στη μεγάλη αίθουσα του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης», η ομιλία προβάλλονταν σε γιγαντοοθόνη - τη μεγαλύτερη στη χώρα. Και πάλι πελώριος καθώς είναι, δεν χωρούσε.

Μερικοί επιμένουν ότι είδαν τη μορφή του παλιού αρχηγού των «Λαμπράκηδων» να σχηματίζεται στον ξάστερο ουρανό, την ώρα που μιλούσε. Δεν αποκλείεται. Πάντως είναι πολλοί όσοι ορκίζονται πλέον ότι από εκείνη την ημέρα βλέπουν το φάρο να αναβοσβήνει σ’ όλη την επικράτεια. Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς της κρίσης, ο Μίκης έκανε αυτό που δεν κάνει η εγχώρια διανόηση. Μίλησε. Ενώ οι κατ’ όνομα – και κατ’ επάγγελμα ενίοτε- πνευματικοί ταγοί σιωπούν, ή σπεύδουν μόνο σε δεξιώσεις και στα χάπενινγκ της εξουσίας αυτός - στα 85 του, με τα πόδια του δύσκολα να τον κρατούν - κατέβηκε ανάμεσα στον κόσμο. Έδειξε ο ίδιος με το δάκτυλο την πορεία - σαν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου.

Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει με σημεία της ομιλίας του - δόξα τω Θεώ με τον Μίκη βρίσκεις πολλά να διαφωνήσεις στην πολιτική. Αλλά μίλησε. Δυνατά και ευθέως, εκεί που οι άλλοι σωπαίνουν. Δεν ήταν καθαρό αν άκουγες το «Κάντο Χενεράλ», το «Άξιον Εστί», τη «Ρωμιοσύνη» ή μια πολιτική ομιλία για το Μνημόνιο. Αλλά δεν έχει σημασία- με το Μίκη αυτά συναθροίζονται. Και ανασταίνουν ένα συλλογικό αίσθημα, χαμένο από καιρό: την ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα στον καιρό της Τρόικας; Ο Μίκης άπλωσε πάλι τα τεράστια χέρια του για να διευθύνει μια αγωνιστική συμφωνία. Είπε όσα η αγορά θέλει να ακούσει και η πολιτική τάξη δεν μπορεί να αντέξει. Αυτό είναι ελπίδα. Άλλωστε όπως έχει πει και ο επίσης παγκόσμιος αιρετικός, ο Ναομ Τσόμσκι: «Αν δεχθούμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, εξασφαλίζουμε ότι δεν θα υπάρξει ελπίδα».
πηγη:protagon