Πάρις Κουκουλόπουλος: «Πρέπει να βάλουμε τέλος στο μοντέλο ¨ζούμε με δανεικά¨».
«Η δίνη στην οποία βρίσκεται ακόμα η πατρίδα μας και το σοκ των αναγκαστικών και επώδυνων πρόσφατων μέτρων προκάλεσαν αμηχανία σε πολλούς. Την ίδια στιγμή όμως έφεραν στην επιφάνεια και υπόγεια ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία είναι ώριμη, πιο ώριμη τουλάχιστον από την πολιτική της τάξη, και αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα των μέτρων. Την ίδια ώρα όμως απαιτεί και περιμένει δικαιοσύνη και προοπτική. Η νέα γενιά μας δηλώνει καθαρά και απερίφραστα ότι εδώ επιθυμεί να ζήσει και να δημιουργήσει και μας καλεί να σώσουμε τη χώρα από την χρεοκοπία.
Όλη η κοινωνία, όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες πολίτες απαιτούν πάνω απ’ όλα να ακούσουν την αλήθεια. Την αλήθεια και τις προτάσεις μας, όχι διαπιστώσεις και αποσπασματικές τοποθετήσεις. Οποιαδήποτε συζήτηση, αυτή την περίοδο στο Εθνικό Κοινοβούλιο, που παρακάμπτει και παραγνωρίζει αυτή την απαίτηση των πολιτών, πιστεύω ότι στερείται νοήματος.
Στις 2 του Μάρτη ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκφώνησε ένα λόγο που στο χέρι το δικό του, πρώτα απ’ όλα και στην συνέχεια όμως στα χέρια όλων μας, είναι να αποδειχθεί ιστορικός. Δεν εκφώνησε απλά ένα λόγο. Αποτύπωσε με ωμή ειλικρίνεια το πρόβλημα της χώρας. Το μοντέλο «ζούμε με δανεικά» έλαβε τέλος. Αυτό θα έχει πολλαπλές συνέπειες αν το υιοθετήσουμε ως θεμελιώδη βασική διαπίστωση των ημερών που ζούμε. Γιατί σημαίνει πως δεν πρέπει απλά να δούμε τα πράγματα κάπως διαφορετικά, αλλά θα πρέπει να αλλάξουμε ριζικά ματιά σε όλα κυριολεκτικά τα πράγματα που αφορούν την κοινωνική, οικονομική και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα τόπου μας.
Ξεκίνησα έτσι για να θέσω το εξής ζήτημα. Όταν μιλάμε για το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας, συνηθίζουμε να αναφερόμαστε πρώτα στις δαπάνες. Σωστό. Όταν όμως μιλάμε για τις δαπάνες νομίζουμε πως μιλάμε για τη σπατάλη που αφορά 1, 2, 5, 10, 100 φυσικά πρόσωπα. Δεν είναι όμως έτσι. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το θέμα του φαρμάκου για το οποίο εδώ και τρεις μήνες διεξάγεται μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση σε 3 συναρμόδιες Διαρκείς Επιτροπές της Βουλής. Το Βέλγιο δαπανά 4,5 δις για φάρμακα, δημόσια και ιδιωτική δαπάνη, η Ισπανία 1,5 δις και η Ελλάδα 9,2 δις! Πίσω από την προσπάθεια για μια μείωση της δαπάνης για το φάρμακο στα 5 έως 6 δις, δεν βρίσκονται μόνο κάποιοι εισαγωγείς, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι και κλινικάρχες. Υπάρχουν μερικές εκατοντάδες γιατροί, και αγροτικοί μάλιστα, εκατοντάδες φαρμακοποιοί, υπάρχουν και χιλιάδες συμπολίτες μας που συμμετέχουν σε όλο αυτό το καθεστώς κλεπτοκρατίας. Ή θα αποδεχθούμε μια τέτοια πραγματικότητα για να τα βάλουμε όλα σε μηδενική βάση από την αρχή –ξεκινώντας από πάνω φυσικά αλλά να πάμε μέχρι το τέλος-, ή διαφορετικά δεν θα έχουμε καμία τύχη.
