– όσες και οι κομματικές σκοπιμότητες - αλλά ουσιαστικά είναι το αποτέλεσμα ενός κύκλου πολιτικής βίας που έχει νομιμοποιηθεί στο όνομα της οικονομικής κρίσης. Η πολιτική βία έχει κλιμάκωση. Έτσι συμβαίνει πάντα. Η ιστορία άλλωστε είναι γεμάτη με παραδείγματα όπου ο φανατισμός και η τύφλωση φέρνει πάντα στο τέλος αίμα. Δεν είναι όλα αυτά κάτι καινούργιο, απλώς είναι εντυπωσιακή η επιλεκτική θεώρηση των γεγονότων και η προσπάθεια δηκαιολόγησής τους με βάση τα μικροκομματικά προτάγματα.
Το πόσο υποκριτική και επιλεκτική είναι η ανάγνωση των περιστατικών πολιτικής βίας φαίνεται αν δούμε το παράδειγμα του Προέδρου των ΑΝ.ΕΛ Πάνου Καμένου. Μετά τα όσα συνέβησαν στον Μελιγαλά και τον προπηλακισμό του Δημάρχου από Βουλευτές της Χρυσής Αυγής έρχεται στη δημοσιότητα βίντεο με πρόεδρο κόμματος να καλεί πολίτες να λιντσάρουν έναν άλλο εκλεγμένο δήμαρχο. Τα περιστατικά δεν είναι ίδια, γιατί οι μεν προχωρούν στην άσκηση βίας ενώ ο άλλος απλώς συνιστά την άσκησή της. Και τα δύο όμως κάνουν την ίδια ζημιά στη δημοκρατία. Οι μεν βουτούν το μικρόφωνο γιατί δεν τους αρέσει αυτά που λέει ένας δήμαρχος, ο δε καλεί τους κατοίκους του διπλανού χωρίου να επιτεθούν στον εκλεγμένο δήμαρχο του άλλου γιατί δεν του αρέσει η προώθηση μιας επένδυσης. Το κερασάκι της τούρτας – κάτι σαν θεία δίκη - ήταν βέβαια αυτό που συνέβη την Τετάρτη το βράδυ, όπου ο πρόεδρος Καμένος ένιωσε στο πετσί του κυριολεκτικά αυτό που ζητούσε να κάνουν στον δήμαρχο Χρ. Πάχτα.
Ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ μπορεί να γλίτωσε τελικά το λιντσάρισμα – άραγε αυτοί που τον κυνηγούσαν με τα καδρόνια γιατί θεωρούνται περισσότερο δημοκράτες από τους φασίστες; – αλλά αν δεν είχε καλές επιδόσεις στο σπρίντ ή αν έπαιρνε αυτόν ή κάποιον από τη φρουρά του γεμάτα μια καδρονιά, τι θα είχαμε σήμερα; Μήπως δολοφονία αρχηγού πολιτικού κόμματος; Τι θα σηματοδοτούσε εδώ και στο εξωτερικό ένα τέτοιο γεγονός ακραίας πολιτικής αποσταθεροποίησης; Μήπως είναι καιρός να αντιληφθούν όλοι ότι ο εύκολος δρόμος των υπερβολικών λόγων αποτελεί το νερό που πέφτει στο μύλο των ακραίων. Οι μεν τα λένε και τα νομιμοποιούν πολιτικά, οι δε τα εφαρμόζουν. Δεν θεωρούμε ότι υπάρχουν δύο άκρα. Ένα είναι το άκρο. Αυτό που θεωρεί ότι η πολιτική βία είναι «καλή» και «κακή». Που πιστεύει ότι αφού εμείς δεν συμφωνούμε με αυτό που γίνεται, οι άλλοι είναι προδότες, προσκυνημένοι, ξεπουλημένοι και γενικώς ένοχοι που θέλουν κρεμάλες. Που πιστεύει ότι ο κόσμος πάει μπροστά με ξύλα, καδρόνια, στιλέτα, μολότοφ και όπλα.
Η δημοκρατία που έχουμε προφανώς και δεν είναι το τελειότερο σύστημα διακυβέρνησης, είναι όμως μακράν το καλύτερο απ όσα έχουν δοκιμαστεί. Τη δημοκρατία στη χώρα μας μπορούμε και πρέπει να τη βελτιώσουμε σε πάρα πολλά σημεία αλλά πρέπει πρωτίστως να την προστατεύσουμε. Έχουμε χρέος να μην επιτρέψουμε να την κουρελιάζει οποιοσδήποτε θεωρεί ότι έχει δίκιο. Να την περιορίζει όποιος έχει μπράτσα που κουβαλούν καντρόνια, στιλέτα και πέτρες. Οι θεσμοί της δημοκρατίας και κυρίως η δικαιοσύνη είναι καιρός να επιδείξουν μηδενική ανοχή σε κάθε κατεύθυνση. Το μήνυμα που πρέπει να σταλεί να είναι ηχηρό και σαφές: η δημοκρατία είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει.
Το νεοναζιστικό μόρφωμα που εμφανίζεται ως πολιτικό κόμμα, αλλά και κάθε άλλος που θέλει να παραστήσει τον αυτεπάγγελτο «τιμωρό» του συστήματος και του αντίπαλου πολιτικού προσωπικού θα πρέπει να απομονωθούν. Είναι πλέον καιρός να υπάρξουν καθαροί κανόνες στο παιχνίδι. Όσοι πιστεύουν στο σύνταγμα της χώρας και τη δημοκρατία από τη μια μεριά, και οι άλλοι από την άλλη. Το «ή εμείς ή αυτοί» εδώ έχει ουσία και πραγματικό περιεχόμενο. Η οικονομική κρίση και τα προβλήματα των πολιτών μπορούν να λυθούν μόνο μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατίας. Αν χαθεί και αυτό, τα επόμενα χρόνια δεν θα μιλάμε για αριθμούς ανέργων, ελλειμμάτων, χρεών και πλεονασμάτων αλλά για νεκρούς και φυλακισμένους. Κάποιοι προφανώς και αναζητούν το πολιτικό τους μέλλον σε μια χώρα που θα συγκρίνεται με αντίστοιχες της Βορείου Αφρικής - άλλωστε πλατείες Ταχρίρ ονειρεύονταν - όλοι οι υπόλοιποι όμως πρέπει να σταθούμε εμπόδιο σε αυτήν την προοπτική χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα που διαθέτει η δημοκρατία μας. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από «τιμωρούς» αλλά από νέους δημιουργούς.
Όταν μια οργάνωση έχει στρατιωτική δομή δεν είναι πολιτική. Όταν με τηλέφωνα υπάρχει κάλεσμα για επίθεση κατά αντιπάλου, πρέπει να μιλάμε για εγκληματική συμμορία. Τα ρόπαλα και τα μαχαίρια θα γίνουν όπλα και βόμβες αν δεν υπάρξει φραγμός. Δεν γνωρίζουμε τι άλλο χρειάζεται για να χαρακτηριστεί το συγκεκριμένο μόρφωμα τρομοκρατική οργάνωση αλλά είμαστε πλέον απολύτως πεπεισμένοι ότι αν δεν υπάρξει τώρα σκληρή απάντηση, αύριο θα είναι πολύ αργά για όλους μας.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
