τα χώσουν «οδυρόμενοι», στους κυβερνητικούς επιτελείς.

Η δική τους «λογική επιβάλλει να υπάρξει απολογισμός» για τη «μεγάλη προσπάθεια που ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο» και στην οποία συναινέσανε χωρίς διαμαρτυρίες, εκτός αυτών που είχαν το θάρρος να το πράξουν και στη συνέχεια αποβλήθηκαν με τις γνωστές συνοπτικές διαδικασίες. Ζητάνε να μάθουν, γιατί η ανάγκη για τη λήψη των άμεσων μέτρων το 2010, μέσα από το «Μνημόνιο 1», μετεξελίχθηκε σε απαίτηση για ένα νέο και ακόμη πιο σκληρό «Μνημόνιο 2» το 2011, επονομαζόμενο και ως μεσοπρόθεσμο. Αφού λοιπόν, μετά και τις εξηγήσεις του υπουργού οικονομικών, κατανόησαν «γιατί το "Μνημόνιο 2" θα αποτύχει, όπως το "Μνημόνιο 1"»(Τόνια Αντωνίου), προχωρούν και πάλι στην υπερψήφιση του; Τι θα έχουν να μας πουν του χρόνου, αν όχι συντομότερα, για το «Μνημόνιο 3» (που θα επονομασθεί και ως μετά-μεσοπρόθεσμο) το οποίο θα υπάρχει και πάλι επιτακτική ανάγκη να υπερψηφισθεί, αφού θα έχει αποτύχει το «Μνημόνιο 2»; Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο δρόμος που κάθε φορά συναινούν, θα οδηγεί νομοτελειακά σε συνεχείς αποτυχίες όλων των Μνημονίων που θα επιβάλλονται; Δεν κατανοούν, ότι στο DNA αυτών των μέτρων δεν περιέχεται επιστροφή στην ανάκαμψη; Το ζητούμενο, μέσα από τα αλλεπάλληλα Μνημόνια που μας επιβάλλονται, είναι η μετάλλαξη της ελληνικής οικονομίας και ο έλεγχος της μέσα από ένα μακροπρόθεσμο, αν όχι διαρκές μνημόνιο.

Η συναίνεση τους – προς την πολιτική επιλογή που οδηγεί σε αφανισμό της χώρας – άσχετα αν προέρχεται ή όχι από διλληματικούς εκβιασμούς, δεν μπορεί να μεταφέρεται και προς τους ψηφοφόρους, για να πετύχουν κατ' αυτόν το τρόπο την ανοχή τους. Οι ευρηματικές λεκτικές ατάκες στις κατ' ιδίαν μαζώξεις τους, δεν μπορεί να αποτελέσουν σε καμιά περίπτωση την κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για το ξέπλυμα των μέχρι τώρα ενεργειών τους. Αν έχουν τα κότσια ας απευθυνθούν ανοιχτά στο λαό, καλώντας τον σε μια κατ' ιδίαν συζήτηση. Το να καταφεύγουν σε τηλεοπτικούς άμβωνες ή σε ασφαλή ακροατήρια, για να εκστομίσουν λεκτικές κορώνες, τους κάνει ακόμη πιο κωμικούς. Οι διαπιστώσεις, των περισσοτέρων εξ αυτών, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις τελικές πράξεις τους. Θα πρέπει να αντιληφθούν ότι είναι καιρός να φύγουν από το πεδίο των διαπιστώσεων και να πάνε επιτέλους στο πεδίο των δράσεων. Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής, ότι η αποτίμηση των έργων δεν γίνεται σύμφωνα με τις προθέσεις και τις διαπιστώσεις, αλλά με βάση τα αποτελέσματα και τις εκάστοτε ενέργειες.

Η κατόπιν εορτής ανακάλυψη, ότι έφτασε το «τέλος των διλημμάτων γιατί αποδείχθηκε πως πλέον υπάρχουν περισσότερες από μια απόψεις» (Κουκουλόπουλος), εγείρει την αξίωση να ζητηθεί εδώ και τώρα συγνώμη, όχι μόνο απ' όσους μέχρι τώρα τους αποκαλούσαν λαϊκιστές, μηδενιστές και ότι άλλο τους ερχόταν, αλλά πρωτίστως από τους πολίτες που εξαπάτησαν.

Οι ψηφοφόροι έπαψαν να συγκινούνται από τις επαναλαμβανόμενες πολιτικές κωλοτούμπες των σύγχρονων πολιτικών. Δεν προτίθενται πλέον να ξαναρίξουν, σε ένδειξη ευχαρίστησης, τις ψήφους τους στο πολιτικό τους ντέφι. Η επίμονη προσπάθεια τους να μη αδειάσουν οι τράπεζες, γέμισαν τις πλατείες με κόσμο. Αυτός ο κόσμος λοιπόν γίνεται σήμερα πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Αυτό δηλώνεται άλλωστε, με την καθημερινή παρουσία του, στις πλατείες των πόλεων...