Δώδεκα χρόνια στα θρανία. Στα δέκα από αυτά το βιβλίο της ιστορίας με συντρόφευε στο σχολικό μου πρόγραμμα. Κι αμέσως προκύπτει το πρώτο μου ερώτημα « Ιστορία ή παπαγαλία; »! Και μετά την Πέμπτη ...
Πάμε πάλι από την αρχή, μήπως και το εμπεδώσουμε. Έτσι και αλλιώς το έχουμε πάρει πια απόφαση πως βρισκόμαστε καθηλωμένοι στο ενδιάμεσο της εποχής μας..
Τρέχεις σαν τρελός να προλάβεις! Αυτό που έχασες στο ακριβώς, το βρίσκεις και δέκα. Κι όμως, τι και αν το βρήκες; Έχεις αργήσει αυτό έχει σημασία, θα πληρώσεις το τίμημα. Μέρα γεμάτη, δρόμοι φασαριόζικοι,
Πόση κατάντια να χωρέσει στη χώρα της σοφίας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, και της επιστήμης; Πώς να σβήσει κανείς το όνομά της στο χαραγμένο μυαλό των ανθρώπων στα πέρατα της γης;
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως διάγουμε μια πολυεπίπεδη κρίση, σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό και σαφώς πολιτικό επίπεδο. Προφανώς είναι τεράστιες οι ευθύνες σε επίπεδο κεντρικής πολικής διακυβέρνησης
Το διπλό φονικό σε βάρος των μελών της Χρυσής Αυγής, έδωσε την ευκαιρία στους συνήθως συστημικούς φλύαρους, να αναμασάνε διάφορες θεωρίες και εκδοχές. Η στυγερή δολοφονία, όπως αυτή περιγράφεται από τους αυτόπτες μάρτυρες, παραπέμπει σε επαγγελματίες δολοφόνους.
Η μικρή Μαρία. Ενα τόσο δα πλασματάκι που κοιτάζει με εκείνη την αφοπλιστική άγνοια των μεγεθών του κόσμου τον φωτογραφικό φακό. Αγνοια των αγριοτήτων που συμβαίνουν γύρω της με επίκεντρο την ίδια, με σύμβολο την ίδια.
Το κείμενο των 58 δεν φιλοδοξεί να είναι η λύση. Φιλοδοξεί όμως, να συμβάλλει στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη λύση. Ως τέτοιο το αντιλαμβάνομαι και, ως τέτοιο το συνυπέγραψα.