Οταν μάλιστα υπάρχουν ευρύτερης σημασίας θέματα, οι «πρωτοβουλίες» υπογράφουν από κοινού μια ανακοίνωση για να δημιουργούν την εντύπωση μαζικότητας. Κι ας είναι συνήθως οι ίδιοι άνθρωποι που συμμετέχουν σε όλες τις «πρωτοβουλίες». Ετσι κι αλλιώς, δεν δίνουν λογαριασμό σε κανένα. Οι «πρωτοβουλίες», κατά κανόνα, δεν υπογράφονται από φυσικά πρόσωπα. Είναι απλώς βαρύγδουπες ονομασίες χωρίς ονοματεπώνυμα.

Η «Πρωτοβουλία για έναν αυτοδιαχειριζόμενο αγρό στο Ελληνικό» έχει κάποια ονόματα φίλων αναρτημένα στο ομώνυμο blog. Οπως διαβάζουμε εκεί, «Η “Πρωτοβουλία”, είναι μια ανεξάρτητη συλλογικότητα πολιτών, η οποία ιδρύθηκε από τη συνέλευση της 17ης Ιανουαρίου 2011 στο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικού. Το “Κάλεσμα” ομάδας πρωτοβουλίας γι’ αυτήν τη συνέλευση, αποτέλεσε και το πλαίσιο συμφωνίας όσων συσπειρώθηκαν στη συνέχεια στη συλλογικότητα. Είχε προηγηθεί μια διαδικασία “κινηματικής διαβούλευσης”». Ετσι «Καθαρίσαμε τον χώρο... αναρτήσαμε πανό με το σύνθημα “ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΦΥΣΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ”... Ανανεώσαμε το ραντεβού μας στον “Αγρό” για την Κυριακή 17 Απρίλη, ενώ το διάστημα που μεσολαβεί η “Ομάδα φροντίδας” του “Αγρού” θα επιληφθεί τόσο του ποτίσματος όσο και των παρεμβάσεων που έχουν δρομολογηθεί (όργωμα, περίφραξη του χώρου κ. λπ.)».

Αυτή η κίνηση δημιουργεί κάποια ερωτήματα. Μπορεί μια παρέα να περιφράξει ένα χώρο π. χ. στον Εθνικό Κήπο δηλώνοντας απλώς ότι έχει καλές προθέσεις; Και πώς πιστοποιούνται αυτές οι καλές προθέσεις; Με ένα πανό «ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΦΥΣΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ»; Γιατί να αποκλείσουμε ότι μετά 20 χρόνια, αυτή η παρέα με τη βαρύγδουπη ονομασία δεν θα εγείρει δικαιώματα χρησικτησίας αυτού του υπό περίφραξη φιλέτου; Εντάξει! Αυτοί είναι αριστεροί και συνεπώς «πάνω από τα κέρδη». Πού ξέρουμε αν τα παιδιά τους δεν βγουν δεξιοί και εξ ορισμού ιδιοτελείς καταπατητές; Θα κρατήσουμε δίκην συμβολαίου το πανό που γράφει «ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΦΥΣΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ»;

Το μέλος της πρωτοβουλίας κ. Πάνος Τότσικας μίλησε προ καιρού (5.4.2011) για τον αγρό στον ραδιοφωνικό σταθμό 9,84 και είπε ενδιαφέροντα πράγματα, εκτός του ότι εκεί θα φυτέψουν «μαύρα καρπούζια, πεπόνια, ντομάτες και πιπεριές», σπάνιες ποικιλίες, οι οποίες, όπως είπε, «κινδυνεύουν να εξαφανιστούν». Δήλωσε ότι ο χώρος για τη σπορά παραχωρήθηκε από τον Δήμο Ελληνικού (άσχετα αν δεν ανήκει στον Δήμο Ελληνικού) και ξεδίπλωσε φιλοδοξίες. «Τώρα μιλάμε για δύο στρέμματα», είπε. «Αν μας παραχωρήσουν 100 στρέμματα στον χώρο του Ελληνικού, εκεί μιλάμε για διάφορες συλλογικότητες που μπορούν να οικειοποιηθούν ένα τέτοιο χώρο να φυτέψουν, να τροφοδοτούν τα μέλη τους ή άστεγους και ανέργους».

