Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: αννιτα Λουδαρου

της Αννίτας Λουδάρου

Φαντάζομαι να μιλούν στα παιδιά. Να απαντούν στις ερωτήσεις τους. Κάποιοι γύφτοι κλέψανε το παιδί. Το αγοράσανε, το πουλήσανε, το βάλανε να ζει μέσα στην βρώμα, να δουλεύει γι΄αυτούς.

 της Αννίτας Λουδαρου

Η αλήθεια είναι πως μια εικόνα πνευματικού ανθρώπου νηφάλιου, ορθολογιστή και σωτήρα με ξενίζει. Τον φανταζόμουν πάντα λίγο απόκοσμο, ανεπίκαιρο, με μια όψη αλλόκοτη. Σαν να ήρθε από τον άλλο κόσμο ...

της Αννίτας Λουδάρου

Κάθε απόγευμα μια δεκάχρονη μικρή διαβάζει και εγώ βράζω από το θυμό μου. Αποστηθίζει λέξεις που δεν κατανοεί χωρίς να ρωτάει την έννοια τους. Κόβει τον κόσμο και τον καταπίνει αμάσητο. Προφανώς κανείς ποτέ δεν την έμαθε να ρωτάει.

Και εσύ σκάβεις Και εγώ σκάβω μέσα μου, ως εσένα. Paul Celan

Της Αννίτας Λουδάρου

'Οταν σκύβεις πάνω από το άδειο χαρτί για να γράψεις, είσαι όπως ο τυφλός που κρατάει το μπαστούνι του.

της Αννίτας Λουδαρου

Είχαμε ένα ψηλό στην τάξη που κρέμαγε κάθε φορά που είχαμε γεωγραφία τον χάρτη στο καρφί του πίνακα. Τον θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Θυμάμαι και τα διαλλείματα, τις ώρες, τη μυρωδιά του σαπουνιού στα ρούχα. Μα δεν θυμάμαι καλά τον γραφικό μου χαρακτήρα.