Ο καθένας θέλει «τους δικούς του» για να κυβερνήσει, με αποτέλεσμα να έχουμε την ταύτιση τού κόμματος με το κράτος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σε όλα τα επίπεδα. Το κράτος γίνεται λάφυρο των κομματικών στρατών. Ξεκινά, έτσι, μια ιστορία διαπλοκής και διαφθοράς που στη βάση της έχει τη μικροεξυπηρέτηση του κομματικού φίλου στη δημόσια υπηρεσία και στην κορυφή της τη μίζα για το κομματικό ταμείο ή το υπουργικό χρηματοκιβώτιο.
Όποιος θέλει να αντιμετωπίσει τη διαφθορά και τη διαπλοκή οφείλει να ξεκινήσει από τη στελέχωση του κράτους. Η στελέχωση κρίσιμων υπηρεσιών του δημοσίου με όρους αξιοκρατίας είναι το πρώτο μεγάλο βήμα. Η στελέχωση με ανθρώπους που δεν φέρουν κομματικές περγαμηνές αλλά ανεξάρτητους τίτλους αξίας, εμπειρίας και αποτελεσματικότητας είναι το ισχυρό μήνυμα στην κοινωνία ότι κάτι καινούργιο ξεκινά. Όταν αυτό δεν συμβαίνει και απλώς αλλάζουν τα προηγούμενα κομματικά στελέχη με φίλους των κομμάτων και των υπουργών της νέας συγκυβέρνησης, τότε το μήνυμα που στέλνεται είναι ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Αργά ή γρήγορα, ανάλογα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε προσώπου, θα έχουμε ακριβώς τις ίδιες πρακτικές.
Η νέα συγκυβέρνηση παρά τις διακηρύξεις της ακολουθεί την πεπατημένη. Στελεχώνει το δημόσιο με την παραδοσιακή μέθοδο. Κομματικά στελέχη, αποτυχόντες και πρώην Βουλευτές αναλαμβάνουν τη μία μετά την άλλη τις θέσεις στο δημόσιο. Πιστεύει κανένας ότι έτσι θα έρθει το καινούργιο; Έχει μήπως την ψευδαίσθηση ότι ένας πολιτευτής δεν θα έχει ως βασική του προτεραιότητα το χτίσιμο δικτύου για να εξασφαλίσει την εκλογή του στις επόμενες εκλογές; Μήπως θεωρεί, τέλος, κάποιος ότι ο κομματικός ντενεκές που είναι υπάλληλος σε μια υπηρεσία δεν θα κάνει το νταραβερτζή με τις πλάτες του φίλου προέδρου ή διοικητή; Τα έχουμε ζήσει όλα αυτά τόσα χρόνια και ξέρουμε πλέον όλοι τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πάντα υπήρχαν και εξαιρέσεις, με κομματικούς που και από διοίκηση ήξεραν και δίκαιοι ήταν. Αλλά αυτοί ήταν λίγοι οι όποιοι απλώς επιβεβαίωναν τον γενικό κανόνα. Όποιος, τέλος, πιστεύει ότι η νέα συγκυβέρνηση έχει μόνο ικανά και έντιμα στελέχη προφανώς δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Επιπρόσθετα, το ίδιο υποστήριζαν και οι προηγούμενοι για τους προ-προηγούμενους.
Η ιστορία αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Το ποιος θα είναι διοικητής σε ένα νοσοκομείο ή προϊστάμενος στην διεύθυνση εκπαίδευσης δεν μπορεί να είναι δουλειά του κόμματος που είναι στην εξουσία. Το ποιος θα προαχθεί στο στρατό ή στην αστυνομία δεν μπορεί να καθορίζεται από την παρέα του κάθε υπουργού. Χρειάζεται ένα σύστημα που μέσα από αντικειμενικές διαδικασίες θα επιβραβεύει τους ικανούς και τους χρήσιμους. Η νέα συγκυβέρνηση, επειδή αποτελείται και από ανθρώπους που ποτέ δεν γεύτηκαν εξουσία, μπορεί να έχει κάποιο άλλοθι. Να θέλει να δώσει την ευκαιρία και σε ανθρώπους που ποτέ δεν δοκιμάστηκαν, να δείξουν τις δυνατότητές τους στην εξουσία. Οφείλει όμως να γνωρίζει ότι αυτό θα το μετανιώσει σύντομα πικρά. Αν πραγματικά θέλει να πράξει μια επαναστατική και ταυτόχρονα ιστορική τομή στα πράγματα, δεν έχει παρά να προχωρήσει σε μια μεγάλη μεταρρύθμιση που θα αφορά τη στελέχωση του δημοσίου. Να προχωρήσει, δηλαδή, σε μια νομοθετική πρωτοβουλία που θα δεσμεύσει όλες τις πολιτικές δυνάμεις, θεσπίζοντας ένα αξιοκρατικό και δίκαιο σύστημα επιλογής προσώπων που θα διοικούν το δημόσιο. Ο πολιτικός χρόνος τρέχει με απίστευτη ταχύτητα. Αν δεν αναληφθούν πρωτοβουλίες που ούτε δημοσιονομικό κόστος έχουν, ενώ στέλνουν παράλληλα ισχυρό μήνυμα στην κοινωνία για τομές και αλλαγές που θα φέρουν το καινούργιο, οι νέοι διοικητές δεν θα προλάβουν να καθίσουν στις καρέκλες τους... Θα τους περιμένουν οι αντικαταστάτες τους.