«Μόλις σχόλασα από την δουλειά μου και με ειδοποίησαν ότι τα αποτελέσματα βγήκαν σήμερα. Περίμενα ότι θα εισέλθω στην Ιατρική αλλά δεν περίμενα ότι θα βρίσκομαι τόσο ψηλά» είναι οι πρώτες της κουβέντες στο ΑΠΕ ΜΠΕ.  Η  Αλεξάνδρα είναι μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα   δουλεύει ως βοηθός Μικροβιολόγου σε γνωστό Ιατρικό Διαγνωστικό κέντρο της πόλης και έχει κάθε λόγο να νοιώθει τριπλή χαρά. 

Όπως δηλώνει στο ΑΠΕ ΜΠΕ ήθελε πολύ να εισέλθει στην Ιατρική σχολή, «ένα όνειρο που δεν κατάφερα να το πραγματοποιήσω όταν έδινα πρώτη φορά εξετάσεις το 1998 αλλά το καταφέρνω τώρα 20 χρόνια μετά».

«Η πίστη στο εαυτό μας και συνεχή προσπάθεια είναι το εισιτήριο για να καταφέρεις να υλοποιήσεις τους στόχους σου, αυτό τον κανόνα ακολούθησα και μάλλον αποζημιώθηκα»  μας εξομολογείται όλο χαρά. Βέβαια δεν ξεχνά να αναφερθεί στην μητέρα της τον άνθρωπο πρότυπο που ήταν δίπλα της, την στήριξε σε κάθε προσπάθεια και δυσκολία της ζωής της ακόμη και όταν την έβλεπε να χάνει το κουράγιο της.

Η Αλεξάνδρα Τζάτσου είναι παιδί μονογονεϊκής οικογένειας, θυμάται τα συναισθήματα και την απογοήτευση που ένοιωσε όταν το 1998 δεν τα κατάφερε στις εξετάσεις και που έβλεπε γνωστούς και φίλους της να έχουν την ευκαιρία και την δυνατότητα να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους φεύγοντας στο εξωτερικό. «Λίγο καιρό μετά έπιασα δουλειά και ξεκίνησε ένας εργασιακός κύκλος στην ζωή μου αλλά δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου η ιδέα να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο».

Μας εξομολογείται ότι θα συνεχίσει να εργάζεται για να μπορεί να χρηματοδοτεί τις σπουδές της  και ότι προς το παρόν δεν σκοπεύει μα μετακομίσει στην Θεσσαλονίκη αλλά θα πηγαινοέρχεται μέχρι να δει πως μπορεί να συνδυάσει ορισμένες επιλογές όπως εργασία και πανεπιστήμιο. Είναι αισιόδοξη δεν φοβάται για το μέλλον και ελπίζει ότι όπως ξεπέρασε όλα τα εμπόδια του παρελθόντος για να εκπληρώσει το μαθητικό της όνειρο έτσι θα τα καταφέρει και τώρα να ολοκληρώσει τις σπουδές της  στην Ιατρική σχολή.

Η Αλεξάνδρα μέσα στο χαμό των τηλεφώνων και των ευχών που δέχεται από φίλους και αγαπημένα πρόσωπα γυρίζει το χρόνο πίσω όταν πριν από δύο χρόνια πήρε την απόφαση να γραφτεί στο 2ο ΕΠΑΛ Κοζάνης, «έγινα κανονική μαθήτρια συμμετέχοντας στα πρωϊνά τμήματα του σχολείου». Όμως για να μπορέσει να παρακολουθήσει το πρωϊνό πρόγραμμα του σχολείου, χρειάστηκε να γίνουν μεγάλες αλλαγές στο ωράριο της εργασίας.  «Ευτυχώς οι εργοδότες μου με στήριξαν σε αυτή μου την προσπάθεια,  επέλεξα την απογευματινή βάρδια κι έτσι μετά το σχολείο πήγαινα κατευθείαν για δουλειά μέχρι τις εννέα το βράδυ».

Θυμάται στιγμιότυπα της καθημερινότητας της που κάποιες φορές δοκίμασαν τα όρια της αντοχής της, εάν θα τα καταφέρει να ανταπεξέλθει η εάν αξίζει αυτή η κοπιώδης προσπάθεια. «Το ωράριο ήταν εξαντλητικό έφευγα στις επτάμηνή το πρωί και επέστρεφα στο σπίτι στις εννέα και μισή το βράδυ. Κανονική μαθήτρια το πρωί και συνεπής εργαζόμενη από το μεσημέρι και μετά σ’ένα πολύ απαιτητικό περιβάλλον εργασίας».

Τέλος μας αποκαλύπτει  ότι τα κατάφερε χωρίς  φροντιστηριακή βοήθεια αλλά με μοναδικό όπλο την ατομική της προσπάθεια και την βοήθεια  των καθηγητών της  στο σχολείο, που από την πρώτη στιγμή αναγνώρισαν τις δυνατότητες της και την παρότρυναν να επενδύσει στο εφηβικό της όνειρο.

πηγη:ΑΠΕ ΜΠΕ