ψέματα και οι μισές αλήθειες. Αν αυτά δεν συμβούν, θα συνεχίσουν να βολοδέρνουμε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με το δυστύχημα της ολικής καταστροφής να παραμονεύει σε κάθε μας βήμα. 
Αν δεν αλλάξουμε μυαλά, το να μετατραπούμε σε αποτυχημένο κράτος των Βαλκανίων και να πάμε μετανάστες στην Αλβανία και τη Βουλγαρία δεν θα αποτελεί πια μόνο ένα σενάριο τρόμου, αλλά πραγματικότητα. Και για να αλλάξουμε μυαλά, θα πρέπει ως πολίτες καταρχάς να συνειδητοποιήσουμε τα βασικά. Και πρώτα απ' όλα το εξής: Ανάπτυξη, ευημερία, ασφάλεια και προοπτική, δεν μπορούν να υπάρξουν σε σχήμα άλλο, εκτός της αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου. 
Ολα τα υπόλοιπα συστήματα, όπου και όπως κι αν εφαρμόστηκαν, έφεραν τελικά δυστυχία και φτώχια. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρόσφεραν στους πολίτες ούτε τα μισά από αυτά που προσφέρουν οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες του επάρατου καπιταλισμού. Ωραίες λοιπόν -και πιθανότατα αναγκαίες- οι θεωρητικές αναζητήσεις και η ανάδειξη των αδυναμιών του συστήματος, αλλά όσο μένουν στο επίπεδο της ερευνητικής φιλοσοφίας. Καλύτερο σύστημα, από αυτό στο οποίο ήδη κινείται η χώρα, θεωρητικά αμφιβάλλουμε ότι υπάρχει (τουλάχιστον στην παρούσα φάση), και πρακτικά, είμαστε σίγουροι ότι δεν υφίσταται στον παγκόσμιο χάρτη. 
Το σύστημα λοιπόν αυτό, της αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου, προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτικών και κομμάτων. Τα αναθέματα κατά των πολιτικών, λοιπόν, καλό θα ήταν να σταματήσουν: Δεν είναι απλώς ανοησίες που γράφουν και διακινούν αστοιχείωτοι, αλλά είναι επικίνδυνοι ακροβατισμοί που μπορούν να μετατρέψουν τη χώρα και τους πολίτες της σε βαλκανικούς ζητιάνους. Χωρίς πολιτικούς, υπάρχει μόνο η ανελευθερία, το χάος και τελικά η καταστροφή. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα στην υπάρχουσα πολιτική και τους υπάρχοντες πολιτικούς - αλλά αυτό είναι ζήτημα κανόνων και τήρησής τους. Χρειάζεται προφανώς αναπροσδιορισμός, σε μια σειρά από πράγματα τα οποία συγκροτούν την πολιτική δράση και δίνουν τελικά περιεχόμενο στην πολιτική και τη διακυβέρνηση.
Η ελληνική πολιτική χρειάζεται καταρχήν αξιοπιστία. Τα ψέματα και η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων στους πολίτες αποτελούν στην παρούσα φάση το μεγαλύτερο πρόβλημα. Στα χρόνια της κρίσης, η ανευθυνότητα του πολιτικού προσωπικού μέσα από την καλλιέργεια εικονικών εχθρών, παραπλανητικών διλημμάτων και ανύπαρκτων λύσεων, έχουν οδηγήσει στην απόλυτη απονομιμοποίηση των ίδιων των πολιτικών. Και αυτό που θα μπορούσε να γίνει με νηφαλιότητα και σοβαρότητα από την αρχή της κρίσης, μέσα σε ένα πνεύμα πολιτικής ορθότητας και εθνικού καθήκοντος, μετατράπηκε σε σημαία ευκαιρίας που βυθίζει καθημερινά τη χώρα στην άβυσσο της διαρκούς εκκρεμότητας. Κυριάρχησε ο πολιτικός καιροσκοπισμός, που εγκλωβισμένος πλέον στο αδιέξοδό του φλερτάρει με την καταστροφή των πάντων. Το παραμύθι ήταν μεγάλο, κράτησε πάρα πολύ - και ο τερματισμός του είναι πλέον όρος εθνικής επιβίωσης.
Οι πολιτικοί και η πολιτική προφανώς και δεν είναι άσπιλες παρθένες, ανέγγιχτες από οικονομικά σκάνδαλα και εξυπηρετήσεις κάθε μορφής. Εχουμε όμως επανειλημμένα τονίσει ότι η διαφθορά είναι πρόβλημα κανόνων και όχι... πολιτικού DNA. Το να κουνά ο ένας στον άλλο το δάχτυλο, για το ποιος διόρισε περισσότερους συμβούλους ή αν έχει ο πρώτος ξάδελφος του μπατζανάκη του οφσόρ ή αν ο πατέρας του ανυπότακτου υπουργού είχε ως τελευταία επιθυμία του να δημιουργήσει μια οφσόρ τακτοποίησης, μπορεί να προσφέρει θέαμα -όταν μάλιστα ενδύεται και την κατάλληλη στολή και εκφωνείται με τον απαιτούμενο θεατρινισμό- αλλά δεν έχει καμία πρακτική αξία. Το ζήτημα είναι να υπάρχουν θεσμοθετημένες και λειτουργούσες διαδικασίες, που να προωθούν τη διαφάνεια. Και το σημαντικότερο, να επιβάλλουν την αυστηρή τιμωρία σε ζητήματα που ελέγχονται και ξεκαθαρίζουν άμεσα, αντί να διαιωνίζονται με βάση ό,τι βολεύει την ευκαιριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. 
Η λάσπη στον ανεμιστήρα, με επιλεκτικές διαρροές, δήθεν αποκαλύψεις και παρακολουθήσεις, είναι δημοκρατικές εκτροπές, οι οποίες σε βάθος χρόνου θα στοιχίσουν ακριβά σε όλους. Οι κουκουλοφόροι του Διαδικτύου ή της νύχτας, με τις ανώνυμες επιστολές και τις καταδίκες με συνοπτικές διαδικασίες, σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα που σέβεται τον εαυτό του όχι απλώς θα πρέπει να απομονώνονται, αλλά και να τιμωρούνται - και μάλιστα παραδειγματικά. 
Η διολίσθηση όλων μας στο δρόμο της συκοφαντίας, του ψέματος και της διαβολής, αν δεν σταματήσει, θα μας οδηγήσει σε τραγωδία. 
Οσο νωρίτερα καταλάβουμε πού οδηγεί η αβίαστη και με ελαφρότητα υιοθέτηση της κάθε «αποκάλυψης», η οποία προδήλως κινείται στα όρια της αθλιότητας, τόσο το καλύτερο για όλους μας. 
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.