Πριν ένα χρόνο ακριβώς μιλούσα για την ενδογενή οικονομική κρίση που την χαρακτήριζε η έλλειψη επενδύσεων στον ιδιωτικό τομέα η ύφεση παρ' όλα τα μεγάλα έργα στην περιοχή και η μεγάλη ανεργία.

Από το 1991 και μετά η ανεργία παρέμεινε μόνιμα σε υψηλά επίπεδα και σημάδια ανάκαμψης της οικονομίας δεν φαινόταν. Αυτά μέχρι η κρίση να εισβάλλει στην χώρα μας για τα καλά και η ανεργία να τρέχει με ανεξέλεγκτους ρυθμούς, ιδιαίτερα στην πολύπαθη περιοχή μας. Για το ξεπέρασμα η κυβέρνηση ακολούθησε τον δρόμο της πιο σκληρής Δημοσιονομικής προσαρμογής με άνισο καταμερισμό του κόστους, εις βάρος της κοινωνίας λειτουργώντας με τραπεζικούς όρους και όχι με πολιτικούς, όπως θάπρεπε και είχε την εντολή.

Σήμερα ψάχνουμε να βρούμε 3 και 4 δις όταν τα βεβαιωμένα ανείσπρακτα φθάνουν τα 40 δις και η εισφοροδιαφυγή και εισφοροκλοπή, άλλα τόσα. Οι μέχρι τώρα μεταρρυθμίσεις κατ’ επιταγή του μνημονίου ήταν μειώσεις μισθών, περικοπές 13 και 14 μισθού, μείωση συντάξεων. Αυξήσεις ορίων ηλικίας, αλλαγή των εργασιακών σχέσεων εις βάρος των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να επικρατεί πλέον εργασιακός μεσαίωνας στον ιδιωτικό τομέα, και βέβαια δεν τελειώσαμε ακόμη μας εμποδίζουν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ή ότι καλό έγινε με σκληρούς αγώνες για την προστασία των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων τα τελευταία εκατό χρόνια πρέπει να ανατραπούν για να επέλθει δημοσιονομική εξυγίανση. Οι αγορές λοιπόν πάνω από τον άνθρωπο, χωρίς αυτόν παρ΄όλο που δημιουργήθηκαν να καλύπτουν υπηρεσίες και να παρέχουν αγαθά σε αυτόν.

Εκείνο όμως που χαρακτηρίζει την εποχή μας, είναι η έλλειψη αλληλεγγύης, επικοινωνίας, ενότητας και εν τέλει κοινωνικής συνοχής ανάμεσα στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, στους πολίτες της χώρας μας. Με αριστοτεχνικό τρόπο η Κυβέρνηση, με την βοήθεια των μεγάλων ΜΜΕ κατασυκοφαντεί μια, μια τις κοινωνικές ομάδες τις βάζει απέναντι και μετά κόβει κεφάλια. Δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι ΔΕΚΟ, ιδιωτικού τομέα, συνταξιούχοι, άνεργοι όλοι εναντίον όλων. Τα μέτρα όμως οριζόντια και μόνο εις βάρος των ανωτέρω κατηγοριών. Γιατί λοιπόν ο αλληλοσπαραγμός;
Ύφεση, ανεργία, φτώχεια τα χαρακτηριστικά της ασκούμενης διαχρονικά πολιτικής. Ανάπτυξη μηδέν, προσανατολισμός άγνωστος, μόνος σαφής στόχος η διασφάλιση των πιστωτών και κερδοσκόπων. Καμία μέριμνα για τους ανέργους, τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, τους χαμηλοσυνταξιούχους. Στόχος η διάλυση των στοιχειωδών διασφαλίσεων των εργαζομένων. Το κάκιστο νομοσχέδιο που κατατέθηκε, καταργεί και ανατρέπει πλήρως κάθε εργασιακό δικαίωμα, επιστρέφει τις εργασιακές σχέσεις στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Πρωτίστως λοιπόν, τα βέλη της κοινωνίας έπρεπε να είναι η Κυβέρνηση, που έχει την ευθύνη της αποσάρθρωσης του κοινωνικού ιστού και της κοινωνίας. Στην πολιτική δεν υπάρχουν διλήμματα, ούτε οι πολίτες ψήφισαν την κυβέρνηση με βάσει αυτά. Ψήφισαν την Κυβέρνηση γιατί πίστεψαν ότι είχε σχέδιο διεξόδου της χώρας από την κρίση. Τι μένει λοιπόν;

Την Τετάρτη 15/12/2010 όλοι μαζί, ενωμένοι, με αλληλεγγύη να διαδηλώσουμε σε όλους τους τόνους, ότι καμία οικονομία δεν μπορεί να σωθεί, εάν δεν γίνει με την κοινωνία και υπέρ αυτής. __

Την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές, με το πολυνομοσχέδιο διαγράφονται περίπου 25δις βεβαιωμένα ανύσπρακτα.
Πρίν την δόση του Μαρτίου θα χρειαστούν νεα μέτρα για να διασφαλίσουν τα 15Δις, εάν είναι δυνατόν!!!


είναι Γεν. Γραμ. Εργατικού Κέντρου N. Κοζάνης*