Δεν θα σταθώ στο εάν και κατά πόσο ευσταθεί η θέση της κ Ρεπούση -δεν έχω άλλωστε την επιστημονική επάρκεια να το κάνω. Προσωπικά τιμώ και σέβομαι τον Ποντιακό Ελληνισμό, την πορεία του, τα βάσανά του και την πολύτιμη συμβολή του στην ανέγερση του νεοελληνικού οικοδομήματος. Θεωρώ πως οι λάοι έχουν ανάγκη από εθνικά ανυψωτικές εξιστορήσεις και δεν συντάσσομαι με την λογική της κ. Ρεπούση· δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο.

Δεν θα σταθώ ούτε στο ότι ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης, εξαντλείται στο να τιμά τους ανθρώπους του τόπου της μέσα από την συνετή και επαρκής άσκηση των καθηκόντων της. Καθήκοντα τα οποία οι ίδιοι οι πολιτευτές ζήτησαν και η κοινωνία τους έχει κάνει την τιμή να αναθέσει. Τα αμφιλεγόμενης επάρκειας ψηφίσματα δεν νομίζω πως έχουν κάτι να προσφέρουν προς αυτή την κατέυθυνση.

Θα σταθώ όμως στην έκπληξή που ένιωσα όταν είδα ένα δημοτικό συμβούλιο, ένα δημοκρατικά εκλεγμένο όργανο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, να στοχοποιεί με τον πλέον επίσημο τρόπο μία …άποψη. Όποια κι αν είναι αυτή.

Εμπόριο πατρίδας στα καλύτερά του και ο δρόμος προς τις ολοκληρωτικές πολιτευτικές λογικές και τεχνικές, διαστρωματώνεται (ηθελημένα ή άθελα) ολοένα και περισσότερο.

Δεν ξέρω πόσοι θυμόμαστε το χιλιοειπωμένο εκείνο απόφθεγμα του Βολταίρου στο βιβλίο ιστορίας του λυκείου που έλεγε: “Μπορεί να μην συμφωνώ ούτε με μια λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη, το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις.”, αλλά το βρίσκω επίκαιρο όσο ποτέ. Δυστυχώς.

Καλό μας κουράγιο

Πηγη:http://nicosmg.wordpress.com/2013/06/05/emporio-patridas/