Οτι ήμουν κι εγώ εκείνο το βράδυ στην κατάληψη της Πολυτεχνικής Θεσσαλονίκης. 

- Ε, κα(...

- Βρε εσύ θα ρίξεις τη χούντα παράφραζε Μ. Αναγνωστάκη ο συγκάτοικος φίλος Γ. Κρχλς· πάμε να φύγουμε.

- Πάμε, αλλά εγώ δεν έρχομαι.

Αφού δεν διευκρινίζεται σαφώς ποιοί περιλαμβάνονται σ’ αυτή την ηρωική γενίκευση άρα είμαι κι εγώ ήρωας. Εστω Μικρός σαν εκείνον του Στ. Ανεμοδουρά του οποίου σημειωτέον διάβασα όλα τα τεύχη κάποτε.

Εκείνο το βράδυ Παρασκευής προς Σάββατο, (βαστούσα για όπλο ένα καδρόνι διπλάσιο του ύψους μου για να βαρέσω τους εχθρούς) και φώναζα, ζωγράφιζα σατιρικά την χουντομαρκεζινική κατάσταση έγλυπτα δε μια μυταροκεφαλή του Γ. Παπανδρέου με πλαστελίνη (είχε γίνει ήδη το αιματηρό  του μνημόσυνο στις 3/11) και φτιαχνόμουν γενικώς με το ραδιόφωνο  «Εδώ Πολυτεχνείο ...» που μετέδιδε άσματα μόνον ηρωικά και αγωνιστικά «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους» (θα βγαίναμε σε λίγο κάτω από την κάννη του τανκ) παίρνοντας το δρόμο προς αγία Φωτεινή, βοήθεια μας!

Αν λοιπόν εγώ με τέτοιες ασήμαντες προδιαγραφές ήμουν αγωνιστής και ήρωας, οδών και πλατειών, τότες ο Αστέριος Μάρκου Δουγαλής που τον έγραφε  η «Μακεδονία στους τραυματίες της βραδιάς, την επομένη, τι ήταν: Ναι, ο φίλος Στέλιος γείτων μου στο χωριό  μηχανικός στα καράβια που βρέθηκε στο μέγα Πολυτεχνείο κι έφαγε τη σφαίρα στο χέρι, τι ήταν;

• Ελα ντε τι ήταν, τι ήμουν, τι είμεθα εν τέλει και τελικά; 

Σημ: Κεφαλή του αγνώστου ήρωος στον αύλειο χώρο του ιδιωτικού μας Πολυτεχνείου