Απέναντι από την απεργία, από την φάτσα του Πολυτεχνείου κάθε Νοέμβρη να παρακολουθείς την κατάθεση στεφάνων και τα καθιερωμένα μετά επεισόδια.
Είσαι πάντα εκεί, που πάντα γίνεται κάτι. Ακόμα και αν αυτό το ΄΄κάτι ΄΄δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Γνωρίζουν πως θα τους τα πεις. Ποιος έχει οικογενειακά μυστικά ; οικονομικά προβλήματα; Ποιος εμπλέκεται στα κάθε λογής έκτροπα ; Ποιος είναι χαρτοπαίχτης; Το φόρτε σου τα δυστυχήματα , οι εμπρησμοί. Θα περιγράψεις ό,τι συμβαίνει, πολλές φορές και ό,τι δεν συμβαίνει. Για να μην σου πω πως θα στείλεις και τους εθελοντές σου να σβήσουν την φωτιά.
Δίπλα σου έγινε το γεγονός , να μην το αποκαλύψεις; Άλλωστε δεν το έκανες εσύ , δεν έχεις ενοχές. Καμιά φορά σου λένε πως υπερβάλλεις, πως μεγενθύνεις δυσανάλογα με την πραγματική τους διάσταση. Ότι διογκώνεις υπερβολικά σε σχεση με το υπόλοιπο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ποιοι είναι άραγε αυτοί που σου τα λένε αυτά; Όταν μετά ανοίγουν το στόμα τους και τα τρώνε με το κουταλάκι από την τηλεόραση , γιατί τότε δεν έχουν τις ίδιες αντιρρήσεις ; Και ας προσέξουν όσοι μιλούν γιατί δεν υπάρχει κανένας νόμος που να λεέι, ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση , να μην μπορεί να συμβεί σ΄αυτούς κάτι που μπορεί να συμβεί σε κάποιον άλλο.
Στην πραγματικότητα βέβαια οι άλλοι είναι μόνο οι αφορμή. Για σένα το κάνεις. Υπολογίζεις απόλυτα στο γεγονός. Ένας μεταπράτης εικόνων είσαι. Μια τίμια συναλλαγή. Εσύ είσαι εκεί, βλέπεις, οι άλλοι μαθαίνουν από σένα, υπολογίζουν σε σένα. Είσαι πάντα καλοντυμένος, φρεσκοξυρισμένος, φοράς την στολή σου. Στην περίπτωση που χρειαστεί είσαι επιμελώς ατιμέλητος. Γράφεις στο γυαλί. Αναπόσπαστο κομμάτι για να συμπληρωθεί η εικόνα.
Στην πραγματικότητα τίποτα απ΄όλα αυτά δεν είναι δικό μας. Ούτε αυτά που εσύ, ο αυτόπτης μάρτυρας, ο εθελοντής, προσφέρεις, ούτε αυτά που εμείς βλέπουμε. Όλα αυτά  άλλοι τα δημιουργούν.Στο ίδιο έργο θεατές. Κατά βάθος είμαστε συνένοχοι και συνεργοί.  Εσύ έχεις μια ακατανίκητη επιθυμία να τα πεις όλα, άσχετα με ποιό είναι το ζήτημα και το ζητούμενο. Και εμείς καιγόμαστε να τα ακούσουμε.
Γνωρίζεις τα πάντα. Από τον λογαριασμό  μου στην τράπεζα, μέχρι τα σκουπίδια μου. Ξέρεις τα διαζύγια και τους γάμους μου. Είσαι μόνος σου η Εκκλησία του Δήμου, η μεταπολίτευση ολόκληρη και ο τρελός του χωριού. Εσύ ο αυτόπτης δίνεις το σύνθημα στους τηλεοπτικούς  σταθμούς και σκάει το πουλάκι στην οθόνη. Κάποια φορά άκουσα πως έβαλες μόνος σου την φωτιά. Η καυτή δροσιά της δημοσιότητας. Να μαγνητίζεις τα μικρόφωνα, να αισθάνεσαι το κέντρο της γης. Ο Μεσσίας της ενημέρωσης. Να σε ρωτούν όλοι με την ίδια αγωνία που ρωτούν οι συγγενείς τον γιατρό μετά το χειρουργείο.
Κατά βάθος βέβαια  είμαστε σου λέω συννένοχοι, συνεργοί και συμπαίχτες. Ε και εσύ που με διαβάζεις τώρα. Ναι εσύ. Γιατί με κοιτάς στραβά ; Θέλεις μήπως ο αυτόπτης να ανοίξει το στόμα του ; Θέλεις ;

Περισσότερα κείμενα της Αννίτας Λουδάρου http://ann-lou.blogspot.gr/