και τον τυχοδιωκτισμό που επέδειξε η δύση (ΗΠΑ και ΝΑΤΟ) στο πώς φτάσαμε στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η δεύτερη διαπίστωση αναφέρεται περισσότερο για να δούμε την εξέλιξη των γεγονότων και όχι στο να «ελαφρύνει» σε κανένα σημείο την απόφαση των Ρώσων στην έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία.
Παρακολουθώντας την εξέλιξη των επιχειρήσεων και την μαχητική στρατιωτική υπερασπιστική στάση των νεοναζιστικών ταγμάτων (ΑΖΟΦ) στην Μαριούπολη και αλλού μου δημιουργήθηκαν ορισμένες σκέψεις και προβληματισμοί για την επόμενη ημέρα αυτών των οργανώσεων όταν θα έχει τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Καταρχήν πρόκειται για ένα πολιτικό σχηματισμό με εκλογικά ποσοστά του 2,5% με ακραίο εθνικιστικό, αντιδυτικό, ρατσιστικό κι φιλοναζιστικό λόγο. Διαθέτει ένα η κατά άλλους δύο Συντάγματα πεζικού με καλό εξοπλισμό, κυρίως αμερικανικής και Βρετανικής προέλευσης και πολύ καλά εκπαιδευμένους άνδρες. Μετά το 2014 την εκπαίδευση τους ανέλαβαν Αμερικανοί και Βρεττανοί «σύμβουλοι» που έχουν εμπειρία στην στρατιωτική εκπαίδευση «μισθοφορικών» τμημάτων που προορίζονται για πολεμικές επιχειρήσεις αντίστασης και δολιοφθοράς.
Λένε πολλοί αναλυτές και αρθρογράφοι της ελλαδικής πραγματικότητας «γιατί ασχολείστε συνεχώς και αναφέρετε τους Αζοφ, αφού πρόκειται για ένα περιθωριακό κόμμα που δεν έχει επίδραση στα πράγματα της Ουκρανίας».
Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι για δύο λόγους. Πρώτον το στρατιωτικό σκέλος της ομάδας έχει ενταθεί λίγο μετά τα γεγονότα του 2014 ως κανονικό τμήμα εθνοφυλακής στο σύστημα οργάνωσης του υπουργείου Εσωτερικών της χώρας. Άρα περιλαμβάνεται ως δύναμη σε όλους τους στρατιωτικούς υπολογισμούς των επιτελών της Ουκρανίας.
Δεύτερον το μέλλον της παραστρατιωτικής οργάνωσης με πολιτικό τμήμα όσο διαρκεί ο πόλεμος και σκληραίνει η σύγκρουση στα πεδία των μαχών φαντάζει αισιόδοξο. Εξηγούμαι.
Η διεθνής εμπειρία στο Αφγανιστάν, στην Συρία και στο Ιράκ, έδειξε ότι στις πολεμικές συγκρούσεις και μάλιστα όταν αυτές διαρκούν στο χρόνο, οι εγχώριοι ακραίοι εθνικιστές είναι αυτοί που κερδίζουν. Οι Ταλιμπαν στο Αφγανιστάν ξεκίνησαν ως μια περιθωριακή στρατιωτική οργάνωση στα τέλη της δεκαετίας του 80 που ενισχύθηκε από την CIA για να «ματώνει» τα σοβιετικά στρατεύματα που είχαν εισβάλλει στην χώρα και κατέληξαν να γίνουν κυβέρνηση με την αποχώρηση των Σοβιετικών και να επιβάλλουν μια από τις ποιο απεχθείς και αιματηρές κυβερνήσεις. Εκδιώχθηκαν με πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ μετά τους δίδυμους πύργους για να ξαναγίνουν κυβέρνηση της χώρας πριν από ένα έτος. Το ίδιο με τον ISIS στο Ιράκ και στην Συρία.
Έχει παρατηρηθεί επίσης οτι η επιθετικότητα του εισβολέα και η κάθε είδους ενίσχυση των αμυνομένων από άλλες δυνάμεις ενισχύει τους φορείς και τις οργανώσεις ακραίας εθνικιστικής ιδεολογίας. Την ίδια στιγμή οι δημοκρατικοί πολίτες εγκαταλείπουν την χώρα προς αναζήτηση άλλης τύχης και αυτές οι στρατιωτικές ομάδες που έχουν και πολιτική εκπροσώπηση, απουσία άλλων πολιτικών φωνών, μετατρέπονται σταδιακά σε πλειοψηφία.
Οι πόλεμοι που έγιναν τα τελευταία 20 χρόνια σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Κόσοβο ανεξαρτήτως των αιτιών της γέννησης τους, κατέληξαν να έχουν δημιουργήσει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ανεπιθύμητα πολιτικά τέρατα η κράτη παρίες με συγκλονιστική διαφθορά ως πρωτοπόροι του εμπορίου σκληρών ναρκωτικών.
Το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία κρύβει αυτόν το κίνδυνο. Οι νεοναζί Αζοφ που η αλήθεια είναι ότι πολεμούν με σκληροτράχηλο τρόπο στην Μαριούπολή, με την αμέριστη στρατιωτική υλική και οικονομική ενίσχυση των Αμερικανών που απελευθερώνουν συνεχώς κάθε είδους βοήθεια, είναι πολύ πιθανόν να μετατραπούν στην μεταπολεμική Ουκρανία ως οι σημαντικοί παίκτες της επόμενης ημέρας στην διακυβέρνηση της χώρας. Αναφέρουμε το παραπάνω γιατί οι εκατομμύρια πρόσφυγες που έχουν ήδη εγκατασταθεί στην Ευρώπη και που όσο μαίνεται ο πόλεμος το κύμα αυτό θα μεγαλώνει, δυστυχώς οι περισσότεροι δεν θα επιστρέψουν, τουλάχιστον άμεσα.
Το μέλλον της Ουκρανίας μετά τον πόλεμο πρέπει να αφορά και να προβληματίζει την Δύση καθώς ο γρηγορότερος τερματισμός του θα ελαχιστοποιήσει την πιθανότητα να εμφανιστούν αναλογα ανεπιθύμητα τέρατα στην Ευρώπη. Από την άλλη το ίδιο ερώτημα δεν ξέρω εάν προβληματίζει τον Ρώσο εισβολέα, τις προθέσεις του οποίου όλοι αντιλαμβανόμαστε από τα αποτελέσματα επί του πεδίου των μαχών, που φαίνεται να περιλαμβάνουν την επίσημη αναγνώριση της Κριμαίας και των δύο ΛΔ του Ντονπάς από την Ουκρανία και την κατάληψη σημαντικών πόλεων της χώρας όπως η Μαριούπολη και άλλες ως στοιχείο της διαπραγμάτευσης για το μέλλον.
