Η ψυχαγωγία βοηθάει πολύ στο να ξεπεράσουμε τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης.Το κείμενο ήταν γνωστό. Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα (Mourning Becomes Electra) Ο συγγραφέας επίσης. Ο Ευγένιος Ο Νηλ (1888, Νέα Υόρκη -1953, Βοστώνη)ήταν  ένας από τους μεγαλύτερους αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς του εικοστού αιώνα .Η ρεαλιστική συνάμα ευαίσθητη καταγραφή των οικογενειακών δραμάτων με έντονα τα στοιχεία της αμερικάνικης πραγματικότητας  θυμίζει λίγο την ματιά του Τσέχοβ αλλά διαθέτει  λιγότερο χιούμορ. Οι ήρωες του είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά, επιμένουν να έχουν όνειρα και φιλοδοξίες, και βασανίζονται  φτάνοντας εν τέλει σε απόγνωση και σε αυτοκτονία. Η παράσταση σε προετοιμάζει, από την αρχή για το τραγικό τέλος. Δεν έχεις την παραμικρή αμφιβολία ότι   θα καταλήξει σε απώλεια ψυχών και σωμάτων. Οι ήρωες σε συγκινούν βαθύτατα και άθελα συμμετέχεις στον προβληματισμό τους. Αναγνωρίζεις ότι η παραίτηση τους αναγκάζει να αποχωρήσουνε από το μάταιο αυτό κόσμο. Δεν βλέπουν ή δεν θέλουν να δούνε  άλλη λύση και ο απολογισμός είναι τουλάχιστον μία  αυτοκτονία στα περισσότερα έργα του Ο Νήλ.

   Η αίθουσα ήταν γεμάτη. Ο πληθυσμός ήταν κατά 70% γυναικείος .Δεν έπεφτε καρφίτσα. Ένας ηθοποιός ήταν καθισμένος στο πλάι της σκηνής διαβάζοντας  ένα βιβλίο. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν κρυμμένοι μέσα στο πλήθος και η παράσταση άρχισε χωρίς αυτό  να γίνει αντιληπτό από το κοινό. Τα φώτα δεν σβήσανε και οι περισσότεροι ,από εμάς, συζητούσαμε αναμεταξύ μας. Μετά από δέκα λεπτά καταλάβαμε ότι κάτι γίνεται εκεί ,προς την σκηνή .Σιγά σιγά ξεκίνησε η παράσταση. Δειλά, δειλά οι ηθοποιοί ανέβηκαν πάνω στην σκηνή. Το τραγικό παιχνίδι της μοίρας  έφερε τους χαρακτήρες  μπροστά μας. Οι ερμηνείες καλές, οι ηθοποιοί εξαίρετοι και όμως η παράσταση δεν είχε ρυθμό, δεν είχε πνοή  στερούνταν πάθος .Προσωπικά με ενόχλησε η έλλειψη της μουσικής και των ντεκόρ. Αργή και μονότονη  ,επαναλαμβανόμενη η οικογενειακή  δυστυχία ,με λίγες πινελιές χιούμορ από την εύστοχη Θ. Μπαζάκα. Το σκοτάδι δυσκόλευε  και θεωρώ ενοχλητικό το ότι δεν βλέπαμε τα πρόσωπα των ηθοποιών που  ήταν βουτηγμένοι στο σκοτάδι. Ακούγαμε  θέατρο από το ραδιόφωνο .Η υπερβολική χρήση των βίντεο  στις γιγαντο οθόνες και η εμμονή στην ακινησία και τις κάμερες έδωσε υπερβολική στατικότατα στην παράσταση. Η μετατροπή της ελεύθερης βούλησης σε αναγκαιότητα δηλαδή το ότι  η Ηλέκτρα μόνο έτσι έπρεπε να αντιδράσει σε συνδυασμό με το ερωτικό πάθος που δόθηκε στην σωστή ένταση ΄΄ζωήρεψε΄΄ λίγο την παράσταση στην δεύτερη πράξη. Η μονότονη επανάληψη του μοναδικού τραγουδιού της παράστασης ,κατά την δική μου άποψη, δεν πρόσφερε τίποτα άλλο εκτός από πλήξη. Τα κοστούμια ήταν εξαιρετικά και ο φωτισμός προσπάθησε να προσθέσει γοητεία σε ένα παιχνίδι που ήταν χαμένο. Τελειώνοντας η παράσταση οι περισσότεροι από εμάς  αναπνεύσαμε χαρούμενοι. Τελείωσε επιτέλους .Χειροκροτήσαμε τους ηθοποιούς αλλά μέσα στο μυαλό μας τα ψάλαμε στον σκηνοθέτη.

    Το πένθος ταιριάζει στους έλληνες ;¨όχι βέβαια. Βγαίνοντας στην Ομόνοια γυρίσαμε στο δικό μας προβληματισμό. Τι θα γίνει με την Ελλάδα μας.; Που θα πάει η ιστορία με την παραδειγματική τιμωρία της Κύπρου; Όλοι ξέρουμε ότι σκόπιμα τα ΜΜΕ προβάλουν την κυπριακή τραγωδία για να μας συνετίσουν να μην σηκώσουμε κεφάλι. Η καταιγίδα της Κύπρου σαρώνει όλη την Ευρώπη και θα πενθήσουν πολλές χώρες. Η μπότα της Γερμανίας στην μοντέρνα της εκδοχή, τραπεζική ισχύ, θα μας νικήσει ; Η απόγνωση του κυπριακού λαού μας βουτάει στην κατάθλιψη που ήταν τόσο γνώριμη τον Ο Νήλ. .Το σίγουρο είναι ότι εμείς δεν θα επιλέξουμε την λύση της αυτοκτονίας. Η τραγωδία  έχει γεννηθεί στην Ελλάδα αλλά εμείς θα αντιδράσουμε!