διαφόρων εθνικοτήτων, άλλοι που πηγαινοέρχονται βιαστικά και άλλοι που προσπαθούν να πουλήσουν το εμπόρευμα τους στα πεζοδρόμια. Δε θα κρύψω το γεγονός ότι έκανα αρκετή ώρα να βρώ την οδό Σωκράτους, αφενός γιατί ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν την περιοχή και αφετέρου γιατί δεν έχω αναπτύξει το αίσθημα του προσανατολισμού.

Κατά τη διάρκεια της ''έρευνας'', παρατήρησα κάτι σημαντικό. Η Ομόνοια, παρόλο το ''κακό όνομα'' που έχει, στην πραγματικότητα είναι πανέμορφη. Είναι γεμάτη από νεοκλασσικά κτήρια, τα οποία ζωντανεύουν στο μυαλό σου την παλιά Αθήνα. Προχωρώντας και παραβλέποντας την άσχημη κατάσταση της περιοχής, προσπάθησα να κάνω τον εαυτό μου κομμάτι της παλιάς Αθήνας, που μένει σε ένα απο αυτά τα νεοκλασσικά κτήρια. Κίνηση δεν υπήρχε, λόγω της πορείας ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ, οπότε αυτό έκανε το ''παιχνίδι'' μου ακόμη πιο εύκολο χωρίς τη βουή των εκατοντάδων αυτοκινήτων.

Παρόλο, όμως το παιχνίδι, η αλήθεια είναι πως η Ομόνοια είναι μια παρατημένη περιοχή, στην οποία ζουν κατά κόρον οι μετανάστες, τα εν λόγω κτήρια είναι παρατημένα, σχεδόν ερείπια. Ακόμη, στη περιοχή στεγάζονται διάφορες υπηρεσίες και οργανισμοί για την εξυπηρέτηση των κατοικών.
Φτάνοντας στη Σωκράτους, είχα την αίσθηση πως ήμουν σε άλλη χώρα. Ο δρόμος ήταν γεμάτος από ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων. Έλληνες, Κινέζοι, Πακιστανοί.. Τόσες πολλές κουλτούρες και πολιτισμοί μαζεμένοι σε μία γειτονιά. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πως αυτοί οι άνθρωποι έφεραν κατά κάποιο τρόπο ένα κομμάτι της χώρας τους στην Ελλάδα.

Κατά μήκος της Σωκράτους, υπάρχουν μικρά συνοικιακά μαγαζάκια, το ένα δίπλα στο άλλο, εκθέτοντας στις βιτρίνες των μαγαζιών τους τα δημοφιλή προϊόντα τους. Μαγαζάκια που αντιπροσωπεύουν κάθε χώρα, ακόμη και οι ταμπέλες είναι γραμμένες στη γλώσσα τους με την απαραίτητη ελληνική μετάφραση απο κάτω. Φυσικά θα δεις να ξεπετιούνται ανάμεσα σε αυτά και σουπερ-μαρκετ γνωστής ελληνικής αλυσίδας, το οποίο σε φέρνει πίσω στην πραγματικότητα πως βρίσκεσαι στην Ελλάδα.

Συνεχίζω να περπατώ και ακούω εμπόρους να διαλαλούν το εμπόρευμα τους. Εκεί υπάρχει μια μόνιμη λαϊκή αγορά, ασφυκτικά γεμάτη από ανθρώπους που κάνουν τα ψώνια τους. Σε πολλές γωνιές υπάρχουν άνθρωποι που συζητούν, αυτοκίνητα να περνούν απο ένα σχετικά μικρό δρόμο, όλα αυτά δεν μου θύμισαν την απρόσωπη Αθήνα, αλλά μια Αθήνα άλλης εποχής.

Η Ομόνοια σήμερα αποτελεί ''γκέτο'' των μεταναστών και περιοχή συναλλαγών πολλών κακοποιών. Εδώ και χρόνια την αποφεύγουν λόγω της υψηλής εγκληματικότητας. Πολλοί άνθρωποι χάνουν την ομορφιά αυτής της λόγω του φόβου τους. Φόβος που σε αρκετές περιπτώσεις γίνεται ακραία μορφή ρατσισμού, απέναντι σε ανθρώπους που ήρθαν στην Ελλάδα για να βελτιώσουν τη ζωή τους.

Η πολιτεία πρέπει σ' αυτό το σημείο να μεριμνήσει για τη ζωή των μεταναστών, τη βελτίωση της περιοχής και τη μείωση της εγκληματικότητας, με σκοπό  η Ομόνοια να έχει ξανά τη παλιά της αίγλη. Προς το παρον αυτό που κάνει είναι να αδιαφορεί...