Αυτή  μυρωδιά με κυκλώνει,  με καταδιώκει. Που και που γαβγίζει κανένα σκυλί και γώ προχωρώ σε περιοχές λιγότερο πειραγμένες. Την μυρωδιά όμως δεν την ξεχνώ. Κολλάει πάνω μου για να μου θυμίζει που ζω, σε ποια τροχιά κυλάνε η χώρα, η πόλη, οι άνθρωποι, εγώ.
Κανένα σημάδι δεν μου αφήνεις αύριο εκεί έξω. Είναι στιγμές που νομίζεις πως όλα θα συνεχίζονται έτσι συνεχώς. Η εμποτισμένη μυρωδιά δεν σβήνει, εσύ όμως μπορεί να σβήσεις σε μια στιγμή. Σε  μια στιγμή που είσαι όρθιος, που περπατάς σε κάποο βρώμικο πεζοδρόμιο ή σε μια στιγμή που κλείνεις τον υπολογιστή σου και ένα μήνυμα σε ειδοποιεί πως δεν θα σε χρειαστούν άλλο. Να περάσεις λέει από το λογιστήριο για τα 15 χρόνια που δούλεψες καθαρά και τίμια.
Μάθαμε να στεκόμαστε. Αυτό κάνουμε, μπροστά σε γραφεία, σε ταμεία, σε ουρές, σε σκονισμένες βιτρίνες.  Και όταν δεν στεκόμαστε, βουλιάζουμε. Λίγο προχωράμε, σημειωτόν. Βαρύναν τα πόδια, δεν μπορούν να μας σηκώσουν. Όσο έχει  ο άνθρωπος όνειρα να σηκώσει είναι ανάλαφρος. Οι προσδοκίες σε τρέχουν παρακάτω.
Κάπου κάπου η μυρωδιά βαραίνει. Υπάρχουν δρόμοι που μεσουρανούν η αρρώστια και ο θάνατος. Άνθρωποι κυνηγάνε άλλους ανθρώπους. Δεν συναντάς πια εύκολα πρεζάκια. Τεχνητή εκκένωση, όχι κανένα σημάδι σου, αύριο. Δεν ξέρω που τα μαζέψανε τα πρεζάκαι, αλλά η αρρώστια τώρα είναι πιο βαριά. Μυρίζει κόλαση. Η μυρωδιά των ούρων μεταλλάσεται, παίρνει άλλο νόημα, άλλο απ'αυτό της παρακμής. Εδώ τα ούρα σχεδόν δεν ενοχλούν. Το φαντάζεσαι;  Πως θα συνήθιζες μια  μέρα την μυρωδιά γιατί θα έβλεπες τα χειρότερα; Κάποιοι περνούν με καρότσι μπροστά από τους κάδους. Έχουν γάτζο, γάντια και μαγνήτη. Η μυρωδιά των ούρων μπλέκεται με τα σκουπίδια.
Είναι και στιγμές που η μυρωδιά εξαφανίζεται για λίγο. Είναι σαν να γυρνάς στον πάνω κόσμο τότε. Παρηγοριέμαι με την μυρωδιά μιας νερατζιάς στο δρόμο. Υπάρχουν λέει πολλά σχέδια. Εκθέσεις σε άδειους χώρους, εικαστικά ιβεντ, αναρχόμενες ομάδες.
Η μυρωδιά ξαναέρχεται και με γειώνει. Με βάζει ξανά στο παρόν. Αυτό το δύσοσμο παρόν της εγκακτάλειψης και  της παρακμής. Περισσότερο σου μιλώ αύριο για να σου πως πως είναι νύχτα εδώ. Μόνο το χώμα που πατάμε δεν είναι δανεικό και αυτό προς το παρόν. Όχι μονάχα το χώμα,  και τα μέσα μας επίσης δεν είναι δανεικά. Τα πρωτοβρόχια κάτι θα ξεπλύνουν. Μήπως και σταματήσουν  να μας ποτίζουν το μίσος και η λύσσα για 'ο,τι δεν μας μοιάζει  και κρατηθούμε άνθρωποι. Μήπως και καταφέρουμε και δεν στραγγίξουμε τελείως.
Θα σε θυμάμαι εποχή από την μυρωδιά της πόλης μου. Αυτή που περισότερο από το να ενοχλεί, να κρύβει, να μυρίζει, κάνει κάτι άλλο. Σημαίνει.