καταυλισμό που έχει δημιουργηθεί στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης. Η μεταφορά τους αποφασίστηκε από την ανάγκη να πραγματοποιηθούν εργασίες αναβάθμισης του εξοπλισμού του σταδίου αφού το κλειστό γυμναστήριο θα φιλοξενήσει το παγκόσμιο τουρνουά βόλεϊ που θα γίνει στα μέσα Ιουνίου, ενώ θα είναι και το επίσημο προπονητικό κέντρο της ελληνικής εθνικής ομάδας.
Οι πρόσφυγες έμειναν ογδόντα ημέρες στη Κοζάνη με τους εθελοντές να στηρίζουν από την πρώτη στιγμή την λειτουργία του καταυλισμού. Η στιγμή του αποχωρισμού ήταν δύσκολη για πολλούς. Συγκίνηση, δάκρυα, κλάματα από μικρά παιδιά, αγκαλιές με πολλές ευχαριστίες για την ανθρωπιά των ανθρώπων της πόλης και ευχές για καλύτερη τύχη και ομορφότερη ζωή. Όλοι οι εθελοντές, από το συσσίτιο, τις αποθήκες, την υποστήριξη, το ιατρείο, το φαρμακείο, τις υποστηρικτικές ομάδες, αλλά και άνθρωποι της πόλης, των διπλανών χωριών που τους φιλοξένησαν για λίγο στα σπίτια τους, ήταν παρόντες για να τους αποχαιρετήσουν. Όλοι κρατούσαν και κάποιον στην αγκαλιά τους.
Εκεί βρέθηκε και δήμαρχος της πόλης Λευτέρης Ιωαννίδης με όλους τους αντιδημάρχους του δήμου και ευχήθηκε στους πρόσφυγες καλή συνέχεια στη ζωή τους.
Ήταν τέτοια η ένταση των συναισθημάτων και η συγκίνηση σε όλους λίγο πριν ανέβουν στα λεωφορεία, που εάν κάποιος δεν ήξερε τις λεπτομέρειες, θα νόμιζε ότι αποχωρίζονται πριν το μεγάλο ταξίδι οι συγγενείς και αγαπημένα πρόσωπα. Πολλοί έκαναν φίλους, αναπτύχθηκαν οικογενειακές φιλίες, οι πιο νέοι έζησαν περισσότερο μαζί την καθημερινότητα της πόλης έδωσαν χέρια φιλίας και συμπαράστασης, άλλοι κάθησαν σε τραπέζια με γλέντια και χαρές, και γιόρτασαν έρωτες και αρραβώνες. Άλλοι διηγήθηκαν τις ιστορίες τους και τις προσωπικές οικογενειακές τραγωδίες από τον πόλεμο με μαρτυρίες που μύριζαν θάνατο στο πλαίσιο του φεστιβάλ αφήγησης που διοργάνωσε το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης.
Για πολλούς το κλειστό γυμναστήριο με τους πρόσφυγες ήταν μια νέα γειτονιά που δημιουργήθηκε στην πόλη, με γείτονες και πρόσωπα που αγάπησαν, αγκαλιάστηκαν και αγαπήθηκαν από την πόλη.
πηγη: ΑΠΕ-ΜΠΕ
