διαπόμπευσης του Πρύτανη του ΟΠΑ από μασκοφόρους που εισέβαλαν στο γραφείο του. Η είδηση κρεμάστηκε για ένα απόγευμα στα πρωτοσέλιδα των διαδικτυακών εφημερίδων και τέλος.
Όσοι παροικούν και διαβιούν εντός των ιδρυμάτων, γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μέτρο που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός και χειροκροτήθηκε θερμώς από την δεξιά και ακροδεξιά μεγαλοπτέρυγα της κυβερνητικής παράταξης, δεν έχει της υποστήριξης ακόμη και μερίδας πρυτάνεων για τον απλούστατο λόγο οτι δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα παραβατικότητας και δεν θα ήθελαν να προσθέσουν ένα ακόμη διοικητικό μπελά στο κεφάλι τους που μπορεί ξαφνικά να τους «ταράξει» τα ήδη ήρεμα νερά του πανεπιστημίου τους.
Οι γνωρίζοντες επίσης λένε ότι η εξαγγελία θα βοηθήσει ορισμένα κεντρικά πανεπιστήμια που ήδη σήμερα πληρώνουν από δικούς τους προϋπολογισμούς -όχι πάνω από 2- για σεκιούριτι, ποσά που ξεπερνούν τα 3 εκ € και ευελπιστούν ότι το «ειδικό σώμα αστυνόμευσης» θα χρηματοδοτείται μεν από τον προϋπολογισμό του ιδρύματος, αλλά ο κωδικός θα επιδοτείται επισήμως από την κεντρική κυβέρνηση.
Άλλοι θεωρούν ότι η τύχη του συγκεκριμένης εξαγγελίας όταν γίνει νόμος, θα’χει την τύχη της κατάργησης του ακαδημαϊκού ασύλου. Γιατί το πρόβλημα της ανομίας και εντός των ιδρυμάτων δε αφορά όλη την ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά ορισμένα κτίρια πανεπιστημιακών σχολών και μάλιστα στο κέντρο των Αθηνών και κατά δεύτερο λόγο στην Θεσσαλονίκη. Την παραπάνω απόστροφο μια δυναμική μειοψηφία ανθρώπων της δημόσιας ζωής ανάφερε κι όταν η σημερινή κυβέρνησης με πανηγυρικούς τόνους κατάργησε το ακαδημαϊκό άσυλο.
Ας θυμηθούμε ότι η σημερινή κυβέρνηση με την ανάληψη των καθηκόντων της προχώρησε στην κατάργηση της διάταξη του ασύλου, διαλαλώντας σε όλους τους τόνους ότι «λύνουμε τα χέρια της αστυνομίας ώστε να εισέρχεται από την στιγμή που διαπράττονται ποινικά αδικήματα στους χώρους των πανεπιστήμιων χωρίς διακρίσεις και καθυστερήσεις που προέβλεπε το προηγούμενο νομοθέτημα». Βέβαια όπως όλοι διαπιστώσαμε αυτό δεν εμπόδισε τους μασκοφόρους στο καλά φυλασσόμενο σημείο της Αθήνας στην Πατησίων να εισέλθουν στο κτίριο του ΟΠΑ, να περάσουν από τους εσωτερικούς χώρους του κτιρίου, να ανέβουν ανενόχλητοι στο γραφείο και να ασχημονήσουν στο πρόσωπο του Πρύτανη. Κι όμως όλη αυτήν την ώρα δεν ξέρουμε εάν ειδοποιήθηκε η αστυνομία από τους υπαλλήλους του ιδρύματος και τι έκανε η αστυνομία με στολή και χωρίς στολή για την συγκεκριμένη ιστορία. Ειδοποιήθηκε; Κι αν ειδοποιήθηκε γιατί δεν πήγε η γιατί δεν τους πρόλαβε στην πόρτα; Εάν δεν ειδοποιήθηκε αυτό έγινε με εντολή του πρύτανη η κάποιων άλλων υπευθύνων του ιδρύματος;
Αναφέρουμε όλα τα παραπάνω γιατί δεν υπάρχουν δικαιολογίες για το γεγονός, Υπάρχει θεσμικό πλαίσιο όπου ψηφίστηκε επί κυβέρνησης ΝΔ και το ερώτημα είναι γιατί δεν λειτούργησε. Επίσης τι κάνει τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησης να πιστεύει ότι αφού δεν λειτούργησε ούτε η κατάργηση του ασύλου που θεσμοθέτησαν, θα λειτουργήσει ένας νέου τύπου σεκιουριτάς που θα φέρει τα λογότυπα του πανεπιστημίου και θα κυκλοφορεί στους χώρους του ιδρύματος με εμφανή στόχο την αποτροπή φαινομένων ανομίας;
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση αδιαφορεί ως προς την απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων γιατί ο στόχος της είναι άλλος, Την ενδιαφέρει να υφάνει αστυνομικού τύπου μέτρα και νομοθετήματα και να επενδύσει πολιτικά πάνω στο αίσθημα της ανασφάλειας που προκαλούν πράξεις ανομίας και αυθαιρεσιών εντός των ιδρυμάτων από την μια και από την άλλη να ικανοποιήσει τις επιθυμίες ενός κομματιού της ΝΔ που ζητά ως καθημερινό φάρμακο το «αστυνομία παντού». Η διερεύνηση και απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων θα απάλλασσε τον πρωθυπουργό από την εξαγγελία που είναι πιθανό ως νομοθέτημα στο μέλλον να αποδειχθεί ως περιττή.
