Του Στέλιου ΦούντογλουΗ δομή μιας εκπομπής στηρίζεται γύρω από τον παρουσιαστή που είναι το κεντρικό πρόσωπο και ελέγχει την εκπομπή, και μια ομάδα δημοσιογράφων και τεχνικών . Ο παρουσιαστής είναι ο επιμελητής και ο πρωταγωνιστής από την αρχή έως το τέλος του προγράμματος. Το μεγαλύτερο μέρος της τηλεθέασης οφείλεται σ’ αυτό το πρόσωπο το οποίο θα πρέπει να είναι αρματωμένο με γνώση, κριτική αντίληψη, οξυδέρκεια, σοβαρότητα και μεγάλου βαθμού εκτόπισμα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Στην εκπομπή καλούνται πρόσωπα τα οποία έχουν άμεση σχέση με το αντικείμενο της συζήτησης και εκφράζουν συγκεκριμένες ιδεολογίες από όλους τους χώρους του πολιτικού φάσματος.
Ο χρόνος της ομιλίας καθορίζεται από την διάρκεια της εκπομπής και από τον χρόνο που θα κατανείμει ο οικοδεσπότης. Φυσικά ο χρόνος κάθε καλεσμένου καθορίζεται από το ποσοστό δύναμης του κάθε κόμματος.
Ο τηλεοπτικός χρόνος κινείται σε στενά πλαίσια, είναι ακριβοπληρωμένος και επαφίεται στην ικανότητα του δημοσιογράφου-παρουσιαστή να τον κατανείμει στον κάθε ομιλούντα. Εξάλλου πλήθος διαφημιστών έλκονται από την θεματολογία των εκπομπών για διαφήμιση των προϊόντων τους καθότι οι εκπομπές αυτού του είδους λόγω υψηλής τηλεθέασης έχουν υψηλό αγοραστικό κοινό. Σήμερα οι συζητήσεις αυτές παίρνουν την μορφή σύγχρονων δικαστικών αιθουσών με αποτέλεσμα να προσκομίζονται αποδεικτικά στοιχειά εφόσον στο τραπέζι πέφτουν πλήθος κατηγοριών για τις πράξεις των πολιτικών που έλαβαν χώρα κατά την εκτέλεση των διοικητικών τους καθηκόντων.
Ο δημοσιογράφος οφείλει να ερευνά εις βάθος και να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή για τις αποκαλύψεις που τυχόν θα έρθουν στο φως εν ώρα τηλεοπτικού χρόνου. Τα τεκμήρια που παρουσιάζονται θα πρέπει να έχουν τέτοια αποδεικτική δύναμη ώστε να είναι αδιάσειστα. Πολλάκις οι δημοσιογράφοι άλλοτε με αγορασμένη σιωπή κι άλλοτε με πληρωμένη φλυαρία μπορεί να διαφθείρουν τους πολιτικούς.
Και τέλος και οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι μπορούν να διαφθείρουν τον πολίτη και να τον καταστήσουν με παροχές ,δημαγωγία, ψεύδη, συκοφαντήσεις, απειλές και κολακείες ένα ανδράποδο που εύκολα θα καταφερθεί ενάντια στη δημοκρατία και στην ελευθερία. Αν και στην ελληνική πραγματικότητα οι εκπομπές τέτοιου τύπου δεν συνάδουν με το εκρηκτικό ταμπεραμέντο ορισμένων καλεσμένων διότι εκτυλίσσονται σε κλίμα τρυκιμιώδες και οι περισσότεροι προσπαθούν να εισακουστούν εκμεταλλευόμενοι την γκάμα των φυσικών τους δυνατοτήτων και όχι την σοβαρότητα των λόγων τους. Πολλές φορές γινόμαστε μάρτυρες μη πολιτισμένων συζητήσεων και είμαστε ανήμποροι να καταλάβουμε την πολιτική τοποθέτηση του καθενός.
