Του Γιώργου Παναγόπουλου
Η μια πλευρά υποστηρίζει ότι η υγεία διαλύεται και ο κόσμος θα πεθαίνει αβοήθητος στους δρόμους, η άλλη διατείνεται ότι αυτά είναι κινδυνολογίες που στοχεύουν στην πρόκληση πανικού, τονίζοντας ότι μόνο για τον ιατροτεχνολογικό εξοπλισμός των νοσοκομείων τα τελευταία χρόνια διατέθηκαν δεκάδες εκ ευρώ. Η μια πλευρά υποστηρίζει ότι φέτος βούλιαξε η χώρα από επισκέπτες έλληνες και ξένους, η άλλη θεωρεί ότι δεν έγινε και τίποτα φοβερό που να μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε για το μέλλον. Τα σχολεία οι μεν λένε ότι συγχωνεύονται, οι δε ότι κλείνουν, οι υπάλληλοι για τους μεν μετατάσσονται για τους δε απολύονται, η δημόσια περιουσία για τους μεν αξιοποιείται για τους δε ξεπουλιέται. Όποιο θέμα και να προκύψει κυριαρχούν οι έντονες αντιθέσεις του άσπρου – μαύρου. Δυο διαφορετικοί κόσμοι που ζουν σε παράλληλες πραγματικότητες.
Οι ακραίες αντιθέσεις που σταδιακά χτίζονται τα τελευταία χρόνια δύσκολα θα ξεπεραστούν και αποτελούν το πολιτικό πρόβλημα του παρόντος και του μέλλοντος. Όσο βαθαίνουν οι αντιθέσεις και όσο η αντιμετώπιση πολιτικών πρωτοβουλιών γίνεται μέσα από όρους άσπρο – μαύρο, τόσο πιο ανέφικτο θα γίνεται το ξεπέρασμα της κρίσης. Η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών που γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας τα τελευταία χρόνια, αν δεν εγκαταλειφθεί θα αποδειχτεί πολύ σύντομα διπλά καταστροφική. Οι δυνάμεις που πιστεύουν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και την αστική δημοκρατία πρέπει να σταματήσουν να ρίχνουν νερό στο μύλο των δυνάμεων που επιθυμούν τη μετατροπή της Ελλάδας σε διεθνές θέαμα αλληλοσπαραγμού. Οι θαυμαστές της πλατείας Ταχρίρ, που μέχρι πρόσφατα μας καλούσαν να ακολουθήσουμε το ίδιο παράδειγμα, μπορεί τώρα να έχουν λουφάξει, δεν έχουν εγκαταλείψει όμως τις θεωρίες απομονωτισμού και δεν πρόκειται αυτό να συμβεί αν δεν υπάρξει απέναντί τους ένα κίνημα κοινής λογικής.
Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι εξαιρετικά κρίσιμες για πολλά ζητήματα σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα θα κριθούν από μια σειρά παράγοντες εντός και εκτός της χώρας, ενώ ο κίνδυνος «ατυχήματος» δεν πρέπει να αποκλείεται. Το σημαντικό όμως είναι να βγούμε από αυτή τη δύνη, τώρα και στο μέλλον, με συγκροτημένα μέτωπα απέναντι στο πού θέλουμε να βαδίσουμε ως χώρα τα επόμενα χρόνια. Θέλουμε να είμαστε μια πραγματικά ευρωπαϊκή χώρα μετέχοντας αυτοδύναμα στο παιχνίδι με υποχρεώσεις και δικαιώματα ή θέλουμε να επιστρέψουμε στο Βαλκανικό μας ρόλο; Θέλουμε να καθόμαστε στο ευρωπαϊκό τραπέζι ή να τσακωνόμαστε με Αλβανούς, Σκοπιανούς, Βούλγαρους και βέβαια τους προαιώνιους εχθρούς Τούρκους; Οι απαντήσεις στα σωστά ερωτήματα είναι προφανείς αλλά κάποιοι χρησιμοποιούν το δύσκολο παρόν αποκρύπτοντας πιο θα είναι το μέλλον των εμφανιζόμενων σήμερα ως «εύκολων» επιλογών.
Τα κυβερνητικά κόμματα είναι καιρός να σοβαρευτούν και να σταματήσουν τους επικοινωνιακούς χειρισμούς και τις παλαιοκομματικές διευθετήσεις και να προχωρήσουν στις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Η αντιπολίτευση και ειδικότερα η αξιωματική θα πρέπει να δώσει συγκεκριμένο περιεχόμενο στην απόφαση της να κινηθεί εντός ευρώ και θεσμικού πλαισίου της Ε.Ε. Η χώρα έχει ανάγκη από εναλλακτικό σχήμα εξουσίας με ξεκάθαρες όμως θέσεις και προτάσεις. Το ζήτημα για όσους δεν έχουν ακόμα καταλάβει τι συμβαίνει δεν είναι να αλλάξει η εξουσία σε ένα μήνα, και σε δύο τα ΑΤΜ να δίνουν τις ευχές τους. όπως συνέβη στην Κύπρο. Γιατί τότε θα αναλάβουν να δώσουν λύση …τα «λεβεντόπαιδα»! Με την Αίγυπτο είμαστε μια γειτονιά και όπως αυτούς δεν τους έσωσε η μεγάλη τους ιστορία και οι φωτισμένοι προγονοί τους έτσι και εμάς δεν πρόκειται να μας σώσει κάνεις. Αν δεν δούμε με όρους λογικής αυτά που συμβαίνουν στη γειτονιά μας και στον κόσμο ολόκληρο δεν πρόκειται να σωθούμε. Και είναι πραγματικά αδιάφορο το ποιος θα ευθύνεται περισσότερο ή λιγότερο για αυτό .
panagopg@gmail.com