Αυτό που δεν συζητείται επισήμως στο εσωτερικό των ιδρυμάτων κι ούτε και στην κυβέρνηση, είναι το ενδεχόμενο να υπάρξει πειθαρχικό δίκαιο που θα φορά τους φοιτητές των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Για την ακρίβεια υπάρχει πληθώρα διατάξεων που προβλέπουν τι γίνεται στις περιπτώσεις παρατατικών συμπεριφορών η παραπτωμάτων των καθηγητών αλλά και όλων των υπάλληλων του ιδρύματος, εκτός όμως των φοιτητών. Τα πανεπιστήμια είναι ΝΠΔΔ και είναι αυτοδιοικούμενα και θα μπορούσαν σε συνεργασία με τους εκάστοτε φοιτητικούς συλλόγους να ενσωματώσουν στον δικό τους εσωτερικό κανονισμό διατάξεις δικαίου που θα εξετάζουν τις περιπτώσεις πράξεων που αποδεδειγμένα όμως βλάπτουν η ζημιώνουν την περιουσία του ιδρύματος με απόδοση πειθαρχικών ποινών. Βέβαια δεν σημαίνει ότι η καθιέρωση της παραπάνω πρότασης θα έλυνε ως δια μαγείας αυτά τα ζητήματα που πλήττουν δύο η τρία κεντρικά κτίρια πανεπιστημιακών ιδρυμάτων αλλά θα υποχρέωνε σε πιο ώριμες λύσεις μεγάλη μερίδα φοιτητών.
Μια ξεχασμένη ιστορία για το ΤΕΙ Κοζάνης
Δοθείσης ευκαιρίας θα θυμίσω μια πραγματική ιστορία που αφορά το ΤΕΙ δυτικής Μακεδονίας. Το 1986 το ΤΕΙ Κοζάνης (έτσι λεγόταν τότε) μετακόμισε από τα συστεγαζόμενο κτίριο του Τεχνικού Λυκείου της πόλης στις νέες κτιριακές εγκαταστάσεις στα Κοίλα Κοζάνης. Περιττό να πούμε ότι οι νέες εγκαταστάσεις εκείνη την εποχή ήταν πρωτοποριακές . Η διοίκηση του ιδρύματος με πρόεδρο τον καθηγητή Κώστα Δελίδη έλαβε την πρωτοβουλία σε συνεργασία με τους δύο φοιτητικούς Συλλόγους ΣΤΕΦ και ΣΔΟ να θεσμοθετηθούν κανόνες για την προστασία του ιδρύματος από την αφισορύπανση τα συνθήματα και τα γκράφιτι. Ή χρονική περίοδος ήταν στην κορύφωση της μεταπολιτευτικής περιόδου με έντονα πολιτκά πάθη και αντιπαραθέσεις και εννοείται η αφίσα και τα συνθήματα ως κανονικότητας σε χώρους των ιδρυμάτων σε όλη την χώρα. Ήμουν στην ολιγομελή ομάδα των φοιτητών της εποχής που συμφωνήσαμε και υπογράψαμε με την διοίκηση του ιδρύματος ένα κώδικα που οριοθετούσε τις δράσεις δημοσιότητας όχι μόνο των δύο φοιτητικών συλλόγων αλλά και των παρατάξεων και των οργανώσεων της νεολαίας των κομμάτων που λειτουργούσαν εντός του ιδρύματος. Οι δράσεις δημοσιότητας και ο σεβασμός στους χώρους του ιδρύματος κράτησε χρόνια μέχρι και στις μέρες μας και ουδείς διανοήθηκε να παραβεί τους παραπάνω κανόνες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το ίδρυμα να παρουσιάζει μια εικόνα που έμοιαζε περισσότερο με κολλέγιο και το έλεγαν οι επισκέπτες, καθηγητές, πρόσωπα της δημόσιας ζωής που περνούσαν απο το ΤΕΙ και είχαν την εμπειρία άλλων πανεπιστημιακών χώρων ακόμη και στο τέλος της δεκαετίας του ‘90. Ιδού η Ρόδος.
