Μοναστηριώτικα κτίσματα της πόλης «ένα σκηνικό από μόνη της» που έλεγε και ο αείμνηστος Θόδωρος Αγγελόπουλος, εκεί που βρίσκεται «το Διεθνές», το παραδοσιακό καφενείο όπου έπινε τις ρακές του ο Μαστρογιάννη, ο Χάρβεϊ Καϊτέλ αργότερα και τον καφέ του ο Τζιάν Μαρία Βολοντέ.
Σε ένα μοναδικό νυχτερινό μονοπλάνο, που διαρκεί σχεδόν 2 λεπτά, μερικοί κάτοικοι της πόλης κρατώντας μαύρες ομπρέλες υποδέχονται τον ήρωα της ταινίας, τον σκηνοθέτη που αναζητά τις χαμένες ανεμφάνιστες κόπιες φιλμ των Αδελφών Μανάκια. Στην νυχτερινή σκηνή, τα ΜΑΤ μπαίνουν ανάμεσα στους κατοίκους και τον αντιδραστικό όχλο που κρατά αναμμένες λαμπάδες, ένας ξεκάθαρος συμβολισμός που θυμίζει τις μαύρες ημέρες που έζησε η πόλη στις αρχές του 1990 από τους φανατικούς εθνικιστές και θρησκόληπτους υπό την ηγεσία του Μητροπολίτη Καντιώτη με στόχο να ματαιωθούν τα γυρίσματα της ταινίας «το Μετέωρο βήμα του πελαργού».
Θυμήθηκα τα γυρίσματα της ταινίας, παρατηρώντας και φωτογραφίζοντας τις Νεοναζιστικές διμοιρίες της ΧΑ και άλλων εθνικιστικών ομάδων με τις σημαίες τους να παρελαύνουν στην ίδια οδό, μπροστά από το ίδιο καφενείο «το Διεθνές» κρατώντας στα χέρια ακόμη και κόκκινα βεγγαλικά για να κάνουν πιο αισθητή την επιβολή τους. Ομως, σε πείσμα του Αγγελόπουλου και της ιστορίας οι κάτοικοι της πόλης ήταν εκεί, λίγα μέτρα από τον αντιδραστικό όχλο, τους χώριζαν -όπως και στην ταινία- τα ΜΑΤ. Μπορεί να μην κρατούσαν μαύρες ομπρέλες, όπως εμπνεύστηκε ο σκηνοθέτης, αλλά τις σημαίες της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης, τις σημαίες όπου στα κοντάρια τους κρέμονται οι χωρίς φωνή σελίδες της τοπικής ιστορίας γιατί η Φλώρινα έχει πολλές τέτοιες στιγμές.
Φωτο: Φλώρινα - Η παρέλαση της ΧΑ στην οδο Μ. Αλεξάνδρου μπροστά οπο το καφενείο "το Διεθνές"
Παρατηρώντας τα εθνικιστικά λάβαρα να παρελαύνουν στην Μεγάλου Αλέξανδρου πηγαινοερχόμουν στο Διεθνές, με την απορία τι θα λέγαν, ο Μαστρογιάννη, ο Θανάσης Βέγγος της Μακρονήσου, ο ασυμβίβαστος Τζιαν Μαρία Βολοντέ που πέθανε στην Φλώρινα κατά την διάρκεια των γυρισμάτων "του Βλέμματος του Οδυσσέα", που μέσα από τα θολά τζάμια του καφενείου ατένιζαν την τοπική ιστορία, τί θα’λεγαν κοιτώντας τους μαυροφαλλαγίτες με τα λάβαρα τους να παρελαύνουν σε μια έρημη πόλη.
Κι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος;
Στο νυκτερινό μονοπλάνο της σκηνής από το «Μετέωρο βήμα του Πελαργού» ο σκηνοθέτης έχει τοποθετήσει την κάμερα του από την πλευρά των κατοίκων της πόλης, όπου το κάδρο σιγά σιγά γεμίζει με την παράταξη των πολιτών όπου τα ΜΑΤ τους χωρίζουν από τον αντιδραστικό όχλο. Η τοποθέτηση της κάμερας στην συγκεκριμένη πλευρά της ιστορίας που μας περιγράφει ο Αγγελόπουλος δεν γίνεται τυχαία. Ο Αγγελόπουλος μίλησε για ορισμένα γεγονότα και περιστατικά της ιστορίας πριν ακόμη μας συμβούν.... μας προειδοποίησε.
Μένει να φανταστούμε, πως, που, θα τοποθετούσε σήμερα ο σκηνοθέτης την κάμερα του για να μας μιλήσει για όσα μας περιμένουν.
