για όλα συμβαίνουν στο κόμμα του την τελευταία περίοδο κι έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον του κόμματος ζητώντας να μπει τέλος στο κλίμα αμφισβήτησης και διχασμού με μια προσφυγή του νέου αρχηγού στις κάλπη όπου τα μέλη θα επιβεβαιώσουν η όχι την εν λευκώ εξουσιοδότηση τους στον πρόεδρο.

Εάν ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν τέκνο της πολιτικής, εάν ήταν κάποιος που στοιχειωδώς έχει ζυμωθεί στις αρένες του πολιτικού στίβου και των διεργασιών, θα άρπαζε την ευκαιρία και με μια σύντομη δήλωση θα έλεγε ότι "δεν είμαι επιθυμητός, απομπλέκομαι από αυτή την διαδικασία κι επιστρέφω στα δικά μου". Δυστυχώς ο Κασσελάκης δεν είναι θρέμμα τέτοιας νοοτροπίας, διακατέχεται από άλλες αντιλήψεις που λόγω επαγγελματικής διαδρομής έχουν άλλες αφετηρίες και αναφορές, όχι τόσο στην συλλογική αποδοχή την ομαδική συνέργεια και συνεργασία αλλά στην πλήρη υποταγή της ομάδας για να υλοποιηθεί ο στόχος του ενός. Με λίγα λόγια "πέρα βρέχει" για τον Σ. Κασσελάκη, θα το τραβήξει μέχρι τέλους με ότι αυτό συνεπάγεται για το απομείναντα κόσμο της Αριστεράς που παρακολουθεί απορημένος και απηυδισμένος τα τεκμενόμενα. Το "Βρείτε μου αντίπαλο και πάμε" που είπε στο συνέδριο είναι δείγμα της νοοτροπίας που τον διακατέχει. Δεν νοιώθει οτι βρίσκεται εντός των τοιχών ενός πολιτικού κόμματος με παραδόσεις στην σύνθεση και στην συλλογικότητα, αλλά στο περιβάλλον μιας εταιρίας όπου κάποιος αντίπαλος στην άλλη όχθη αντιτίθεται στα σχέδια του.

Επίσης προξενεί απορία και ποικίλους προβληματισμούς ο επί μια ώρα λόγος του αρχηγού με χαρακτηριστικά και στήσιμο tedEX, διανθισμένος λεκτικά και κυριολεκτικά από τα δεκάδες «εγώ κι εγώ» του. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία των αριστερών η και των προοδευτικών κομμάτων στην Ελλάδα δεν είχαμε τέτοια συγγενή στοιχεία πρωτοφασιμού που εμφάνισαν πολιτικά στελέχη και κόμματα  της περιόδου του μεσοπολέμου στην Ευρώπη. Είναι να απορεί κανείς ακόμη και για αυτό το χειροκρότημα που εισέπραττε ο αρχηγός επί του γηπέδου του συνεδρίου από τα μέλη του κόμματος.

Το μέλλον προδιαγράφεται γκρίζο έως σκοτεινό για τον ΣΥΡΙΖΑ και φαίνεται δύσκολο ακόμη και μια υποψηφιότητα όπως αυτή του Τεμπονέρα η του Φάμελλου να εξαλείψει αυτή την παραμόρφωση που έχει φωλιάσει στην κρίση πολλών μελών του κόμματος