Ένα από αυτά είναι το γιατί να χρονοτριβήσουμε με τροποποιήσεις μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων και να μην πάμε σε πιο άμεσες λύσεις, όπως την ψήφιση μιας νομοθετικής ρύθμισης η οποία θα διασφαλίζει και τις μετεγκαταστάσεις Μαυροπηγής και Ποντοκώμης αλλά και την δημιουργία δημόσιων υποδομών στις περιοχές που η ΔΕΗ αναπτύσσει σήμερα τις δραστηριότητες της και όταν τελειώνει μένουν σαν σεληνιακά τοπία, αλλά ο εύγλωττος και χαρισματικός πολιτικός λόγος του κ. Κουκουλόπουλου ευτυχώς ή δυστυχώς μας κάνουν να προσπερνάμε τις σκέψεις μας αυτές.

Τώρα όμως, ας προσπαθήσουμε να δούμε τον νομό μας σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Καλός και ο λιγνίτης, καλό κι όλο αυτό το πανυγύρι που έχει στηθεί γύρω του εδώ και χρόνια, με εργολάβους επί εργολάβων να πλουτίζουν από αυτόν και ολόκληρα χωριά να κρατούνται εργασιακοί όμηροι με δίμηνες, εξάμηνες, οχτάμηνες συμβάσεις, είτε απ’ ευθείας στην ΔΕΗ είτε «σ’ εκείνον τον εργολάβο που μας έστειλε ο τάδε βουλευτης και θα μας πάρει στη δουλειά για κάποιους μήνες…» αλλά το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό από όποιες λιγνιτολάγνες ψηφοθηρικές τακτικές.

Έχουμε έναν ενεργειακό χάρτη στην χώρα ο οποίος δείχνει πως τα πραγματα πρόκειται να αλλάξουν άρδην. Υπάρχει μια Ε.Ε. η οποία μας βάζει χρονοδιαγράμματα και στόχους συγκεκριμένους για παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ, απειλώντας με κυρώσεις αν δεν επιτευχθούν. Υπάρχει το φυσικό αέριο, με όποια συμφέροντα κουβαλάει πάνω του, το οποίο πιέζει κι αυτό με την σειρά του για όλο και μεγαλύτερο μερίδιο στην ενεργειακή αγορά της χώρας, ενώ ο λιγνίτης είναι κάτι που όλοι ξέρουμε πως έχει ημερομηνία λήξης μιας και κάποτε θα τελειώσει, είτε επείδη θα ασκηθούν αφόρητες πιέσεις στη χώρα για χρησιμοποίηση καθαρότερης ενεργειακής πρώτης ύλης, είτε γιατί πολύ απλά κάποτε θα τελειώσουν τα κοιτάσματά του.

Το μακροπρόθεσμο και σημαντικότερο ζητούμενο είναι πως μέσα σ’ αυτόν τον κικεώνα εξελίξεων η περιοχή μας θα διατηρήσει την ενεργειακή πρωτοκαθεδρία στην οποία στηρίζεται αναπτυξιακά εδώ και δεκαετίες.

Σαφώς και να προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τον ορυκτό πλούτο της περιοχής μας μέσα απο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΘΑΡΕΣ λιγνιτικές μονάδες, αλλά πρέπει να χαράξουμε από τώρα μια στρατηγική για την μετά-λιγνίτη εποχή, η οποία ίσως δεν ξέρω αν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Το να επιλέγουμε σαν τοπική κοινωνία να χωριζόμαστε σε λιγνιτολάγνους και λιγνιτομάχους, το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει, είναι ο αναπτυξιακός μαρασμός της περιοχής μας τις επόμενες δεκαετίες, μιας και όταν βγούμε απο τον λιγνιτό-μικρόκοσμό μας θα είναι αργά και η καινούργια πίτα της αγοράς της ενέργειας, ήδη μοιρασμένη. Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρέυουν λέει ο λαός μας.

Η ενεργειακή πίτα θα ξαναμοιραστεί από την αρχή, και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε σαν περιοχή τόσο μεγαλύτερο θα είναι το κομμάτι μας σε αυτή. Χρέος των πολιτικών της περιοχής μας είναι σε όλη αυτή την διαδικασία να οδηγούν τις εξελίξεις κι όχι να τις ακολουθούν γιατί η ευθύνη απέναντι στους Δυτικομακεδόνες αυτής αλλά και της επόμενης γενιάς είναι τεράστιες.

ΥΓ: Στενάχωρο κι όχι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για τα πολιτικά αντανακλαστικά της περιοχής μας, είναι ότι η πρόταση του κ. Κουκουλόπουλο προήλθε από μεμονομένα από αυτόν, κι όχι από κάποια πολιτική δομή του τόπου ή σύσσωμους τους βουλευτές της περιοχής.
 

Περισσότερα άρθρα του Νικόλα Μάστορα Γκουλέμα μπορείτε να βρείτε στο http://www.elikas.gr