Πιο ενδιαφέρον είναι το σκεπτικό του πίσω από την καταπάτηση του αγρού. «Το Ελληνικό», είπε ο κ. Τότσικας, «είναι ένα φιλέτο το οποίο δεν ανήκει σε κανένα κυβερνήτη, σε κανένα Παμπούκη να το διαχειριστεί. Ανήκει σε εμάς και στις επόμενες γενιές. Αυτό σημαίνει ότι ο κ. Παμπούκης και ο κ. Παπανδρέου δεν δικαιούνται να πουλήσουν το Ελληνικό, δεν δικαιούνται να το παραχωρήσουν, όσα χρέη κι αν έχει δημιουργήσει η άφρων πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της προηγούμενης κυβέρνησης» και συνέχισε το γνωστό αριστερό τροπάρι περί «ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας» και «φορολογίας των τραπεζών».

Ας θεωρήσουμε ότι το σκεπτικό του είναι ορθό. Το Ελληνικό πραγματικά δεν ανήκει σε κανένα κυβερνήτη να το διαχειριστεί. Σάμπως ανήκει στον ίδιο να το φυτέψει; Εκτός αν θεωρεί ότι ο ίδιος και η παρέα του –ή έστω η «συλλογικότητά» του– είναι ο λαός και οι επόμενες γενιές, αυτοπροσώπως. Κι αν δεν μπορεί να το διαχειριστεί ένας εκλεγμένος κυβερνήτης, τότε πώς μπορεί να το περιφράσσει κάποιος που απλώς σκέφτηκε ένα βαρύγδουπο όνομα, όπως είναι η «Πρωτοβουλία για έναν αυτοδιαχειριζόμενο αγρό στο Ελληνικό»; Αν ο κ. Τότσικας δεν είναι ο λαός αυτοπροσώπως, πώς ομιλεί ως λαός; Εχει κάποια λαϊκή επιφοίτηση; Απέκτησε η Εκκλησία του Δήμου ιερέα που ερμηνεύει αυθεντικά και με μεταφυσικό τρόπο τη λαϊκή βούληση;

Ποιος αποφασίζει;

Επιπλέον: με ποια λαϊκή νομιμοποίηση προτάσσεται η αγροτική προτεραιότητα, από άλλους εξίσου ευγενείς σκοπούς; Κάποια άλλη παρέα, που θα βαφτίσει εαυτήν «συλλογικότητα», μπορεί να πιστεύει ότι το Ελληνικό πρέπει να γίνει λιμνοθάλασσα, ώστε εκτός από τα σπάνια πεπόνια να προστατευθούν και οι σπάνιοι κορμοράνοι. Εχουν το δικαίωμα να πλημμυρίσουν την περιοχή για να δημιουργήσουν ένα φιλικό προς τα πτηνά περιβάλλον; Από την εποχή του Κόλπου είναι γνωστό ότι και οι κορμοράνοι είναι πάνω από τα κέρδη. Με ποια διαδικασία θα αποφασιστεί να σώσουμε τα σπάνια πεπόνια και όχι τα σπάνια πτηνά;

Πώς συναινούμε, εμείς, ο υπόλοιπος λαός που είμαστε μέτοχοι του «φιλέτου», για να φυτευθούν πεπόνια και όχι αγγούρια καλυβιώτικα, που επίσης κινδυνεύουν να εξαφανιστούν; Γιατί ο κ. Τότσικας και η παρέα του μπορούν να αποφασίζουν για το δικό μας οικόπεδο χωρίς καν να μας ρωτήσουν;

Να συμφωνήσουμε ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει πολλά προβλήματα, αλλά –όπως και να το δει κανείς– η Βουλή έχει μεγαλύτερη νομιμοποίηση από ένα blog για να διαχειριστεί τη δημόσια περιουσία. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας, όσα κι αν τους σούρουμε, είναι εντολοδόχοι μας. Η «Πρωτοβουλία για έναν αυτοδιαχειριζόμενο αγρό στο Ελληνικό», απ’ όποιους κι αν απαρτίζεται, είναι απλώς καταπατητές. Οχι μόνο της κοινής μας περιουσίας, αλλά και της βούλησής μας. Εκτός κι αν θεωρούν ότι η βούληση των δέκα ή είκοσι ατόμων κατά ένα μαγικό και αριστερό τρόπο υπερτερεί της βούλησης ημών των υπολοίπων. Αν δεν υπάρχει κάποια κρυφή Θεία Βούληση που να κάνει την άποψή τους ανώτερη των υπολοίπων δέκα εκατομμυρίων και κάτι πολιτών, τότε ας αφήσουν το Ελληνικό στην ησυχία του. Αν πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει χωράφια, να κατέβουν στις εκλογές, να μας πείσουν, αν αναλάβουν, και να πάρουν και κοινοτικές επιδοτήσεις για τις καλλιέργειες. Προς το παρόν, είναι καταπατητές που δηλώνουν καλές προθέσεις.