Εκεί πρέπει να παρεμβαίνει ο συντονιστής. Οι ίδιοι οι πολιτικοί επιλέγουν το πάνελ μιας εκπομπής ανάλογα με το ποιος την παρουσιάζει. Έγκριτοι δημοσιογράφοι συναγωνίζονται σε αίγλη τα πολιτικά πρόσωπα και συχνά έχουν οι παρουσιαστές προφίλ πολιτικού προσώπου και χρησιμοποιούν και πολιτικό λόγο και ύφος. Επίσης ο πολιτικός θα πρέπει να έχει μια σφαιρική θεώρηση των διεθνών ,οικονομικών και πολιτικών δεδομένων. Θα πρέπει ο δημοσιογράφος-συντονιστής να εξηγεί, να διαφωτίζει, να παίρνει θέση, να μάχεται για την αλήθεια με τόλμη και ορθή κρίση. Ζητούμενο αυτών των εκπομπών σε τελική ανάλυση είναι η εξαγωγή συμπερασμάτων που να περικλείουν το σύνολο των τοποθετήσεων έτσι ώστε στο τέλος ο τηλεθεατής να έχει μια αίσθηση γενική των διαδραματιζομένων. Πολλές φορές βέβαια είναι δύσκολη μια τέτοια εργασία, διότι αναλώνονται οι καλεσμένοι σε ύβρεις και σκωπτικά σχόλια, καταφέρονται ο ένας έναντιων του αλλού, εφόσον δεν έχουν να πουν τίποτα το ουσιαστικό, και οι ενημερωτικές εκπομπές ντύνονται με τον μανδύα του show δικαιολογώντας πλήρως την ονομασία τους ως talk shows!
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι δεν εκπληρώνουν στην πλειοψηφία τους το σκοπό τους, δηλαδή αυτόν της ενημέρωσης και της πολιτικοποίησης και των νεότερων ατόμων καθιστώντας τους πολιτικά όντα . Λειτουργούν ανασταλτικά στην ουσιαστική ενημέρωση των πολιτών και εκθέτουν τους πολιτικούς μιας και διογκώνουν την ανικανότητα τους και την έλλειψη πολιτικής παιδείας τους.
Η επιτυχία βέβαια μιας εκπομπής δεν εξαρτάται μόνο από τον οικοδεσπότη -δημοσιογράφο αλλά και στην σκηνοθετική δεινότητα του εκάστοτε σκηνοθέτη. Κι αυτό γιατί έχει μεγάλη σημασία η απόδοση των λεγόμενων αφού είναι μέσο αμείλικτο και αποκαλύπτονται όλες οι ατέλειες. Όλη η ομάδα παραγωγής και η δημοσιογραφική ομάδα θα πρέπει να συλλέγουν θέματα επίκαιρα και να προσεχθεί ο τόνος, το ύφος και ο ρυθμός γι’ αυτά που συμβαίνουν μπροστά στην κάμερα αλλά θα πρέπει να δοθεί μεγάλη σημασία και σ’ αυτούς που βρίσκονται πίσω από τα φωτά (οι τεχνικοί, φωτιστές, σκηνοθέτης και ο παραγωγός της εκπομπής). Οι εκπομπές αυτές δίνουν το έναυσμα για περαιτέρω συζητήσεις και γίνεται μια ανακύκλωση αυτών που έχουν λεχθεί και από αλλά μέσα επικοινωνίας όπως για παράδειγμα το ραδιόφωνο. Είναι λοιπόν αλυσίδα και τροφή για σχολιασμό από την κοινωνία .
Οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι ο διάλογος που υποτίθεται ότι πρέπει να γίνει δεν γίνεται λόγος, επιζητά τον αντίλογο η θέση την αντίθεση. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να μεταπηδούν από το δημοσιογραφικό θώκο στον πολιτικό θώκο γιατί στην εξουσία δεν μπορεί εύκολα να αντισταθεί ο δημοσιογράφος, εξάλλου κατά τα λεγόμενα του......πρέπει να παίρνει διαζύγιο από την εκάστοτε εξουσία για να υπάρχει μια αντικειμενικότητα....