Σήμερα τον αποχαιρετήσαμε.
Ολόκληρη η ζωή μας είναι γεμάτοι αποχαιρετισμούς. Από την μέρα που γεννιόμαστε, μέχρι την μέρα που φεύγουμε. Μεγαλύτεροι, μικρότεροι, ήσυχοι ή άγριοι αποχαιρετισμοί στοιχειώνουν την ζωή μας. Λες και κάποιος μας σημαδεύει από μακριά. Στον καιρό μας πληθύναν οι αποχαιρετισμοί. Άλλοι φεύγουν για έξω, άλλοι μένουν μέσα και ζουν σαν να φύγανε, άλλοι φεύγουν ξαφνικά χωρίς να προλάβουν ούτε ένα γεια να πουν.
Καμιά σαρανταριά άνθρωποι έβλεπαν ανήμποροι τον Παύλο να χάνει μπροστά στα μάτια τους την ζωή του. Έτρεχε το αίμα του στα πλακάκια του δρόμου και οι άνθρωποι παγωμένοι κοιτούσαν. Ακριβώς όπως κοιτάμε και τους ίδιους μας τους εαυτούς να χάνονται μέσα στην δύνη που ζούμε. Μέσα σε όλη αυτή την κατάρα που κόλλησε πάνω μας. Χωρίς να ξέρουμε ούτε που πάμε, ούτε τι περιμένουμε, ούτε ακριβώς ποιοι είμαστε, ούτε πότε θα τελειώσει όλη αυτή η ασφυξία.
Στην πραγματικότητα όταν η ζωή φέρνει μέρες χωρίς οξυγόνο δεν ξέρεις πότε θα τελειώσουν, αλλά συνεχίζεις να προχωράς. Προχωρούν και άλλοι την ίδια στιγμή. Έρχεται μια στιγμή που βρίσκεις κοινό παρονομαστή με τον διπλανό σου. Αυτό τον άλλο που ακόμα αντέχει να ξεκολλήσει από την θέση του ανήμπορου, ηττημένου και να πάρει την ζωή στα χέρια του.
Ξέρεις τι λέω; Πως είναι κάμποσοι αυτοί οι άνθρωποι. Μπορεί να είναι ασύνδετοι, σκόρπιοι, σαστισμένοι, να μην επικοινωνούν μεταξύ τους, να μην έχουν κοινή πορεία, ούτε κοινή εικόνα εαυτού. Μπορεί να πορεύονται μόνοι στα τυφλά και παγωμένοι να βλέπουν το αίμα τους να χύνεται στα πλακάκια του δρόμου. Εξακολουθούν όμως από κάπου να κρατιούνται και να αντέχουν να ξεπερνούν το τυφλό μίσος και την οργή του ηττημένου. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ο ορυκτός μας πλούτος.
Τους βλέπεις, τους ακούς, δίπλα σου είναι. Όταν στην μέση της κατεδάφισης όλων των σταθερών εκείνοι αναζητούν νέους όρους στην τέχνη και στην επιστημονικότητα. Στην ενδυνάμωση της κοινωνικής αλληλεγγύης που τόσο θαυμαστά ρίζωσε στους δύσκολους καιρούς.
Στο σουβλατζίδικο της γειτονάς μου, στέκεται και δουλεύει ώρες μια μεσόκοπη γυναίκα. Τυλίγει σουβλάκια στο χαρτί και τα δίνει. Παίρνει το αντίτιμο, δίνει τα ρέστα και πάλι από την αρχή. Το στήσιμο της μου κόβει κάθε φορά την απορία αν είναι νηστική όλη την ώρα που δουλεύει, αν ξεκλέβει καμιά μπουκιά, ή αν την κερνάει κανένας. Σ΄αυτή την δουλειά του ποδαριού, την όρθια.
Χρόνια δουλεύει στην ίδια δουλειά και εσύ χρόνια περνάς από μπροστά της. Μπορεί να πλούτισες, να χόρτασες, να ψήλωσες. Αυτή παρέμεινε εκεί. Πάντα όρθια. Κάποια μέρα θα σταματήσει να δουλεύει και θα έχει σακατέψει την μέση και τα πόδια της. Περιουσία όμως δεν θα έχει γίνει κανενός. Ούτε θα την έχεις κεράσει. Εκτός και αν στάθηκες στο ύψος της, ακριβώς.
Εκεί, στα μάτια αυτής της γυναίκας, θα σε γυρεύω πάντα Παύλο. Και ας μην σε ήξερα.