Realdemgr, οι Ανώνυμοι-Αγανακτισμένοι

Το μόνο οργανωμένο κομμάτι της κινητοποίησης των «Αγανακτισμένων» είναι η κάτω πλατεία Συντάγματος. Εκεί γίνονται οι λαϊκές συνελεύσεις· μεταδίδονται διαδικτυακά, χρησιμοποιώντας το δημόσιο ασύρματο δίκτυο του Συντάγματος· υπάρχουν θεματικές ομάδες· εκδίδονται ψηφίσματα, καλούνται οικονομολόγοι καθηγητές ΑΕΙ και οικονομολόγοι των καναλιών (φυσικά μιας συγκεκριμένης άποψης) · στήθηκαν κάμπινγκ και γίνονται ψηφοφορίες αν στη δική τους κατάληψη της πλατείας πρέπει να προστεθεί και η κατάληψη από τις διάφορες καντίνες που πουλάνε «βρώμικα». Οργανώθηκαν συσσίτια (υπό το πανό «νηστικό αρκούδι δεν παλεύει») · υπάρχουν ομάδες εργασίας· ο χώρος καθαρίζεται καθημερινά· υπάρχει ιατρείο· γίνονται διαδικτυακά εκκλήσεις για παροχή διαφόρων υλικών· έχουν φτιάξει μέχρι και διαφημιστικό σποτάκι για την «καθημερινότητα στην πλατεία».

Ετοιμοι από καιρό

Αυτή η αξιοζήλευτη, πραγματικά, οργάνωση απέχει έτη φωτός από το αυθόρμητο μιας διαδήλωσης στο Σύνταγμα. Κατ’ αρχήν στήθηκε σε χρόνο μηδέν. Κάποιοι ήταν έτοιμοι από καιρό για την κατάληψη της πλατείας. Να ήταν τα σχέδια που έμειναν στα χαρτιά, όταν ο κ. Αλαβάνος κάλεσε τον λαό να κάνει την Πλατεία Συντάγματος Ταχρίρ, και τώρα βρέθηκε η ευκαιρία εφαρμογής τους; Κανείς δεν ξέρει, διότι ουδείς δηλώνει οργανωτής. Ολο αυτό το θαύμα του μάνατζμεντ –είναι και αποκεντρωμένο– έχει (ή είχε) μόνο μία υπογραφή: www. real-democracy. gr Στον δικτυακό τους τόπο συστήνονται με αρκετή ταπεινοφροσύνη: «Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν κι εσάς: άνθρωποι που κάθε πρωί πηγαίνουν να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Είμαστε άνθρωποι που εργάζονται σκληρά κάθε ημέρα για να ζήσουν και να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στους γύρω μας. Κάποιοι από εμάς είναι προοδευτικοί, κάποιοι άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί έχουν “πιστεύω”, μερικοί δεν έχουν. Μερικοί έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία, και άλλοι είναι απολίτικοι. Ολοι μας, όμως, είμαστε ανήσυχοι και θυμωμένοι από τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που βλέπουμε γύρω μας. Από τη διαφθορά των πολιτικών, των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών... Από το ότι οι απλοί άνθρωποι αισθάνονται αβοήθητοι.»

Αυριανά στελέχη

Εντάξει! Συντηρητικοί δεν πρέπει να υπάρχουν. Ενας τόλμησε να πει κάτι στη συνέλευση για τους μετανάστες και κράχτηκε δεόντως. Και «απλοί άνθρωποι»; Αυτήν την οργάνωση θα τη ζήλευε η πλειονότητα των ελληνικών επιχειρήσεων.

Μπορούμε να πιθανολογήσουμε βάσιμα ότι κάποιοι από τους σημερινούς οργανωτές θα γίνουν τα αυριανά στελέχη των επιχειρήσεων (που –μεταξύ μας– χρειάζονται οργανωτικά μυαλά) κατά τον ίδιο τρόπο που πολλοί από τους πρωτεργάτες του Πολυτεχνείου έγιναν στελέχη του κράτους. Ας ελπίσουμε ότι αυτοί θα έχουν περισσότερο μυαλό από τους προηγούμενους –άσχετα αν ακόμη χρησιμοποιούν τα συνθήματά τους έστω παραφρασμένα– και στο τέλος αυτή την οργανωτικότητα θα τη διοχετεύσουν στην κατάφαση. Η άρνηση του υπάρχοντος είναι δικαιολογημένη, αλλά χωρίς την κατάφαση του νέου είναι άχρηστη.

Διαβάστε

- Philippe Raynaud, «Το μωσαϊκό της άκρας αριστεράς», εκδόσεις Πόλις

από την εφημεριδά "Η Καθημερινή"