μνήμης μιας δύσκολης εποχής για την πατρίδα μας. Ο Άη Στράτης άφησε, μαζί με τη χώρα, πίσω τις εποχές του διχασμού. Η ιστορία όμως είναι παρούσα, να μας θυμίζει ότι η χώρα υπέστη δεινά όταν διχάστηκε και μεγαλούργησε όταν ενώθηκε».
Η αναφορά του πρωθυπουργού «στις εποχές διχασμού» από τον μαρτυρικό τόπο εξορίας όπως ο Αη Στρατης όπου πέθαναν ακόμη και 33 κρατούμενοι το 1942 λόγω ασιτίας γιατί δεν υπέγραφαν την γνωστή δήλωση στους χωροφύλακες της κατοχικής κυβέρνησης, είναι εξόχως παραπλανητική, προφανώς ανιστόρητη και παράλληλα φέρει δομικά στοιχεία στον πυρήνα της που προσβάλλουν την μνήμη των χιλιάδων εξόριστων που έζησαν στο νησί.
Με την ίδια σκοπιμότητα που μιλά στην βουλή των Ελλήνων για «τον διχασμό που κομίζει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελληνική κοινωνία», με ακόμη μεγαλύτερη σκοπιμότητα μιλά για «τον διχασμό» αναφερόμενος σε μια μακρά και ταραγμένη περίοδο της Ελληνικής δημοκρατίας όπου χιλιάδες άνθρωποι βασανίστηκαν, καταστράφηκαν, έμειναν ανάπηροι η εξοντώθηκαν γιατί οι ιδέες τους η οι υποψίες που είχαν οι τότε κυβερνητικές αρχές για τις ιδέες τους δεν ήταν αρεστές γιατί ήταν κομμουνιστές η αριστεροί.
Ο πρωθυπουργός με την αναφορά του προσβάλλει τον ανθό της Ελληνικής διανόησης και του Εργατικού κινήματος που δεινοπάθησε στον τόπο εξορίας. Ορισμένοι από τους πιο διαλεχτούς εκπροσώπους της πολιτικής, της διανόησης και της Τέχνης, που «πέρασαν» από το νησί είναι ο ∆ηµήτρης Γληνός, ο Κώστας Βάρναλης, ο Θέμος Κορνάρος, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Μάνος Κατράκης, ο Γιώργος Φαρσακίδης, ο Φοίβος Ανωγειανάκης, ο Χρίστος ∆αγκλής, ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Δημήτρης Φωτιάδης, ο Τζαβαλλάς Καρούσος, ο ηγέτης του αγροτικού Συνδικαλιστικού κινήματος Κώστας Γαβριηλίδης που πέθανε εξόριστος, ο μετέπειτα στρατηγός του ΕΛΑΣ Στέφανος Σαράφης, ο μετέπειτα αρχηγός της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού, ο Αντώνης Μπριλλάκης και πολλοί ακόμα.
Ο Αη Στρατης ως τόπος εξορίας άρχισε να λειτουργεί λίγο μετά το 1929 όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος καθιέρωσε το περιβόητο «Ιδιώνυμο», την απαρχή των διωγμών και εκτοπισμών χιλιάδων ανθρώπων με την κατηγορία ότι ήταν κομμουνιστές. Το «Ιδιώνυμο» Βενιζέλου αναβαθμίστηκε από τον δικτάτορα Μεταξά με τα βασανιστήρια και τις δηλώσεις μετάνοιας. Κατά την παράδοση του νησιού στους Ναζί, η τοπική διοίκηση παρέδωσε τους πολιτικούς κρατούμενους στους κατακτητές. Ο Αη Στρατης συνέχισε να λειτουργεί στον Εμφύλιο κι έπαψε να είναι νησί εξορίας το 1962. Κατά την διάρκεια της Χούντας φιλοξένησε μια ολιγάριθμη ομάδα κρατουμένων όπως ο αείμνηστος μετέπειτα πρόεδρος της βουλής των Ελλήνων Ιωάννης Αλευράς για να τελειώσει οριστικά στην Μεταπολίτευση το 1974.
Η έννοια του διχασμού ως όρος εισήλθε στην πολιτική ζωή στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα για να επεξηγήσει το αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης του Βασίλειά με τον τότε πρωθυπουργό Ελ Βενιζέλο σε οτι αφορά την στάση της Ελλάδας στον Α Παγκόσμιο πόλεμο.
Όμως, η μακρά περίοδος των διωγμών, εκτοπισμών και φυλακίσεων σε τόπους εξορίας δεν είναι περίοδος διχασμού ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, αλλά μια περίοδος περιορισμένης Δημοκρατίας και ατομικών δικαιωμάτων.
Οι τόποι εξορίας, μαρτυρίων και βασανισμού πολιτών για τις ιδέες τους, δεν είναι τοπόσημα ενός «αφηρημένου η κατασκευασμένου διχασμού» αλλά σιωπηλοί μάρτυρες της ιστορίας για να θυμίζουν τι σημαίνει η περιορισμένη δημοκρατία και τι συμβαίνει όταν εξαφανίζονται τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα.
