφορά τις προσλήψεις πολιτών ειδικών κατηγοριών είναι στην πράξη ανενεργός και αναποτελεσματικός; Ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό της τάξεως του 85% των ατόμων με ειδικές ανάγκες είναι άνεργοι!
Αντιλαμβάνομαι ότι η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα και οφείλει να προχωρήσει σε αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, από την άλλη μεριά όμως δεν είναι δυνατόν εν ονόματι της οικονομικής συγκυρίας να περικόπτονται επιδόματα και ασφαλιστικές παροχές που αφορούν απαραίτητο παρα - φαρμακευτικό υλικό για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε την πλήρη κατάρρευση του κράτους πρόνοιας!
Αναρωτιέται κανείς αν υπάρχουν τρόποι επίλυσης των χρόνιων προβλημάτων που μαστίζουν την κοινότητα των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Ο «Καλλικράτης», νόμος του κράτους πλέον που αλλάζει τον αυτοδιοικητικό χάρτη, έχει την δυνατότητα να παράσχει εκείνα τα εργαλεία που θα αποτελέσουν το δίχτυ προστασίας των ευπαθών κοινωνικών ομάδων (χρηματοδότηση του προγράμματος βοήθεια στο σπίτι , ανέγερση στέγης φιλοξενίας ατόμων με ειδικές ανάγκες, λειτουργία του γηροκομείου στην Πτολεμαϊδα, επάνδρωση των κέντρων αποκατάστασης στο Αμύνταιο και στο Άργος Ορεστικό, δημιουργία ειδικής κοινωνικής υπηρεσίας στην έδρα της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, εφαρμογή αθλητικών προγραμμάτων).
Για τους ανθρώπους με αναπηρία, οι έννοιες της αυτονομίας και της αυτοδιάθεσης κατέχουν την υψηλότερη θέση στην πολιτισμική πυραμίδα αξιών. Απαιτούμε και διεκδικούμε και τον έμπρακτο σεβασμό της πολιτείας.
Αυτό όμως που πρέπει να γίνει κατανοητό και να εμπεδωθεί στη συνείδηση όλων, είναι πως ο όρος «πολιτεία» δεν αποτελεί κάτι αφηρημένο σαν έννοια, πότε φιλική όταν μας βολεύει ή ενίοτε εχθρική κατά το δοκούν. Η πολιτεία απαρτίζεται από όλους μας και έχει νόημα να απαιτούμε από αυτήν , όταν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ότι εμείς την απαρτίζουμε και να αναρωτηθούμε ποιο το μερίδιο του καθενός από μας στην καθημερινότητα μας και ποιος ο σεβασμός που επιδεικνύουμε σε μια ευαίσθητη κοινωνική ομάδα. Η ευαισθησία και η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι υποχρέωση. Είναι ζήτημα πολιτισμού, είναι ζήτημα ανθρωπιάς.
Πληροφορικός, Msc*
Μέλος του Νομαρχιακού Συλλόγου Α.με.Α Νομού Κοζάνης