Δεν μ’ άρεσε καθόλου αυτό που άκουσα χτες από τον Ντομινίκ Στρος Καν ότι θα πρέπει να μειώσουμε και άλλο μισθούς και τιμές. Και σε κανέναν νομίζω δεν άρεσε, διότι άλλη είναι η περιστολή δαπανών που κατά προτεραιότητα πρέπει να βάλουμε μπροστά.
Ως εισηγητής της πλειοψηφίας στο Νομοσχέδιο για το ΕΣΠΑ είχα την δυνατότητα να μιλήσω για μια σπατάλη, για την οποία δεν δόθηκε απάντηση από την Νέα Δημοκρατία. Κατέθεσα λοιπόν μέσω της ομιλίας μου πως για ένα πρόγραμμα, το ΕΣΠΑ, που είναι ισοδύναμο με το 38% του Γ’ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, δημιούργησαν ένα δαιδαλώδες σύστημα 121 δομών αντί για 33 και αντί για 192 υψηλά μισθοδοτούμενους υπαλλήλους, με επιδόματα που αγγίζουν τις 50.000 τον χρόνο, είχαν βάλλει 3.763 ανθρώπους. Μπορούν να εξοικονομηθούν, κύριε Υπουργέ, κατ’ ελάχιστον 100 εκατομμύρια από τον εξορθολογισμό αυτού του συστήματος. Ξέρετε καλύτερα από τον καθένα ότι αυτό θα ισοδυναμούσε με το να απαλλάξουμε από τον βρόγχο της μείωσης του 14ου μισθού χιλιάδες χαμηλόμισθους μισθωτούς.
Από μία τέτοια αφετηρία νομίζω πρέπει να ξεκινήσουμε για να πάμε έτσι και στα έσοδα, τα οποία αφορά και το συζητούμενο φορολογικό νομοσχέδιο.
Πρώτον, θέτοντας τέρμα στο καθεστώς των δωρεών, σύμφωνα με τους μετριότερους υπολογισμούς που έχω κάνει, το κέρδος των κρατικών ταμείων θα είναι μεγαλύτερο από μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Και στην ιστορία των δωρεών συμμετέχουν και απλοί πολίτες σαν και εμάς, δηλαδή δεν είναι μόνο οι μεγάλοι για τους οποίους συνηθίζουμε να μιλάμε.
Δεύτερον, θα ήθελα να σημειώσω με έμφαση ότι όλοι οι κλάδοι, όπως των δικηγόρων, των μηχανικών κ.α., που ήρθαν αμφισβητώντας την ιστορία του ΦΠΑ, των τιμολογίων κ.λπ., με μεγάλη άνεση μας πρότειναν να αυξήσουμε, πάρα πολύ μάλιστα, διάφορους συντελεστές που αφορούν τα εισοδήματά τους. Άρα, λοιπόν, υπάρχει αντικείμενο για να εισφέρουν περισσότερο στα κρατικά έσοδα. Αυτό απέδειξε η συζήτηση.
Τέλος, το τρίτο είναι ότι, προφανώς πρόκειται για μια στρατηγική υποχώρηση, η επαναφορά των αντικειμενικών κριτηρίων. Αυτό, όμως, είναι το πειστήριο του εγκλήματος που λέγεται κατάρρευση κάθε έννοιας ελεγκτικού μηχανισμού με τη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Και βέβαια γι’ αυτό δεν ακούσαμε τίποτα από το πρωί ούτε στην επιτροπή, ούτε βέβαια στην ολομέλεια. Δεν ξέρω αν θα ακούσουμε κάτι μέχρι αύριο.
Κατά την άποψη μου, η χώρα δεν κινδυνεύει από χρεωκοπία, γιατί από τα ακίνητα μέχρι το άθροισμα επενδύσεων και καταθέσεων έχουμε πολύ υψηλή θέση στο παγκόσμιο στερέωμα, που είναι πολύ βασικοί δείκτες με τους οποίους αξιολογείται πραγματικά μία οικονομία.
Πρέπει, όμως, να είμαστε σοβαροί. Και το φορολογικό δεν είναι βήμα, είναι άλμα σοβαρότητας και γι’ αυτό και το υπερψηφίζω».
