ύβρη - στην υπεύθυνη προσωπική άποψη και στη συκοφαντία ή τη δυσφήμηση;
Σίγουρα, αν δημόσια και δίχως τεκμηρίωση αποδώσεις σε κάποιον πράξεις εγκληματικές (κλοπή, υπεξαίρεση, κατάχρηση, ψευδολογία, πλαστογραφία), είσαι ένοχος συκοφαντίας. Αν του αποδώσεις μειωτικούς χαρακτηρισμούς (διπλοπρόσωπος, κουτοπόνηρος, αλητήριος, δολοπλόκος, ραδιούργος), σαφώς τον βρίζεις. Αν όμως κρίνεις, με δηλωμένα τα κριτήρια της κρίσης σου, ως αντικοινωνική τη συμπεριφορά ή αβάσιμες τις απόψεις ενός δημοσιογράφου, πώς διευκρινίζονται τα όρια ανάμεσα στην κριτική και στην «επίθεση» ή τη «λασπολογία»;
Όταν μάλιστα την κριτική υποκαθιστά η μεθόδευση των εντυπώσεων, δηλαδή οι απλουστευτικές ετικέτες, οδηγούμαστε σε τραγελαφικές συγχύσεις ώστε να καταλύεται ακόμα και η διάκριση του σοβαρού από το κωμικό.
Την περασμένη Πέμπτη το κύριο «Θέμα» του Δημοτικού Συμβουλίου Κοζάνης ήταν, «Η ψήφιση λήψης δανείου». H μειωμένη ικανότητα διάκρισης των πρωτευόντων από τα δευτερεύοντα, των ουσιωδών από τα επουσιώδη, έκανε κάποιους δημοσιογράφους να μην τους απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα αλλά να ασχολούνται με παραλειπόμενα.. Άλλωστε «Tο ανθρώπινο είδος δεν αντέχει πάρα πολλή πραγματικότητα», λέει ένας σοφός στίχος του Eλιοτ. Kατά κανόνα οι άνθρωποι ψάχνουμε αφορμές για να αισιοδοξήσουμε, κλείνουμε τα μάτια μπροστά και σε κραυγαλέες ενδείξεις αποτυχίας, δυσκολιών και αδιεξόδου.
Κάποιοι ίσως δεν αντέχουν να δουν την πραγματικότητα κατά πρόσωπο, ενώ είναι προφανές ότι η δημοτική αρχή δεν είναι αναγκασμένη, όπως θέλει να εμφανίζεται, να προχωρήσει σε ακόμη ένα δάνειο. Αντιθέτως και αυτό το δάνειο έρχεται ως αποτέλεσμα του τρόπου διαχείρισης του δημόσιου χρήματος από την δημοτική αρχή Κοζάνης και της απροθυμίας αυτής να διεκδικήσει τόσο για το δήμο της Κοζάνης όσο στο πλαίσιο ενός ευρύτερου συντονισμού των Δήμων, τους οφειλόμενους προς την τοπική αυτοδιοίκηση, πόρους.
Είναι δευτερεύουσας σημασίας ότι ο «νέος» Δήμος μας θα κουβαλήσει ως «προίκα» τις δικές του αμαρτίες του παρελθόντος και η διεύρυνση των προβληματισμών του πολίτη θυσιάζεται για να προβληθεί το κουτσομπολιό του επαρχιώτικου τοπικισμού.
Κάποιοι δημοσιογράφοι όχι ότι δεν τολμούν, αλλά δεν διανοούνται να προβάλουν ερώτημα για τα πραγματικά προβλήματα της πόλης μας , να απαιτήσουν συγκεκριμένα στοιχεία σχεδιασμού της αντιμετώπισής τους, να αρνηθούν ή να χλευάσουν τις ρητορικές γενικότητες ατόμων που ασκούν εξουσία.. Αντίθετα, είναι και αυτοί πεπεισμένοι ότι συζητούν «πολιτική» μόνο όταν επιμένουν να ανακατεύουν την ίδια πάντα ανιαρή σούπα των εσωκομματικών μικροτήτων και των αφελέστατων κομματικών καυχήσεων υπεροχής.
Σήμερα, οι εντυπώσεις δεν κερδίζονται με ορθολογικά επιχειρήματα, κριτική σκέψη, προγραμματική συνέπεια. Κερδίζονται με τεχνικές ψυχολογικής υποβολής, τεχνικές της εμπορικής διαφήμισης. Με παραπειστικά συνθήματα, έντεχνο ψεύδος, πλασματικά προσωπεία.
Δυστυχώς το σύνδρομο «διανοητικού θανάτου» που συνοδεύει σήμερα την άσκηση της πολιτικής, μοιάζει νόσημα μεταδοτικό και μόνο η ασυμβίβαστη δημοσιογραφία είναι άμυνα στην ανθρώπινη αλλοτρίωση που επιβάλλει η καταναλωτική «πληροφόρηση».

ειναι Δημοτική Σύμβουλος*