την διάθεση για δημιουργία, προσφορά και ίσως την ευκαιρία για αποφάσεις που θα διαμορφώσουν ένα καλύτερο μέλλον με σεβασμό πάντα στις ηθικές αξίες και το συνάνθρωπό μας.
Η διαδικασία αυτή, αναμφισβήτητα, έχει απαξιωθεί στο πέρασμα του χρόνου, καθώς τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έντονα η κατάχρηση εξουσίας και η απληστία από ανθρώπους που επιλέχθηκαν από την κοινωνία και ορκίστηκαν να την υπηρετούν με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και όχι το ίδιον όφελος.
Μήπως πρέπει να αναζητήσουμε ποιοι είναι όλοι αυτοί; Επιχειρώντας να απαντήσει ή γενιά μας στο παραπάνω ερώτημα έρχεται αντιμέτωπη με την πιο δύσκολη, στενάχωρη και άχαρη αλήθεια. Αντικρίζει τους ίδιους τους γονείς της!!
Χωρίς καμία διάθεση μηδενισμού ή αφορισμού των πάντων, καθώς στη ζωή υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντοτε λαμπρά παραδείγματα τα οποία όμως έρχονται να επιβεβαιώσουν για ακόμη μια φορά τον κανόνα και την ωμή πραγματικότητα, θα επιχειρήσω να παραθέσω τις δικές μου σκέψεις, θεωρώντας ότι εν πολλοίς μπορεί να εκφράζουν την δικιά μας νέα γενιά.
Η γενιά λοιπόν του πολυτεχνείου -οι γονείς μας -που πέτυχε να εξασφαλίσει τα ύψιστα δικαιώματα και αγαθά της Δημοκρατίας, της Παιδείας και της Ελευθερίας κατάφερε παράλληλα να απαξιώσει τον όρκο και τους θεσμούς μη σεβόμενη αυτούς. Κερδοσκοπώντας, πλουτίζοντας και ταυτόχρονα υπερχρεώνοντας το κράτος, καλεί την επόμενη γενιά (τα παιδιά τους) να πληρώσει τα σπασμένα.
Σχεδόν αυτόματα έρχεται στα χείλη μας το εύλογο ερώτημα. ΓΙΑΤΙ;
Δύσκολο να απαντήσει κάποιος γιατί ενώ αγωνίστηκε και μόχθησε, δε σεβάστηκε παράλληλα τον συνάνθρωπο του, γιατί δεν κατανόησε την έννοια της πολιτικής & κοινωνικής συνοχής και ενδεχομένως ακόμα πιο δύσκολο το γιατί δεν σεβάστηκε τους απογόνους του (όλους εμάς), που τώρα στα δύσκολα μας καλούν να πληρώσουμε το τίμημα για τα λάθη τα δικά τους, καταδικάζοντας μας να ανήκουμε σ’ αυτή την «καταραμένη» γενιά των 700 €, μετατρέποντας το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» στο αναξιοπρεπές «ικεσία για εργασία» και αφαιρώντας μας ταυτόχρονα την προοπτική και την ελπίδα.
Οι ίδιοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που επένδυσαν στα παιδιά τους παρέχοντας τους τη δυνατότητα σπουδών, μεταπτυχιακών, διδακτορικών κλπ; Οι ίδιοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που ενώ μας εξόπλισαν με όλα τα εφόδια τώρα ουσιαστικά μας οδηγούν στην ανέχεια και την ανεργία ή στην «επιστημονική μετανάστευση»;
Εκτός και αν όλα έγιναν για λίγες στιγμές δόξας, για το λεγόμενο «καμάρι», για τη δική τους την «εικόνα». Είναι αλήθεια πως τα δύσκολα και σκληρά παιδικά τους χρόνια, τους δημιούργησαν πληθώρα απωθημένων.
Τολμώ να πω ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υποστούμε μόνοι μας τις συνέπειες των πράξεων τους.
Ας αποδείξουμε πως δεν ισχύει αυτό που ο τραγωδός είπε προ 2000 και πλέον ετών: «η γλωσσ’ ομωμοχ’ η δε φρην ανωμοτος» (η γλώσσα ορκίστηκε αλλά το πνεύμα όχι).
Αν έκαναν κάποια λάθη για τα παιδιά τους, ας βοηθήσουν να κάνουμε όλοι μαζί κάτι καλύτερο για τα δικά μας παιδιά, τα εγγόνια τους.
Αφορμή όλων των ανωτέρω σκέψεων αποτέλεσε η επικείμενη ορκωμοσία αιρετών μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου. Και όπως κάθε ορκωμοσία αποτελεί την αφετηρία και την απαρχή μιας νέας περιόδου στη ζωή κάθε ανθρώπου ( στρατός, πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό, διδακτορικό …), έτσι και εμείς, μεγαλύτεροι και νεότεροι άνθρωποι στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο Κοζάνης, οφείλουμε να συζητήσουμε, να κριτικάρουμε να παραδεχτούμε & να ξεπεράσουμε προκαταλήψεις και απωθημένα.
Οφείλουμε και θα το κάνουμε, να δώσουμε ξανά νόημα και ουσία στον όρκο αλλά και στις αξίες της κοινωνίας μας. Να δώσουμε στην κοινωνία μας ελπίδα και προοπτική, αλληλεγγύη, αισιοδοξία και χαμόγελο.
Ας κάνουμε εμείς την Αρχή..

είναι Αγρ. Τοπογράφος Μηχανικός, Msc*