Μπορούν οι μεγάλες απεργίες των ημερών μας να έχουν κλαδικά ή εργασιακά, πολλώ δε μάλλον συντεχνιακά χαρακτηριστικά; Κατηγορηματικά όχι !!! Είναι πολιτικές; Φυσικά ναι, όπως εξ’ άλλου όλες οι απεργίες. Απεργίες για την ΥΓΕΙΑ για την ΠΑΙΔΙΑ για την ΔΙΚΑΙΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ
Πόση κατάντια να χωρέσει στη χώρα της σοφίας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, και της επιστήμης; Πώς να σβήσει κανείς το όνομά της στο χαραγμένο μυαλό των ανθρώπων στα πέρατα της γης; Πώς να μετατραπεί η περηφάνια σε μιζέρια; Ποιος μπορεί να βάψει..
Καλή είναι η θεωρία του ενός άκρου, αλλά υπάρχουν και μερικά πραγματικά ερωτήματα: Αυτοί που έδειραν τον κ. Πάνο Καμμένο τι ήταν ακριβώς; «Θερμόαιμοι του μεσαίου χώρου»; «Φασίστες»; «Προβοκάτορες», κατά την ιστορική ορολογία της Αριστεράς;
Το Πρώτο Θέμα κυκλοφόρησε με φωτογραφία του Παύλου Φύσσα μαχαιρωμένου, λίγο πριν ξεψυχήσει, στην αγκαλιά της κοπέλας του, ενώ περίμεναν το ασθενοφόρο. Και ο τίτλος της φυλλάδας του Θέμου Αναστασιάδη είναι: «Δεν ξεχνώ το φασισμό»...
«Κι έχει σα στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει, δεν θα περά-, δεν θα περάσει ο φασισμός...» τραγουδούσαμε κάποτε στις σχολικές γιορτές για την επέτειο του Πολυτεχνείου, χωρίς να έχουμε βέβαια τότε συνείδηση του τι ακριβώς μπορεί να σήμαινε αυτό που λέγαμε.
Το θέμα Χρυσή Αυγή φαίνεται να μπαίνει, επιτέλους, στο δρόμο της λογικής. Με την τέλεση εγκλημάτων αποκτάς αυτοδίκαια και το χαρακτηρισμό «εγκληματική». Ελπίζουμε εκτός απ΄ το χαρακτηρισμό να εισπράξει και την ανάλογη τιμωρία των πράξεων της.
Έχω επικαλεστεί δεκάδες φορές σε προηγούμενα άρθρα μου τη φράση του N. Bobbio, του σπουδαίου εκείνου Ιταλού πολιτειολόγου, που έγραφε πως «όταν χάνεται η εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτών και πολιτείας, εμφανίζονται τα άκρα στην κοινωνία».
Πρώτη ημέρα προς το σχολείο. Προχωράς αλώβητος ακόμα από τις μεταμεσονύκτιες αποφάσεις των εντός της Βουλής. Εν μια νυκτί αποφασίζουν, διατάζουν, υπακούουμε. Εν μια νυκτί αλλάζουν συθέμελα εκπαιδευτικά συστήματα άκριτα και εγκληματικά,